Χριστούγεννα...

Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
(στη δική μου περίπτωσή δεξιός είναι κατακρίβειαν,
χωρίς να ξέρει για να είμαι ειλικρινής το γιατί
και πόσο ψεύτικες ήταν οι ιδεολογίες όλες τελικά)
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι-μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά.

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;



Χριστούγεννα ξανά,
χαζεύω στην πόλη με το φωτά στους δρόμους, Πού πήγαν οι εκκλήσεις για εξοικονόμηση ηλεκτρισμού; Πόσο εύκολα ξεχνάμε όσα γίνονται, ιδιαίτερα όταν δεν εχουν αγγίξει εμάς. Φανήκαμε τυχεροί, και στον Ήλιο και στο Μαρί, δεν είχαμε κάποιον δικό μας. Ελπίζω να φανούμε τυχεροί και την επόμενη φορά. Και δυστυχώς όσο σωπαίνουμε, όσο τίποτα δεν αλλάζει, θα υπάρξουν επόμενες φορές.

Αλήθεια μήπως είδατε πουθενά καμμιά φάτνη σ' όλες αυτές τις διακοσμήσεις; Μόνο δώρα (ψηφίζω πιο χάλια τη διακόσμηση του δήμου αγλαντζιάς), λαμπερά αστέρια και άγιοι βασίλιδες. Υποτίθεται πως ο Χριστός γεννήθηκε ταπεινά σε μια φάτνη...

Δε θα κάνω δώρα φέτος, ούτε θέλω να μου φέρουν. Δε λείπει τίποτα σε κανένα μας εξάλλου, ούτε στους μεγάλους, ούτε στα παιδιά (ιδιαίτερα στα παιδιά). Αγοράσαμε tablet και καινούριο κινητό, touch αυτή τη φορά. Αραγε να αγοράσω και καινούριο ipod; Είναι μικρή η οθόνη αυτού που έχω και ίσως γι' αυτό δεν το χρησιμοποιώ. Ας το σκεφτώ λίγο πρώτα, ας το συζητήσω με τους γύρω μου, έτσι για να έχουμε και κάτι να λέμε, αφού δεν τολμούμε να συζητήσουμε για τα άλλα, τα πιο σημαντικά της ζωής μας. Για το τι άνθρωποι είμασε τελικά, τελείως διαφορετικοί από αυτό που ονειρευτήκαμε κάποτε, για τις σχέσεις μας που αλλιώς ξεκίνησαν αλλά αλλιώς εξελίσσονται, για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, τελειώς διαφορετικό από αυτόν που φανταζόμασταν όσο καιρό είμασταν η μελλοντική γενιά, άρα δεν ήταν ο δικός μας. Για το χρόνο που φεύγει, για τη ζωή μας που χάνεται στο "κάθε μέρα" (όπως λέει και ο αλκίνοος), για το πόσο έχουμε απομακρυνθεί από αυτά που θεωρούσαμε κάποτε σημαντικά, πίσω στα χρόνια της αθωότητάς μας. Για τα όνειρά μας που έμειναν "δίχως στέγη καμμιά". Για το πώς έχουμε θυσιάσει τα πάντα στο βωμό του καταναλωτισμού και της ματαιοδοξίας μας. Για το πως περιμένουμε κάποιες γιορτές για να μας βγάλουν από την καθημερινότητά μας και να δώσουν κάποιο νόημα στη ζωή μας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγαμε εκδρομή στη φύση, με ένα σάντουιτς μόνο, χωρίς να καταλήξουμε να γεμίζουμε το στομάχι μας σε μια ταβέρνα με μεζέδες. Πότε ήταν η τελευταία φορά που γίναμε παιδιά και παίξαμε με τα παιδιά μας με κάτι απλό, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα ακριβά μας παιχνίδια που τους αγοράζουμε (πάντα εκπαιδευτικά και δημιουργικά) για να τα αποζημιώσουμε για το χρόνο που δεν περνούμε μαζί τους.

Τα καφέ είναι γεμάτα κόσμο αυτές τις μέρες, όλοι είναι καλεσμένοι κάθε βράδυ και κάπου. Σαν είσαι με κόσμο, περνά πιο εύκολα ο χρόνος, ξεχνάς τη μοναξιά σου και δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με τη δική σου αλήθεια. Φέτος όμως, δε θα κανονίσω τίποτα. Θέλω μόνο να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ να κάτσω λίγο στο τζάκι με τον Σκούλουκο και το μικρό σκουληκάκι, να ακούσω ωραία μουσική, να απολαύσω μια ταινιά. Και σίγουρα δε θα μαγειρέψω για κανένα. Ίσως έτσι γλιτώσω και δε γίνω άλλο ένα "κορίτσι-μαμά, που πλακώθηκε απ' τη συνταγή την παλιά".

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής..." - η εποχή της κρίσης

Και να που έφτασε η ώρα της κρίσης. Κατακρίβειαν ζούμε στην εποχή της κρίσης. Της οικονομικής κρίσης. Όλοι μιλούν γι' αυτήν, χτυπά τις πόρτες μας, κατ' ακρίβειαν δεν της χτυπά, μπαίνει από μόνη της στα σπίτια μας. Και ξαφνικά θυμάμαι ένα στίχο αγαπημένο:
"Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα..."
και όλα όσα θεωρούσαμε σίγουρα... αρχίζουν να τρέμουν...

Χτίσαμε τη ζωή μας γύρω από τόσα σίγουρα. Ένα σίγουρο μισθό που θα αυξάνεται με ένα σταθερό ρυθμό, μια σίγουρη δόση που θα δίνουμε στα δάνειά μας για να μη μας λείψει τίποτα, μια σίγουρη δουλειά.

Το απόγευμα ήμουν σε μια φίλη.
- Να σου πω ένα νέο; μου λέει.
Κι εγώ στην κοσμάρα μου ως συνήθως:
- Είσαι έγγυος; (η επόμενή μου κουβέντα θα ήταν να βαφτίσω το μωρό)
- Όχι, αυτό το μαγαζί έχει κλείσει. Φεύγω απ' τη δουλειά. Κατακρίβεια με αναγκάζουν να φύγω.

Και οι δόσεις; Τα ιδιαίτερα των μωρών που κανονίστηκαν ώστε να μην υστερούν σε τίποτα; Να έχουν τις ευκαιρίες που δεν είχαμε εμείς;
Και πώς περνά ο χρόνος στο σπίτι χωρίς δουλειά; Πώς νιώθει κάποιος ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα για δουλειά και πηγαίνοντας σε συνεντεύξεις που δεν τις ακολουθεί μια ουσιαστική πρόταση, αφού όλοι παρακολουθούν μουδιασμένοι και μετρούν ξαναμετρούν τα κουκιά τους; Πώς νιώθει κάποιος χωρίς να παίρνει λεφτά, σε ένα κόσμο χτισμένο στο χρήμα;

Θα μαζευτούμε στα σπίτια μας. Μα από την άλλη τι θα γίνει όταν σταματήσουμε να ξοδεύουμε; Ένα σύστημα βασισμένο στην κατανάλωση... Και πώς θα ξεπεραστεί η κρίση αν δε συνεχιστεί η ανάπτυξη; (ανάπτυξη τη λέμε τώρα) Μα για ποια ανάπτυξη μιλάμε αφού η "αναπτυξη" γίνεται συνεχώς εις βάρος της φύσης; Τι θα γίνει όταν η δική μας γενιά, συνεχίσει να εξαφανίζει με ξέφρενους ρυθμούς τους πόρους της γης; Δεν είμαι οικονομολόγος... όπως μου έλεγε όμως τελευταία ένα φίλος αγαπημένος, ο καπιταλισμός έχει μέσα του την αυτοκαταστροφή, πρώτα το περιβάλλον... και μετά εμείς. Μια κατάσταση που δε μπορεί να συνεχιστεί για πάντα.

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, καταστάσεις που δε μπορούμε να κατανοήσουμε και να ελέγξουμε. Κρίμα... Εκεί που όλα μοιάζαν σίγουρα και παντοτινά. Χωρίς να μας λείπει τίποτα. Σίγουρα δε θα είμαστε οι ίδιοι όταν βγούμε, αν βγούμε, απ' αυτή την "κρίση". Δεν έχω απαντήσεις, ξαναγυρνά όμως στ' αυτιά μου ο στίχος:
"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια".

Υπομονή... κι όποιος αντέξει...



ΥΓ. Είναι δυνατόν, να ακούμε στις ειδήσεις για τα τεράστια ποσά που παίρνουν τα κόμματα και για τους μισθούς των βουλευτών - βολευτών και να μην πηγαίνουμε έξω από τη βουλή και να μην το κουνούμε απ' εκεί αν δεν ξεκινήσουν τις περικοπές από τους ευατούς τους; Είναι δυνατόν να βλέπουμε απαθείς από τον καναπέ μας το σάπιο σύστημα που μας κυβερνά και να μένουμε απαθείς, λες και παρακολουθούμε τον καιρό;

Η ανθοδέσμη.

- Πού έβαλες την ανθοδέσμη; Θα πάω να την πάρω τώρα που βρήκα ώρα. Τώρα που ήρθατε εσείς και αναλάβατε τα παιδιά σας η κάθεμια. Θα την δώσω στην Τ., τη Φιλιππινέζα της (απ' όπου κι αν είναι, φιλιππινέζα τη λέμε εμείς τέλος πάντων). Να τη βάλει στο βάζο, να τη στολίσει στο τραπέζι δίπλα απ' τη φωτογραφία του. Αυτή τη φωτογραφία που είναι εκεί, εδώ και 37 χρόνια, από τότε που σταμάτησε ο χρόνος. Τότε ήταν 23, τώρα θα ήταν 50, αν ζει θα είναι 50, δε νομίζω όμως να ζει... καλύτερα ίσως να μη ζει, παρόλο που δεν είμαι εγώ που αποφασίζω γι' αυτό, καλύτερα όμως να γλίτωσε από τα βάσανα. Μας φτάνουν αυτά που ακούσαμε από τις ιστορίες των άλλων.

- Δηλαδή τον θυμάται; Τον ψάχνει; Μιλά γι' αυτόν; Η μνήμη της έχει αδυνατίσει τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό. Γι' αυτό εξάλλου έχει και τη Φιλιππινέζα. Αυτή όλο ξεχνά. Δε θυμάται αν ήπιαμε καφέ, αν μας κέρασε κάτι, πόσα παιδιά έχει και πού μένει η κάθε μια, και ρωτά τα ίδια και τα ίδια. Πολλές φορές θυμώνει που δυσκολεύεται να βγάλει νόημα.

- Κι όμως, δεν τον ξέχασε. Αρκετές φορές τον αναφέρε., Έχει πολλά βάσανα πάνω της όπως λέει, και εννοεί αυτό το βάσανο. Ένα βάσανο, μια απορία, μια ερώτηση που δεν απαντήθηκε εδώ και 37 χρόνια. Και τα μάτια της βουρκώνουν, δακρίζουν, όπως δάκριζαν πάντα όταν τον σκεφτόταν, παρόλο που ποτέ δε μίλησε δημόσια, δεν πήγε σε καμμιά εκδήλωση, δεν είναι σε καμμιά φωτογραφία να κρατά μια φωτογραφία όπως οι άλλες. Και εμείς να γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού... Ποτέ δεν τολμήσαμε να την κοιτάξουμε στα μάτια, όσες φορές προέκυψε το θέμα αυτό.

- Όχι, δεν πρέπει να καταλάβει πού βρέθηκε η ανθοδέσμη. Ποιοι της την έδωσαν και γιατί. Δεν πρέπει να μάθει ότι τον τίμησαν τον Γ., του έστησαν και μνημείο μαζί με τους άλλους που χάθηκαν. Ένα από αυτά τα μνημεία που στήνουμε για να νιώσουμε καλύτερα με τη συνείδηση μας εμείς, που είμαστε ακόμα εδώ και γυρεύουμε από κάπου να πιαστούμε. Ίσως πάθει κάτι, δε θα το αντέξει και ποιος θα πάρει την ευθύνη γι' αυτό.
θα πάρω την ανθοδέσμη με τρόπο, μια ζωή όλα με τρόπο, όλα με υπεκφυγές, γιατί η αλήθεια είναι τόσο βρώμικη και πονά... Ας μην το ρισκάρουμε, όλα με τρόπο και υπεκφυγές.

Καληνύχτα...

Τέλος της μέρας.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Είμαι κουρασμένη...
Έκανα αρκετά πράγματα, δεν τα πρόλαβα όμως όλα, ποτέ δεν τα προλαβαίνω όλα, δεν πειράζει, θα συνεχίσω αύριο. Και 36 ώρες να είχε η μέρα, εμείς θα τις γεμίζαμε και πάλι δε θα μας αρκούσαν.
Σε βλέπω δίπλα μου. Κοιμάσαι ήρεμος. Επιτέλους... ήρεμος... όλη μέρα δεν κάθισες λεπτό. Όλα θα τα αγγίξεις, όλα θα τα δοκιμάσεις. Όλα είναι καινούρια και θέλεις να τα ανακαλύψεις.
Ελπίζω να πέρασες καλά, να χάρηκες, να γέλασες, να ένιωσες στοργή και αγάπη.
Ελπίζω να σε φρόντισα καλά, να σε αγκάλιασα αρκετά, να ένιωσες την αγάπη που έχω για σένα. Ελπίζω να με νιώθεις δίπλα σου, ελπίζω όμως να μη σε πνίγω και να νιώθεις ελεύθερος. Είσαι ό,τι πιο σημαντικό έχω, ό,τι αγαπώ πιο πολύ.
Να 'σαι παντα καλά... να χαίρεσαι... και να σε αγαπούν.
Καληνύχτα...
Εύχομαι μια νέα μέρα να ξημερώσει, ρόδινη και δροσερή.


Υ.Γ. Λίγο μελό μου βγήκε. Απολογούμαι.

Στη μέση...

Τον τελευταίο καιρό ζω στη μέση ενός χάους. Χίλιες δουλειές να κάνω, καθημερινές και μη, ένα σπίτι ασυγύριστο, δουλειά στη δουλειά, δουλειά που φέρνω στο σπίτι και ένας πιτσιρικάς ζωηρός και ριψοκίνδυνος που εξερευνά ένα καινούριο κόσμο.

Κούραση, αϋπνία, άγχος. Δε λέω, υπάρχει χαρά και ικανοποίηση ταυτόχρονα, ελάχιστη όμως από τη δουλειά, αν και εκεί περνώ σχεδόν τη μισή μέρα. Δε βαριέσαι, πολύ λίγοι είναι αυτοί που χαίρονται τη δουλειά τους, και είναι πολύ τυχεροί αφού σ' αυτήν περνούμε τη μισή μας μέρα τουλάχιστον. Δυστυχώς δεν είμαι μια απ΄ αυτούς... Ίσως όμως εξ ορισμού να μην μπορεί να χαρεί τη δουλειά του κάποιος, από τη στιγμή που είναι κάτι το αναγκαστικό.

Από την άλλη, η ζωή που μένει εδώ και χρόνια στο ντουλάπι. Οι μουσικές που θέλω να ακούσω, τα ποιήματα και τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, οι ταινίες που θέλω να δω. Όλα στη μέση. Ίσως τελικά πρέπει να το χωνέψω πως ποτέ δε θα καταφέρω να μελετήσω ιστορία όσο θα ήθελα, να διαβάσω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκυ, να ακούσω κλασική μουσική και τζαζ, να ανοίξω επιτέλους τα "Ανοιχτά χαρτιά" που βρίσκονται εδώ και κάποια χρόνια κλειστά στη βιβλιοθήκη μου. Οι φωτογραφίες που θέλω να βγάλω, τα ταξίδια που ονειρεύομαι, όλα στη μέση. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν σήμερα και ταίριασε γάντι το "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι" του Κώστα Ουράνη, μελωποιημένο από τα Διάφανα Κρίνα. Το άκουσα εντελώς τυχαία στο ραδιόφωνο ακολουθώντας μια διαδρομή που έκανα παλαιότερα, γεμάτη με αναμνήσεις από ατέλειωτες συζητήσεις, ονειροπαρμένες μεν, αλλά που αγγίζουν την ψυχή από την άλλη.

Όχι, δεν έχω παράπονο, απ' τη ζωή μου. Έχω αυτά που θέλω, μόνο να συνεχίσουν να είναι καλά, μαζί μου και να τα αγαπώ. Απλώς είναι αυτές οι σκέψεις, κάποιες αναζητήσεις που τις πνίγει η καθημερινότητα που γυρίζουν στο μυαλό μου κάθε τόσο. Χτες πήρα μια απόφαση καθώς διάβαζα τη γνωστή ομιλία του Steve Jobbs στο Stanford. "Να ζω κάθε μέρα λες κι είναι η τελευταία". Να δίνω σημασία στα πραγματικά σημαντικά, να αντιστέκομαι σε όσα άδικα απομυζούν την ενέργειά μου. Και όσο για τ' άλλα, τα πιο προσωπικά, σίγουρα δε θα τα προφτάσω όλα, ν' αφήσω όμως όσα πιο λίγα γίνεται στη μέση...

Ήταν "ωραίο;" αυτό το καλοκαίρι...

Απολογισμός καλοκαιριού. Κάπως μπανάλ, αλλά έτσι μου ήρθε. Ένα καλοκαίρι σε τρία στάδια.

1. Ελπίδα και απογοήτευση. Μια προσπάθεια που έπεσε στο κενό. Αλλιώς τα θέλουμε και αλλιώς έρχονται τα πράγματα. Δεν ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι. Εσωστρέφεια και απομόνωση, στο τέλος όμως δε μπορείς παρά να βγεις έξω και να προχωρήσεις. Ίσως στο μέλλον τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Το εύχομαι.

2. Μια καταστροφή που έδειξε πόσο σάπιο είναι το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί μας. Η ανοχή και η παθητικότητά μας είναι όμως το ίδιο συνένοχη. Καιρός να ξυπνήσουμε, να αφήσουμε τον καναπέ μας και να φωνάξουμε. Και επιτέλους να δείξουμε στους πολιτικούς μας ότι οι πράξεις τους ή καλύτερα η απραξία τους θα έχει γι΄ αυτούς πολιτικό κόστος. Ό,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται. Δεν ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι. Ας πιστέψουμε όμως στη δύναμη μας να κάνουμε καλύτερο το αύριο και ωραία τα καλοκαίρια.

3. Διακοπές στη θάλασσα, εμείς οι δύο και ο Κ. που για πρώτη φορά γεύεται τη χαρά του αλμυρού νερού και της αμμουδιάς. Κάθε του χαμόγελο ο κόσμος όλος, ο ενθουσιασμός στο πρόσωπό του να μας δίνει ζωή, κάθε αγκαλιά του να με κάνει να λιώνω.
Η χαρά της ζωής μ'αυτά που έχουμε, τα μικρά αλλά αληθινά. Για αυτές τις στιγμές "ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι".



Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
κανείς δεν ξέρει...

Υ.Γ. Καλό Σεπτέμβρη και καλή συνέχεια.

...μένει να βρούμε, τη ζωή μας ξανά...

Όλα ήρθαν ανάποδα...
Αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε καλά...
Ζωές που χάθηκαν, όνειρα που έμειναν στη μέση, ένας τόπος στο χείλος του γκρεμού.
Ευθύνες που δεν πρόκειται να αποδοθούν, κάποιοι που συνεχίζουν να μας πουλούν ψέματα, αφού σ' αυτό είμαστε πραγματικά πολύ καλοί και εμείς που ξεχνούμε τόσο εύκολα και χανόμαστε στα δικά μας, τα καθημερινά. Η λήθη είναι τόσο δυνατή και όσοι εξακολουθούν να φωνάζουν και να αγωνίζονται καταντούν γραφικοί.

Από την άλλη, στα δικά μας τα καθημερινά, κρύβονται τα δικά μας όνειρα, οι μικρές μας ελπίδες, οι δυσκολίες μας, που συνεχίζουν να μας φράζουν το δρόμο. Κι εμείς να προσπαθούμε να προχωρήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή... κι όποιος αντέξει... κι όποιος φανεί τυχερός.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι... ας ελπίσουμε ότι "θα βρούμε τη ζωή μας ξανά".



Στραγγάλισε τις νύχτες που μυρίζουν γαλήνη
Σπάσε τις πόρτες όλες, τρέξε μακριά
Κι αν ξημερώσεις στο σφαγείο της μνήμης
Κέρνα τους δαίμονες που σου τρώνε την καρδιά

Βυθίσου μέσα στα βρόμικα νερά της οδύνης
Γλείψε τις ρόδινες πληγές της χαράς
Αγκάλιασε ένα ξόανο που μόνο του πίνει
Μάζεψε αστρόσκονη απ’ τα γένια του Μαρξ

Αγάπησε κάτι αληθινό που ν’ αξίζει
Τη λάμψη μιας απελπισμένης τροχιάς
Μια καταιγίδα που στα δυο σε σκίζει
Το δηλητήριο μιας γυναίκας-οχιά

Σ’ αυτήν την πονεμένη γη που βαδίζεις
Ανέστιος, μόνος δίχως ελπίδα καμιά
Γίνε παλμός κάποιας γιορτής που αρχίζει
Και σπείρε τους εφιάλτες μιας χαμένης γενιάς

Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
Μένει να βρούμε τη ζωή μας ξανά
Έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
Πάνω από την άβυσσο που χάσκει για μας

ΥΓ. Μέσα σε όλα αυτά, ξέχασα και τα γενέθλια του μπλογκ, στις 24 του Ιούλη. Συγνώμη μπλοκάκι μου, σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κρατάς.

Ελπίδα...

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και σε βασανίζει, σε καταδιώκει σαν τις ερινύες. Δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Πιάνεσαι από μικρά κι ασήμαντα πράγματα που παρουσιάζονται εμπρός σου και εκεί που πας να αγγίξεις το όνειρο, πετά και χάνεται, κοροϊδεύοντάς σε.

Κι όμως, αν τη σκοτώσεις; Τι γίνεται; Μήπως μόνο τότε ηρεμάς και είσαι παγματικά ελεύθερη; Πώς να σχεδιάσεις όμως και πώς να κάνεις ένα τέτοιο φονικό; Έχεις τη δύναμη; Κι από την άλλη, αυτή πάντα βρίσκει τον τρόπο και ανασταίνεται.

Με πόσο θάρρος έχει ειπωθεί: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Μα πόση μαγκιά χρειάζεται για να το δεχτείς.

Αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια.
Είναι δυνατόν τελικά να είναι τόσο σπάνια σ' αυτόν τον τόπο;
Εδώ χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές... εντελώς αθώες.
Καταστράφηκε μια οικονομία και πήγαμε τόσα χρόνια πίσω.

...και όμως...
κάποιοι έχουν γαντζωθεί πάνω σε μια καρέκλα και προσπαθούν να ξαναμοιράσουν ότι έχει απομείνει χωρίς ίχνος ντροπής.
Το να μας αντικρύσουν τίμια στα μάτια και να ζητήσουν ένα συγνώμη, είναι γι' αυτούς κάτι εντελώς αδύνατο. Αναμασούν βλακώδη "επιχειρήματα" και ενώ είναι ένοχοι τολμούν να κάνουν τους δικαστές...
Τελικά, κάποιοι, δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας.

Η γενιά που πίστεψε τα πιο μεγάλα ψέματα.

Ανήκω στη γενιά των ατόμων που γεννήθηκαν μετά την τουρκική εισβολή, συγκεκριμένα 1975. Είχα φίλους και συμμαθητές με γονείς αγνοούμενους. Κατακρίβειαν ο πατέρας μου, θα μπορούσε να ήταν αγνοούμενος, αν κάτι δε συνέβαινε την τελευταία στιγμή.

Ήμουν μικρή αλλά θυμούμαι κάθε φορά που έρχονταν οι επετείοι του πραξικοπήματος και της εισβολής, το ΡΙΚ, το μοναδικό τότε κανάλι, να μην βάζει διαφημίσεις και να δείχνει σχετικά προγράμματα. Κατ' ακρίβειαν, έφτασα μιαν εποχή που το "Ραδιοπρόγραμμα" είχε στο εξώφυλλό του φωτογραφίες από κατεχόμενα μέρη αντί για μοντέλλα με μαγιό που φιγουράρουν σήμερα. Και εμείς κόβαμε τις φωτογραφίες και τις φυλάγαμε, κατά καιρούς τις παίρναμε και στο σχολείο και τις κολλούσαμε σε τετράδια με το σήμα του "δεν ξεχνώ" απ' έξω. Θυμάμαι επίσης πριν το δελτίο ειδήσεων να δείχνουν πεντάλεπτα αφιερώματα με εικόνες από κατεχόμενα μέρη και σχετική μουσική. Και θυμάμαι πολύ καλά και το μεγάλο ψέμα που μας έλεγαν. Ότι στόχος μας είναι να ελευθερωθεί η Κύπρος και να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Κι εμείς σχεδόν το πιστεύαμε, είμασταν αφελείς και αθώοι και πιστεύαμε ότι στον κόσμο υπάρχει δικαιοσύνη. Τελείως ανυποψίαστοι, δεν ξέραμε τι μαγειρευόταν από τότε...

Τα τελευταία χρόνια, με τα σχέδια λύσης, αποκαλύφθηκε όσα γίνονταν όσο εμείς κοιμόμασταν "τον ύπνο του δικαίου". Και το μυαλό μας μπερδεύτηκε, πώς να χωρέσουν και να συνυπάρξουν όλα αυτά μαζί. Η "διζωνική, δικοικοτική ομοσπονδία" και η "επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους" από την άλλη. Και έχουμε μπερδευτεί νομίζω, γιατί ένας άνθρωπος θέλει κάποιο χρόνο να επεξεργαστεί και να δεχτεί πράγματα διαφορετικά απ' όσα άκουγε μέχρι τώρα. Δεν καταρρέει κάτι που χτίστηκε σιγά σιγά στο μυαλό σου και δεν αντικαθίσταται με κάτι άλλο που προσπαθούν να σου επιβάλουν τόσο εύκολα. Χρειάζεσαι χρόνο να το επεξεργαστείς. Και τι γίνεται αν δε συμφωνείς, αν δεν τα βρισκεις δίκαια, λογικά, ή έστω εφαρμόσιμα;

Τέλοσπαντων, σίγουρα δε θα αναλύσω το κυπριακό εδώ. Απλώς θυμώνω όταν θυμάμαι τα ψέματα που μας έχουν πει, το πώς μας χρησιμοποίησαν και το πώς προσπαθούν τώρα να μας επιβάλουν άλλα πράγματα και καταστάσεις. Και τα θυμήθηκα όλα σήμερα λόγω της επετείου. Και νοιώθω θλίψη γιατί πραγματικά είμασταν τα θύματα που τα πιστέψαμε, που φεύγαμε απ' το σχολείο και πηγαίναμε σε αντικατοχικές διαδηλώσεις, που είμασταν μια γενιά που νομίζαμε ότι θα κατάφερνε κάτι καλύτερο, στην ουσία όμως είμασταν απλά τα κορόιδα που ακούσαμε και πιστέψαμε τα πιο μεγάλα ψέματα. Και σήμερα αν πούμε όλα αυτά που μας έλεγαν είμαστε στην καλύτερη περίπτωση "γραφικοί", ή πιο ωμά "γελοίοι".

Παλιό το κόλπο.... αλλά πιάνει !

Παλιό το κόλπο... αλλά πιάνει !
Θέλουμε να συσπειρώσουμε τους οπαδούς μας; Θέλουμε να βκούμε που πάνω τζαι να φαινούμαστε οι μόνοι καλοί τζαι δημοκράτες; Αναφέρνουμε το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή και την ΕΟΚΑ Β΄ που έμεινε ατιμώρητη. Το έχουμε δει πολλές φορές το κόλπο, ιδιαίτερα πριν από εκλογές. Είναι παλιό, αλλά έλα που πιάνει!

Και η κατάλληλη χρονική συγκυρία παρουσιάζεται. Τη φονική έκρηξη στο Μαρί, ακολουθεί η επέτειος του πραξικοπήματος και της εισβολής. Και σίγουρα δεν την αφήσατε να πάει χαμένη.

Ξανακαταδικάστηκε το προδοτικό πραξικόπημα. Τι γίνεται με τη δική σας προδοσία, μέσα από την ανευθυνότητα και την αδιαφορία σας;

Το δίδυμο έγκλημα εις βάρους της Κύπρου πρέπει να τιμωρηθεί. Συμφωνώ. Το δικό σας το έγκλημα όμως, θα τιμωρήθει;

Δεν ξέχασες να το πεις... πάνω απ' όλα η ενότητα. Συμφωνώ. Τη διχόνοια όμως που σπέρνετε όλοι σας ανάμεσα μας τόσα χρόνια, και προσπαθείτε να τη σπείρετε και τώρα, γιατί την αγνοείς;

Θυμώνω με την ανευθυνότητα σας που έφερε την καταστροφή, θυμώνω όμως ακόμα παραπάνω γιατί ξέρω ότι για ακόμα μια φορά δε θα αποδοθούν ευθύνες.
Απογοητεύομαι για το πώς καταντήσατε τον τόπο μας και την επιστροφή μας στο μεσαίωνα, απογοητεύομαι όμως ακόμα παραπάνω γιατί αντιλαμβάνομαι πως με εσάς και τους όμοιούς σας, πραγματικά δεν έχουμε σωτηρία.
Λυπούμαι που δεν άκουσα μιαν απολογία, λυπούμαι όμως ακόμα παραπάνω για το θράσος και την έπαρσή σας.

Τώρα αν στεναχώρησα κάποιον, "η απολογία μου είναι δεδομένη" (σαν να τζαι κάπου το άκουσα αυτό τελευταίως).

Υ.Γ.: Είπα να δείξω νηφαλιότητα και συγκράτηση και χρησιμοποίησα πολύ πιο ήπια ρήματα από αυτά που νιώθω.

Ματαίωση και μοναξιά...

Και ξαφνικά όλα μένουνε στη μέση. Τα όνειρα, οι ελπίδες, το όμορφο μετά. Μια απάντηση οριστική και αδιαμφισβήτηση... "δυστυχώς...".

Κόβεται η ανάσα... Παγώνεις.
Σιντρίμια... Κενό... Τίποτα...
Το λες δυνατά, το λες από μέσα σου, για να το χωνέψεις, για να μάθεις να ζεις χωρίς αυτό.

Θυμός...
Γιατί; Γιατί σε μένα; Είναι κρίμα, είναι άδικο... Μα για ρίξε μια ματιά γύρω σου; Ασήμαντοι και εφήμεροι είμαστε όλοι, έρμαια της τύχης, των συμπτώσεων και των πιθανοτήτων;

Απογοήτευση...
Όλα άδικα, ολα χαμένα, μάταια. Κι όμως μπορούσαν όλα να είναι τόσο ωραία... μόνο αν ήταν αλλιώς.

Μοναξιά...
Καθένας χαμένος στη δική του καθημερινότητα, στα δικά του σημαντικά ή ασήμαντα προβλήματα. Πώς μπορεί να καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι με σένα; Ακόμα κι αν το μιλήσεις με κάποιον. Εύκολο να πεις δυο λόγια συμπόνοιας, δύσκολο το να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Μια καλή κουβέντα, κάποιος που να νοιάζεται, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά...

Δε βαριέσαι... Στο τέλος της μέρας καθένας είναι μόνος του με τον ευατό του. Σα σβήνεις το φως και πας για ύπνο, δεν είσαι παρά μονάχος εσύ, οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου λύπες κι αγωνίες.

Αύριο... ίσως... ποιος ξέρει;

Θυμός και αηδία...

Κάποιος που γίνεται υπουργός ή πρόεδρος ή αναλαμβάνει ένα αξίωμα (π.χ. αρχηγός εθνικής φρουράς) πρέπει να συνειδητοποιεί την τεράστια ευθύνη που αναλαμβάνει και το πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να τα βγάλει πέρα. Αν μπορεί να ανταπεξέλθει ας αναλάβει. Αν δεν μπορεί, λόγω του νου που διαθέτει, της ευσυνειδησίας που δεν έχει ή λόγω ηλικίας, κάθεται έσσω του με τα εγγονούθκια του τζαι τη γεναίκα του τζαι βρίσκει τέλοσπάντων κάποια απλά και ωραία πράγματα να γεμίσει το χρόνο του.

Στην ωραία αυτή νήσο όμως, τα κόμματα που εδώ και χρόνια μας κυβερνούν, βάζουν στελέχη τους σε τέτοιες θέσεις για να μπορέσουν να βολέψουν διάφορους, για να εξυπηρετήσουν το συμφέρον του κόμματος, φυσικά, και την ομάδα του κόμματος. Αν δεν εξυπηρετήσουν διάφορους, πώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πώς θα κρατήσουν ή και να ανεβάσουν τα ποσοστά τους.

Και ενώ μπορεί να δώσουν μεγάλη μάχη για το ποιος θα βολευτεί σε μια θέση, αδιαφορούν και αντιμετωπίζουν με προχειρότητα σοβαρότητα θέματα όπως το ότι 98 κιβώτια με πυρίτιδα βρίσκονται αφύλακτα κάτω από τον ήλιο. Αγνοούν τις ανησυχίες των ατόμων που εργάζονται εκεί, δεν είναι τα δικά τους παιδιά άλλωστε, και στέλνουν δύο δίδυμα στρατιωτάκια να τα ραντίζουν με νερό.

Τώρα θα αρχίσουν να ρίχνουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Θα απορρίπτουν την κριτική που τους γίνεται και θα μιλούν για συμπαράσταση προς τις οικογένειες των θυμάτων. Και είμαι περίεργη. Θα έχουν το θράσος να πάνε στις κηδείες τους; Θα έχουν το θράσος να παρουσιάζονται δημόσια και να μιλούν για μαύρο Ιούλη και άλλες συναισθηματικές μαλακίες, και να βουρκώνουν τα μάτια τους και αν τα καταφέρουν (θα τα καταφέρουν, οι περισσότεροι από αυτούς είναι τόσο καλοί ηθοποιοί που πάνε για όσκαρ) να πέφτει και κανένα δάκρυ;

Ελπίζω επιτέλους, ο κόσμος σ' αυτό τον τόπο να αντιδράσει. Να αφήσει για λίγο τις βεραντούλες του, τα φραπέ του, την παττιχα με το χαλλούμι που απολαμβάνει τα βράδια και επιτέλους να βγει έξω να φωνάξει. Αυτή τη φορά, ας μην τη γλιτώσουν τόσο εύκολα.

Déjà vu

Ίδια πρόσωπα, ίδιος χώρος, ίδιες διαδικασίες. Πράγματα που έζησες, αλλά πρέπει να ξαναζήσεις, αφού... δε γίνεται αλλιώς... Αγωνία, γερά νεύρα, ελπίδα, αναμονή και στο τέλος η απάντηση. Και είναι τελεσίδικη.

Δύσκολο να τα περνάς μόνη σου, αλλά δύσκολο και να τα μοιράζεσαι. Ίσως τελικά δεν είμαστε μόνοι, μόνο στον ερχομό και στο τέλος μας, αλλά και σε όλη την πορεία μας.

Μαζί σου, μόνο οι στιγμές που εναλλάσσονται συνεχώς. Το παρόν που γίνεται παρελθόν και το μέλλον που γίνεται παρόν. Σαν τις περιμένεις μοιάζουν μακρινές, πάντα όμως έρχονται και μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό που ζεις, γίνεται παρελθόν.

Μακάρι να πάνε όλα καλά...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Τελικά αυτός ο γάμος με συγκλόνισε. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι μετά το γάμο του Γουίλ και της Κέιτ, σόρρυ "Katherine", δεν έχω γράψει ούτε μια ανάρτηση. Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι άλλους φίλους διάβαζα, κάτι αποσπάσματα μόνο στην αρχή, μετά μόνο τίτλους και μετά τίποτα αφού ούτε τον υπολογιστή δεν άνοιγα. Όσο πιο πολύ απέχεις όμως ξεκόβεις και σιγά σιγά τα παράτησα. Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται... Ομως πάλι να φύγω χωρίς ούτε ένα αντίο; Η αλήθεια είναι μου λείψατε, οι συζητήσεις, τα αστεία, οι αμπελοφιλοσοφίες, τα τραγούδια...

Είχα πολλά τελευταίως είναι η αλήθεια. Από την άλλη δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο, μόνο τα καθημερινά. Πόσο δίκαιο έχει ο αλκίνοος "πώς χάθηκε η ζωή στο κάθε μέρα;"

Από την άλλη σκέφτομαι, πόσο πραγματικός είναι τελικά ο κόσμος των μπλοκς; Ίσως κάποιες φορές να ζητώ κάτι πιο χειροπιαστό. Έχει τα καλά της η ανωνυμία, έχει μια γοητεία και ελευθερία, αλλά πάλι είναι στο μεταίχμιο ύπαρξης και ανυπαρξίας. Αξίζει τον κόπο να επενδύεις το χρονο σου, ή ας το δω πιο χαλαρά, να τον περνάς σε κάτι τέτοιο; Και από την άλλη δε μένει τίποτα, μόνο κάποια κείμενα στον ασύλληπτο όγκο πληροφοριών του ίντερνετ. Ενυγουέι, είτε σου βγαίνει, είτε δε σου βγαίνει. Και όσο σου βγαίνει το κάνεις.

Λοιπόν καλό καλοκαίρι, κι ας είμαστε σχεδόν στη μέση του. Χτες έφαγα το πρώτο μου γλυκό κι απολαυστικό λιωμένο παγωτό. Εύχομαι έτσι να είναι το καλοκαίρι αυτό για όλους μας. Και να μας πάνε όλα καλά... μια και είμαστε ακόμα εδώ...

Σκέψεις ενος πρίγκιπα στο γάμο του και ενός ακάλεστου σκουληκιού.

Είδα κι εγώ σε άμεση μετάδοση το γάμο του αιώνα. Καλό και προκομμένο παιδάκι μου φαίνεται ο πρίγκιπας Γουίλλιαμ, εκτός αν είναι η τάση που έχω και η αφέλειά μου να τους βλέπω όλους καλούς. Νομίζω μάλιστα ότι διάβασα τις σκέψεις του εκείνες τις ώρες του γάμου του και σας τις αποκαλύπτω.

Σκέψεις του πρίγκιπα:

- Ποιος τους είπε να συναχτούν ούλλοι να με δουν να παντρεύκουμαι; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάμουν στη ζωή τους;

- Ιντα εκουβαλήσουν τούτα ούλλα τα δεντρά μες την εκκλησιά; Δεν μας φτάνουν οι τόσες ζωντανές γλάστρες που βρίσκονται εδώ;

- Μα τούτη η στετέ μου επέλλανεν τέλεια; Γιατί εντύθηκεν όπως το καναρίνι, τόσο χρονών κοτζιακάρα; Οξά είπαν της ότι το κίτρινο είναι το χρώμα του πάθους τζαι έχει όρεξη για τρελλίτσες απόψε με τον παππού;

- Γιατί έπρεπε να βάλω τούτην τη γελοία στολή και τα φαίνομαι τετράπαχος, εγώ που μια ζωή πρόσεχα τη σιλουέττα μου; Εχάθηκε σιόρ ένα απλό κοστούμι;

- Τι επάθαν ούλλες τζαι εφορήσαν τούτες τες καππελάρες; Αφού ήλιο δεν έχει σ' αυτή τη χώρα, εξάλλου κανένα από αυτά δεν προφυλάσσει από τον ήλιο. Τζείνον της Βικτώριας Μπεκαμ εν χάλια, αλλά είχεν και ένα χειρότερο (εν ξέρω ποια ήταν για να πω, ήταν καφέ και έμοιαζε με τα κέρατα του Ρουντολφ. Μάλλον ήβρα την, εν η πριγκίπισσα Μπεατρίς).

Σκέψεις ενός σκουληκιού:

Δε θα ξαναπαραπονεθώ που άρχισε να κκελιάζει ο Σκούλουκος. Κοτζιάμου πρίγκιπας και άρχισε να χάνει τα μαλλιά του.

Πάντως μπράβο της Κατερινούς που εβάφτηκε μόνη της. Έκαμε μαθήματα πριν φυσικά αλλά τουλάχιστον έμαθεν τζαι μια τέχνη. Μπορεί να της βρεθεί καμμιά φορά. Δαμέ όχι μόνο κάθε νύφη κυπραία αλλά και η μάνα της, οι αρφάες της, οι κάττες της κλείνουν ραντεβού στην αισθητικό.

Πιλέ μου έναν κόκτεϊλ του κόσμου έπρεπε να το κάμει κοτζιάμου βασίλισσα η Αλισαβού. Δαμέ κάθε ψωροκυπραίος βάλλει ανοικτή πρόσκληση στις εφημερίδες όταν παντρεύκει τα παιδκιά του.

Στον γάμο ήταν καλεσμένοι 1000 φίλοι του ζευγαριού. Άμαν είσαι πρίγκιπας φυσικά έχεις και 1000 "φίλους".

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Μια ζωή να σε παρακολουθούν... να σε σχολιάζουν... να πρέπει να ακολουθάς πρωτόκολλα. Να διάς ένα φιλούιν τέλεια στα πεταχτά της γυναίκας σου που το μπαλκόνι, των δύο δευτερολέπτων δαμαί που κάθε κυπραίος και κυπραία διούν φιλιά διαρκείας έξω που την εκκλησία του χωρκού τους. Και τι να το κάμεις το πριγκιπιλλίκι όταν έχεις χάσει τη μάνα σου από παιδί. Άτε, ας είναι ευτυχισμένα τα πλάσματα.

Φόρος εισοδηματος εν όψη .

Γιατί μου χαλάτε τον Απρίλη μου;
Γιατί με κάμνετε κάθε χρόνο να μαλώνω με τον κ. Σκούλουκο για τον ίδιο λόγο;
Γιατί να χαραμίζεται ο χρόνος μου σε ανούσιες μαλακίες;

Μιλώ για τη δήλωση του φόρου εισοδήματος που πρέπει να συμπληρώνει κάθε εργαζόμενος αυτής της ευρωπαϊκής νήσου. Τωρά για τους αυτοτελώς εργαζόμενους, άτε καταλάβω το, αλλά για μας τους μισθωτούς, τι χρειάζεται; Πιάστε το salary advice μου που τον μάστρο μου τζαι έβρετε τα στοιχεία που θέλετε. Έξτρα εισοδήματα δεν έχω (ποιος τα έχασε, για να τα έβρω εγώ;). Ούτε υποστατικά να ενοικιάζω σε άλλους έχω, ούτε διατηρητέο κτίριο εκμεταλλεύομαι, ούτε τόκους εισπράττω, ούτε μερίσματα παίρνω. Σταμάτησα και τις εμφανίσεις στο νυχτερινό κέντρο, άρα έξτρα εισοδήματα γιοκ.

Πάντως η φόρμα σας, δε λέω, πολύ υψηλής τεχνολογίας. Αφού να σκεφτείς τις προσθέσεις τις κάμνεις μόνη σου. Όπως το δημοτικό, 8+8+3 κάμνουν 19, γράφουμε εννιά και κρατούμεν ένα... 5+6+2 κάμνουν 13, και ένα που κρατούσαμε 14, γράφουμε 4 και κρατούμε 1 κτλ κτλ κτλ. Hello αγαπητοί κύριοι του φόρου εισοδήματος, τη σήμερον ημέρα τα περισσότερα προγράμματα κάμνουν τις προσθέσεις που μόνα τους.

Πάντως για να πω την αλήθεια το συμπλήρωμα της φόρμας εθύμισε μου ΠΡΟΠΟ (για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό!!!). Κωδικός 1 ή 2, άτε να βάλω το 2, αφού η επεξήγηση που σου δίνει το πρόγραμμα λέει οτι πρέπει να βάλεις μια από τις δυο επιλογές που εμφανίζονται όταν κάνεις κλικ. Ατε καλέ, τζαι εγώ η άσχετη επερίμενα να μου εξηγά τι είναι το 1 και τι το 2.

Φέτος όμως για να πω την αλήθεια, καυγάς με τον κ. Σκούλουκο δεν έγινε. Εβοήθησεν με τζαι την εσυμπλήρωσα ππάσα ππάσα (που λαλούμεν), τόσο πολλά εβαρκούμουν που δεν είχα όρεξη για καυγάδες. Εδώ και καιρό ψάχνω κάποιον να μου συμπληρώνει τη συγκεκριμένη φόρμα και δε βρίσκεται κανένας. Αν υπάρχει κανένας εθελοντής πείτε μου (κάμνω ωραία πίτσα, προφιτερόλ και λουβί με τα λάχανα για αντάλλαγμα).

Τέλος πάντων, αφού την συμπλήρωσα, βγήκαν τα αποτελέσματα. Έκαμα τρία λάθη. Ευτυχώς επήρεν με αυτόματα το πρόγραμμα, τα άλλαξα και ησύχασα. Αν ήταν να τα έβρω μόνη μου, ήταν να τα ψάχνω ακόμα.

Άτε καλή τύχη σε όσους δεν την συμπλήρωσαν ... και από χρόνου όποιος αντέχει...
Ελεύθερες και ελεύθεροι, δεν είναι άσχημη ιδέα να βρείτε λογιστή. Θα σας συμπληρώνει εκείνος τη φόρμα του φόρου εισοδήματος.

Ήταν ανάγκη;

36!
Σωστά έκανα τις πράξεις.
ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ



Ήταν ανάγκη;
Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου φαίνονταν παντοτινά...

Το δίλημα της φλαούνας;

Προέρχομαι από μια οικογένεια παραδοσιακή, που πάει εκκλησία τις γιορτές και τις κυριακές, τηρεί της νηστείες και είναι αυτό που λέμε "της εκκλησίας". Είμαστε επίσης παραδοσιακοί και τηρούμε τα έθιμα της ιεράς αυτής νήσου. Που τον τζαιρόν που αθθυμούμαι λοιπόν, κάθε Μεγάλο Σάββατο η μάμα, η θεία και η γιαγιά μου κάμνουν φλαούνες αλλά δεν τις δοκιμάζουν. Της δοκιμάζουν μετά το Χριστός Ανέστη οπότε και τελειώνει επίσημα η νηστεία. Έτσι τζαι εγώ λοιπόν, θυμούμαι πάντα το μεγάλο Σάββατο να μυρίζουμαι τις φρεσκοψημένες φλαούνες αλλά να μην τολμώ να αρπάξω μια να φάω (λαλείτε δαμέ να εξηγούνται τα ψυχολογικά που έχω;). Μάλιστα θυμούμαι κάποτε που αναφέρθηκε η περίπτωση της οικογένειας μιας φιλενάδας της γιαγιάς μου, που καμμιά πενηνταριά χρόνια πριν, όταν έκαναν μαζί φλαούνες, τα παιδιά τους εκείνους έτρωγαν αμέσως , ενώ τα παιδιά της γιαγιάς μου περίμεναν. Δεν είναι ότι μιλούν αυστηρά ή επικριτικά για το να φάεις φλαούνα το Μεγάλο Σάββατο, αλλά αυτοί δεν το κάνουν.

Από τον καιρό που μετακόμισα από το σπίτι των γονιών... αμάρτησα. Έφαγα φλαούνα το μεγάλο Σάββατο με το που πήγα σπίτι και πήρα της φλαούνες που μου έδωσε η μάμα μου, άσε που μου κάμνει και ειδική παραγγελία χωρίς σταφιδάκια (τι τα νεκατώνουν τούτα τα σταφιδάκια παντού δεν μπορώ να καταλάβω). ΄Η θα την φάεις φρέσκα και αχνιστή ή δεν θα τη φάεις. Φέτος λοιπόν αντιμετωπίζω το ίδιο δίλημμα. Να φάω τη φλαούνα φρέσκα και ζεστή ή να περιμένω τα μεσάνυχτα; Τζαι που την άλλη αν αποφασίσω να φάω, έννεν ρεζίλι να μεν το ομολογώ τζαι να την τρώω στα κρυφά, 35 χρονών γεναίκα; (ού, έφυεν μου τζαι είπα την ηλικία μου).

Λοιπόν, Καλό Πάσχα σε όλους και κάθε χαρά , επιάσαν με όμως τα υπαρξιακά μου.
Το be or not to be?
Να φάω ή να μη φάω φλαούνα?

Ψηλοτάκκουνα τζαι θεός βοηθός...

Βαρκούμαι να ασχολούμαι ιδιαίτερα με το ντύσιμο, τα βαψίματα τζαι τις κομμώσεις. Όσον αφορά το τελευταίο, τα μαλλιά μου δε σηκώνουν τζαι πολλά πράματα, έτσι απλώς τα λούννω κάθε δύο μέρες, βάζω κάτιτίς πάνω τους τζαι τα αφήνω να στεγνώσουν. ΄Οσο αφορά τωρά τα δύο πρώτα, έχω αποδεκτεί ότι πάντα θα είμαι η πιο κακοντυμένη - casual ντυμένη, στην δουλειά μου αλλά και στις παρέες, τουλάχιστον όμως είμαι ο εαυτός μου και φυλάω το χρόνο μου και τα λεφτά μου για καλύτερα πράγματα. Ευτυχώς δεν είμαι σε καμμιά δουλειά που απαιτεί προσεγμένο ντύσιμο και βάψιμο και οι περισσότερες φίλες μου είναι απλά άτομα. Ευτυχώς, επίσης, για τους διάφορους designers, οι παραπάνω γυναίκες δεν είναι σαν εμένα.

Σε δύο εβδομάδες όμως, έχω γάμο πολύ συγγενικό που λαλούμεν, κατακρίβειαν πιο συγγενικό δεν γίνεται (όι εν παντρέφκω το γιο μου, ακόμα αρκώ πολλά να γινώ πεθθερά). Την παρασκευή λοιπόν είπα στην πιο "γκουρού της μόδας" φιλενάδα μου να με πάρει για ψώνια. Μοναδική μου ελπίδα ήταν να τελειώσω από όλα τα ψώνια (φουστάνι, παπούτσια, τσάντα) σε ένα απόγευμα και να μου μείνει ώρα και για καφέ. Πάσαρα λοιπόν το πιτσιρτούδιν μου στη πεθθερά από το πρωί μέχρι το βράδυ και πήγα.

Παρόλο που ήβρα φόρεμα που το πρώτο κατάστημα που πήγα (δεν ξέρω αν ήταν τύχη ή η επιθυμία μου απλώς να τελειώνω) η φιλενάς δεν με άφηνε να το πιάσω. Έπρεπε δήθεν να δούμεν τζιάλλα. Αναγκαστικά πήγαμε σε ακόμα 5-6 καταστήματα επιστρέψαμε όμως τελικά στο πρώτο. Ευτυχώς είχε και 20% έκπτωση και δεν καταξοδκιάστηκα. Το δύσκολο κομμάτι όμως ήταν στα παπούτσια. Ηταν όλα ψηλοτάκκουνα τζαι με κάτι πλατφόρμες... Νομίζω εμείς οι γυναίκες έχουμε γονίδια ακροβάτη στο dna μας. Κάθε φορά το μάτι μου εμένα έπεφτε σε απλά παπούτσια με μέτριο τακούνι αλλά οι πωλήτριες και η φιλενάς μου θύμωναν και μου έλεγαν ότι δεν γίνεται να πάω στο γάμο με έτσι παπούτσι. Με έβλεπαν σαν να ήμουν κανένας εξωγήινος. Μάλιστα η τελευταία (ένας συνδυασμός high class τζαι χωρκάτισσας) μου είπε ότι δεν με αφήνει να αγοράσω ένα συγκεκριμένο παπούτσι που είχα δει στο κατάστημά της γιατί θα χαλάσει η καλή της φήμη στην πιάτσα. Τελικά έπιασα κάτι ποτζείνα να ψηλοτάκκουνα με το τακούνι σχήματος τετραγώνου με μήκος πλευράς... τώρα να το μετρήσω... 1 cm . Ντηαρ αναγνώστερ (που λαλούν τζαι κάτι μπλοκοφιλενάδες), σου εξομολογουμαι ότι φορώ τα παπούτσια μου αυτή τη στιγμή που γράφω, γιατί πρέπει οπωσδήποτε να εξασκηθώ στα ακροβατικά ώστε να μην ππέσω χαμέ στο γάμο και να κλέψω την παράσταση. Ευτυχώς το σπίτι μου έχει πολλούς πάγκους και καρέκλες και πιάννω πάνω κάθε φορά που χάννω την ισορροπία μου. Τωρά στο γάμο... θεός βοηθός.

ΥΓ.1 Το μωρό θα το κρατά όλην την ώρα ο αγαπητός σκούλουκος. Εννεν ανάγκη να συντροβολιστεί τζαι τζείνον μαζί μου.
ΥΓ.2 Τελικα εμείς οι γυναίκες είμαστε πολλά μαζοχίστριες. Πόσο πιο απλή, πιο εύκολη και πιο οικονομική είναι η ζωή των αντρών.
ΥΓ.3 Ευτυχώς ετελειώσαμεν γρήγορα που τα ψώνια και προλάβαμε όχι μόνο να πιούμε το καφεδάκι μας, αλλά και να φάμε και να κόψουμε ένα σωρό κουβέντες. Μ... ευκαριστώ σε πολλά.
ΥΤ. Στα πέντε πρώτα λεπτά αφού εφόρησα τα παπούτσια επόνησα τα πόδια μου τζαι εκινδύνευσα να ππέσω χαμέν 14,6 φορές. Πώς θα τα καταφέρω στο γάμο; Πώς τα καταφέρνουν οι άλλες;

Για σένα...

Ποτέ δε σε θυμάμαι να θυμώνεις πραγματικά, πάντα κοιτάς τους άλλους με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη. Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πράξεις ουσιαστικές. Πάντα δίνεις πολλά και παίρνεις τόσο λίγα. Πάντα ψύχραιμη, καθησυχαστική, ήρεμη, αισιόδοξη... Απλή, λιτή, γεμάτη κατανόηση και ζεστασιά. Σ΄ένα σπίτι, με έναν άντρα που ελπίζω κάποτε να είχες ερωτευτεί. Εμείς, εδώ και καιρό φύγαμε... εξακολουθείς όμως να μας φροντίζεις και να μας δίνεις την αγάπη σου. Αν κάποια μέρα δε σε δω ή έστω αν δε σου μιλήσω, σίγουρα θα σε σκεφτώ και θα χαμογελάσω. Δε θα περάσει όμως ούτε μια μέρα χωρίς να περάσεις απ' το μυαλό μου, χωρίς να πάρω δύναμη από εσένα.

Δέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται, χωρίς να ζητάς πολλά. Θα μπορούσες να σπουδάσεις κάτι... πάντα ξεχώριζες στο σχολείο και σου άρεσε τόσο πολύ η λογοτεχνία. Είχες διαβάσει όλα τα κλασσικά της εποχής σου, τις μικρές κυρίες, τη γέφυρα των στεναγμών, του άθλιους, το κάστρο, τ' αστέρια κοιτάζουν τη γη, σου έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας της σκάρλετ ο χάρα και η ωραία περιγραφή της φύσης με την οποία ξεκινούσε το βιβλίο, δεν μπορούσε να φανεί με τόση λεπτομέρια, όπως έλεγες, στην ταινία, τα βιβλία ήταν πάντα πιο ωραία, πιο πλούσια. Σου στοίχισε που έχασες τόσο νέα τον πατέρα σου κι ας μην το έδειξες ποτέ. Αν δεν... θα ήταν διαφορετική η ζωή σου... Τότε όμως, δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες, ούτε όλα αυτά που έχουμε σήμερα εμείς.

Ήξερες όλους τους κανόνες της ορθογραφίας και προσπαθούσες να μου τους μάθεις. Σαν να σε ακούω να λες, "οι καταλήξεις σε -ήριον, ποτήριον, ακρωτήριον, γράφονται πάντοτε με ήττα. Εγώ γελούσα, "άτε πάλε, μην αρχίσεις" σου έλεγα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε ρώτησα πόσων χρονών είσαι και μου απάντησες 36. Πώς έγινε, πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και σήμερα γίνεσαι 62;
Να 'σαι πάντα γερή, κοντά μας. Σ' αγαπώ... Σ' ευχαριστώ...

how fragile we are, how fragile we are

11 Σεπτεμβρίου οι δίδυμοι πύργοι
11 Μαρτίου το τσουναμι.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι με τον αριθμό 11, απλώς εγώ έκανα τη σύνδεση λόγω ενός τραγουδιού που γυροφέρνει σε τέτοιες περιπτώσεις στο μυαλό μου.

...On and on the rain will say
how fragile we are, how fragile we are

Ένα τραγούδι που έγραψε ο Sting το 1987 για τον Ben Linder, ένα αμερικανό μηχανικό, που σκοτώθηκε από τους Contras, μια επαναστατική οργάνωση στη Νικαράγουα που χρηματοδοτούσε η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. 14 χρόνια μετά, στις 11 του Σεπτέμβρη το αφιέρωσε στα θύματα της μέρας αυτής, αφού ακύρωσε την προγραμματισμένη του συναυλία στην Τοσκάνη της Ιταλίας.

Θυμάμαι τι λέγαμε στο σχολείο όταν συζητούσαμε τις αρχαίες τραγωδίες. Ο άνθρωπος πάντα έφτανε στην ύβρη, στο ψηλότερο σημείο της έπαρσής του και ακολουθούσε η τιμωρία. Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ίσως σήμερα με τη δύναμη που έχουμε αποκτήσει... έλα όμως που κάθε λίγο κάτι συμβαίνει και μας θυμίζει ... how fragile we are ... how fragile we are.

Διαβάζω τις ειδήσεις ...
"...η υπηρεσία πυρηνικής ασφάλειας της Ιαπωνίας ανακοίνωσε ότι το ραδιενεργό ιώδιο είναι 1150 φορές υψηλοτερο από το ανώτατο επιτρεπτό όριο, σύμφωνα με τις μετρήσεις που έγιναν σε δείγματα νερού τα οποία λήφθησαν από τη θάλασσα σε απόσταση μόλις 30 μέτρων από τους αντιδραστήρες 5 και 6 του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα.
Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας δήλωσε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση βρίσκεται με κατάσταση ύψιστου συναγερμού για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προέρχονται από τον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα. Πρόσθεσε δε ότι η κατάσταση παραμένει "απρόβλεπτη" στον πυρηνικό σταθμό".

Λοιπόν, πόσο δίκαιο έχει τελικά ο Sting ... how fragile we are.



If blood will flow when flesh and steel are one
Drying in the colour of the evening sun
Tomorrow's rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetime's argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
How fragile we are how fragile we are

Ένας χρόνος...

Ένας χρόνος... που αφουγκράζομαι ν' ακούσω την ανάσα σου μαζί με τις δικές μας, που ξυπνώ και γυρίζω με λαχτάρα να σε δω, που γίνομαι παιδί και εγώ μαζί σου και γνωρίζουμε ξανά τον κόσμο, που κάνω ό,τι βλακεία περνά απ' το μυαλό μου, απλά και μόνο για να σε ακούσω να γελάς, που πάω για ύπνο τη νύχτα, τόσο κουρασμένη, αλλά γεμάτη.

Ελπίζω να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, το πρώτο σφίξιμο του χεριού, το πρώτο σου χαμόγελο, την πρώτη αγκαλιά, κάθε νέο ήχο και λέξη, κάθε μικρή γλυκειά σου στιγμή.

Σαν να 'ταν χτες που ήρθες στον κόσμο και όμως πέρασε ήδη ένας χρόνος. Κάθε μέρα που περνά σε αγαπώ πιο πολύ... Μικρέ μου πρίγκιπα, χρόνια σου πολλά.

Τι ωραίο κάγκελο... ας το πάρω μαζί μου.

Κάτι τέτοιο σκέφτηκα νομίζω την ώρα που έβγαινα με το αυτοκίνητο από την αυλή του σπιτιού μου (της μάμας μου). Mια διαδρομή που κάνω κάθε μέρα... Δεν έπιασα ανοιχτά τη στροφή. Το κατάλαβα λίγο πριν το τρίψιμο, νόμιζα όμως πώς θα τη γλύτωνα... Τι να κάνω; Η αισιοδοξία μου.

Αποτέλεσμα:
Καμμιά τρακοσιά ευρώ ζημιά και κάποιες μέρες χωρίς το αγαπημένο μου "οικολογικό" αυτοκίνητο. Σορρυ περιβάλλον.

Συμπέρασμα:
Είμαι φαίνεται που τζείνες τες φτανές γυναίκες που σχολιάζουν οι άντρες ότι δεν ξέρουν να οδηγούν και παίρνουν μαζί τους ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Φταίνε οι σκέψεις που έχω στο νου, τα πράγματα που πρέπει ή θέλω να κάμω και δε χωρούν στις 24 ώρες του εικοσιτετράωρου, το ότι είμαι γενικώς λίγο στην κοσμάρα μου; Ποιος ξέρει;
Δε βαριέσαι όμως... άμαν κάτι διορθώνεται με λεφτά, πάλε καλά... Σήμερα άκουσα δύο περιπτώσεις ατόμων με πρόβλημα υγείας.

Φίλε αδελφή ψυχή... Αντίο...

Δεν ακούω νέα, δε διαβάζω εφημερίδα, ούτε και βλέπω τηλεόραση.
Κακώς, αλλά έτσι που τρέχω τελευταία... τι να πω...

Χτες έμαθα την είδηση του θανάτου του Μανώλη Ρασούλη... πάγωσα...

Τον θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια όταν τον είδα στο Ριάλτο, πρώτη φορά και δυστυχώς... τελευταία.

Τόσο ζωντανός, τόσο νέος, τόσο τρυφερός, τόσο εύστοχος... μοναδικός...
Και τα τραγούδια του, πόσο αγγίζουν τη ψυχή...
Θα μας λείψει...


Με την περούκα την ξανθιά
φάνηκες μες τη γειτονιά
μπήκες σε βαριούς μπελάδες
με κατιτί πιτσιρικάδες
Είσαι στο στενό απ’ ώρα
με τη φούστα τη στενή
και του έρωτα σου η φόρα
πόρτα ψάχνει για να βγει
Ήμασταν φίλοι από παλιά
μα τώρα ζεις στη μοναξιά
κρύφτηκες στις βλεφαρίδες
και μέσα στις θολές ελπίδες
Σαν να παίζεις κάποιο ρόλο
σε παράξενη σκηνή
μέσα στο δικό σου κόσμο
δίπλα στην οικοδομή
πάρε απ τους άλλους τα φιλιά
μα δώσ’ σε μένα τα κλειδιά
μπαίνοντας στα μυστικά σου
να αλαφρώσει η καρδιά σου
Σε πονώ γιατί είμαι μόνος
φίλε αδελφή ψυχή
όσο μόνος είναι ο κόσμος
στη δική του ενοχή.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Τραγούδι: Νίκος Παπάζογου

Πόσοι είναι μόνοι τελικά, πόσοι νιώθουν μόνοι και πόσοι ψάχνουν κάποιον να ακουμπήσουν, να τους καταλάβει, να τους νιώσει. Μια αδελφή ψυχή... Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας, απρόσωπος, αδιάφορος, καθένας κλεισμένος στο καβούκι του, χαμένοι στο κυνήγι του πλούτου και της επιτυχίας... ψάχνοντας την δική μας ευτυχία, κι ας μην ξέρουμε πού και πώς. Και πόσο σκληρή και αδίσταχτη είναι η κοινωνία μας σε ότι διαφέρει, σ' αυτό που δεν κινείται στα δικά της άκαμπτα πλαίσια.

Ένα τραγούδι ταπεινό και τρυφερό, όπως το δημιουργό του.

Απλά, κάτι που διάβασα...

Δε μου αρέσουν οι επετείοι, τις βρίσκω πολύ χαζές και γεμάτες υποκρισία.

Απλώς θα γράψω κάτι που διάβασα πριν από λίγο καιρό και μου άρεσε... μάλλον δε μου άρεσε, λυπηρό το βρήκα κι ενδιαφέρον.

Στην κλασική μορφή της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας συναντάμε πολλές και διαφορετικές επιμέρους δομές:
α) την οικογένεια με την παραδοσιακή κατανομή των ρόλων, όπου ο σύζυγος έχει την οικονομική ευθύνη του σπιτιού και η σύζυγος την ευθύνη των παιδιών και του νοικοκυριού.
β) την οικογένεια με ημι-παραδοσιακή κατανομή των ρόλων, όπου ο σύζυγος και η σύζυγος εργάζονται, αλλά η σύζυγος έχει επωμισθεί και τις δουλειές του σπιτιού (δομή που συναντάται μόνο στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας) και, τέλος
γ) την οικογένεια διπλής σταδιοδρομίας, όπου και οι δύο σύζυγοι εργάζονται και επιπλέον μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού (μια δομή οικογένειας που προσιδιάζει περισσότερο στα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών και σιγά σιγά αρχίζει να συναντάται και στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία).
(Βασιλική Παππα, "Επάγγελμα γονέας", σελ 19, Εκδόσεις Καστανιώτη)

Έτσι είμαστε εμείς, μια ζωή μπροστά...

Από την άλλη αυτά για πολλές γυναίκες του όμορφου αυτού πλανήτη, είναι ψιλά γράμματα.

Άτε αφήνω σας, πάω έξω με τες φιλενάδες μου, να χορέψουμε πάνω στα τραπέζια !!!

Ευτυχώς σήμερα, εν εβρέθηκε κανένας να μου προσφέρει γαρύφαλλο για τη μέρα της γεναίκας γιατί ήταν να ακούσει...

Προσωπική εξομολόγηση: Ναι, χάννω...

Χάννω καθημερινά μικρά πράματα.
Ξαπωλώ τα όπου να 'ναι, τζαι μετά γυρεύκω τα τζαι αγχώνουμαι. Μουρμουρώ τζαι ρωτώ όσους είναι γύρω που αν τα είδαν. Συνήθως τα βρίσκω κάπου, τέλεια ξαπόλυτα. Ώσπου να τα έβρω όμως συγχίζουμαι και εκνευρίζουμαι. Τζαι χάννω πολλές ώρες που τη ζωή μου γυρεύοντας πράγματα που έχασα. Τι σπαστικό !

Χάννω πράγματα συναισθηματικής αξίας.
Εν εshει πιο εκνευριστικό πράγμα. Έχασα τη βέρα του γάμου μου (δε με έκοψε ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής, πρώτον γιατί ποτέ δε μου άρεσαν τα δαχτυλίδια και δεύτερο γιατί δεν πιστεύω ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με την ουσία της σχέσης μου, έτο είναι κι αυτό ένα κατεστημένο, να πρέπει να δείχνεις στους άλλους που στέκεσαι...). Έχασα επίσης μια φωτογραφία και κινδυνεύω να μη μου ξαναμιλήσει κάποιο πολύ αγαπητό μου πρόσωπο.

Χάννω πράγματα αξίας.
Αξίας φυσικά για τα δικά μου δεδομένα. Μια φωτογραφική 100 λιρών πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια, τα λεφτά μου στο ταξίδι μου στην Ισπανία όταν ήμουν φοιτήτρια πριν κάποια χρόνια. Ευτυχώς κάποιοι καλοί φίλοι με λυπήθηκαν και μου κέρασαν ή μου δάνεισαν γιατί δεν είχα ούτε να φάω...

Χάνω το δρόμο μου.
Δεν έχω καμμιά, μα καμμιά αίσθηση της κατεύθυνσης. Μόνο η κολλητή μου από το γυμνάσιο είναι χειρότερη από εμένα. Ειδικά άμαν πάω να μείνω σε κανένα ξενοδοχείο, χάνουμαι στους διαδρόμους του. Βασικά πάω όπου μου έρτει, χωρίς να σκεφτώ...

Χάννει τζαι λλίον ο νούς μου.
Αυτό όμως είναι μεγάλη ιστορία. Έτο, ώρες ώρες, είμαι τέλεια στην κοσμάρα μου. Πολεμώ το, αλλά τι να κάμω. Έτσι είμαι. Πρέπει να με αγαπά κάποιος για να με αντέχει... Νομίζω είμαι συμπαθητική κατά βάθος και αν κάποιος με πάρει χαλαρά μπορεί και να γελά και να περνά καλά μαζί μου.

Αυτά...

ΥΓ.:
1. Αν με δείτε κάπου θα με αναγνωρίσετε εύκολα. Είμαι τζείνη που συνέχεια γυρεύκει κάτι. Κάθε φορά που αλλάσσω περιβάλλον δουλειάς, στην αρχή παραξενεύονται μαζί μου και αγωνιούν κάθε φορά που χάννω κάτι. Μετά καταλάβουν με, τζαι δεν μου διούν ιδιαίτερη σημασία (τζαι πολλά καλά κάμνουν). That 's me and that 's all I can do. Sorry.
2. Μη μου εμπιστευτήτε ποτέ κάτι δικό σας. Θα το χάσω και θα χαλάσουμε τη σχέση μας. Και θα είμαι κρίμα γιατί θα νιώθω άσχημα...

Να ταξιδέψω...

Κουράστηκα...
Κάθε μέρα τα ίδια...
Να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ, να νυχτώνει, να ξημερώνει και ξανά και ξανά... ένα αδιάκοπο τρέξιμο...
Σπίτι...
Δουλειά... (αυτή σίγουρα δεν αξίζει τον κόπο)
Ρουτίνα...

Θέλω να χαλαρώσω...
Να φύγω... έστω νοερά...

Να ταξιδέψω στη ζωή ενός άλλου μέσα από ένα βιβλίο...
Να χαθώ σε σκέψεις και σε αισθήματα μέσα από ένα τραγούδι...
Να κλείσω τα μάτια και να νιώσω μια μουσική...
Να μ' αγγίξουν οι στίχοι ενός ποιήματος...
Να κλέψω μια εικόνα, να παγώσω μια στιγμή με μια φωτογραφία...
Να κοιτάζω για ώρες μέσα από ένα παράθυρο...
Να κρυφτώ σε μια αγκαλιά...

Όλοι γύρω μου τρέχουν, χάνονται στην καθημερινότητά τους...
Μια σικέ κούρσα με το χρόνο.

Η ζωή μου είναι εδώ και μου αρέσει.
Οι άνθρωποί μου είναι γύρω μου και τους αγαπώ.
Θέλω όμως να πάρω μια ανάσα,
να φύγω για λίγο
να ταξιδέψω... μόνο με το μυαλό... να ταξιδέψω...

Αμοργός...

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες
στους καλοκαιριάτικους καμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
(Νίκος Γκάτσος, "Αμοργός")


Το άκουσα πριν αρκετά χρόνια και ήταν ίσως η πρώτη φορά που πραγματικά με άγγιξε ένα ποίημα. Πώς να με άγγιζε άλλωστε οτιδήποτε πιο νωρίς, όταν η κύρια επαφή, ήταν με όσα μας κάναμε, μάλλον μας επιβάλλανε στο σχολείο. Φαίνεται πως τελικά μόνο με το δικό του ψάξιμο μαθαίνει κανείς.

Υ.Γ. Καμία σχέση με τη σημερινή μέρα, απλώς το σκεφτόμουν εδώ και λίγο καιρό.

Υπάρχει ... μετά...

Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;

Υπάρχουν τύψεις (πραγματικές) μετά από το χλαπάκιασμα μιας σοκολάτας;

Υπάρχει συντήρηση κιλών μετά από μια δίαιτα;

Υπάρχει γυναίκα που να μένει η ίδια μετά το γάμο;

Υπάρχει άντρας που αλλάζει μετά το γάμο;

Υπάρχει σεξ μετά το μωρό;

Υπάρχει συγχώρεση μετά την απάτη;

Υπάρχει έρωτας μετά τον έρωτα;

Πόση χαλάρωση υπάρχει μετά από ένα τσιγάρο;

Υπάρχει μια απάντηση μετά από κάθε ερώτηση;

Ζωή σε σπούδασα...

Βιβλία παντού, άθρα, δημοσιεύσεις. Θεωρίες, manuals, γνώσεις. Όσο πιο πολλές τόσο πιο ψηλό το κοινωνικό status. Είναι στην μόδα να φαίνεσαι διανοούμενος, να χρησιμοποιείς ωραίες λέξεις, να έχεις γνώσεις.

Βιβλία ψυχολογίας. Για τις σχέσεις, για το γάμο, για τους άντρες που είναι από τον Άρη και τις γυναίκες που είναι από την Αφροδίτη. Βιβλία - manuals για το μωρό. Τα στάδια ανάπτυξης, η φροντίδα, η ωρίμανση και η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. "Δοκιμασμένες" συνταγές. Γιατί να μην τις ακολουθήσουμε κι εμείς; Το ένστικτο όμως; Αυτό που μας λέει η καρδιά μας;

Δουλειά, καριέρα και λεφτά... Δε γίνεται όμως χωρίς αυτά. Τόσες ανάγκες, τόσες επιλογές. Δουλεύεις μέχρι αργά, φτάνεις στο σπίτι πτώμα, πέφτεις ξερός στον καναπέ. Κλείνεις τα μάτια σου για λίγο να ξεκουραστείς και σε λίγο... ξημερώνει πάλι... και αρχίζεις το τρέξιμο. Χωρίς σταματημό, χωρίς προορισμό...

Κοιτάζεις γύρω σου και νιώθεις χαμένος. Δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Βγες έξω στον καθαρό αέρα, περπάτησε δίπλα στη θάλασσα, κοίταξε τον ουρανό με τα αστέρια...
Οι σκέψεις εξακολουθούν να γυρίζουν στο μυαλό σου.
Είμαι αρκετά καλός; Θα τα καταφέρω;
Όμως... Για ποιον...;
Ο μόνος κριτής είμαι εγώ...
Θέλω να ζήσω... Έτσι απλά...
Και αρνούμαι να συμμετέχω σε οποιαδήποτε κούρσα.




Κοντραπούντο

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μερόνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία

Όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Καραγκιόζη

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δεν χάνει μια ζωή που δεν την έχει

Βγαίνουν στην άγραν της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω.....

Μια ερώτηση για τις αλλάχτρες.

Γιατί οι αλλάχτρες των μωρών στα cafe και στα εστιατόρια που έχουν, όταν δεν μπαίνουν στις τουαλέττες για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, μπαίνουν στις τουαλέττες των γυναικών;

Μπορεί ένας παπάς να πάει στο cafe με το μωρό, χωρίς να είναι κι η γυναίκα του μαζί τους.
Μπορεί σιορ, ένας κυπραίος ή μη κυπραίος άντρας να επιμένει να αλλάζει εκείνος το πανί του μωρού αντί η γυναίκα του (δείξετε μου τον τωρά!).
Μπορεί να υπάρχει ένας single parent άντρας με το μωρό του.
Μπορεί να υπάρχει ένα γκέι ζευγάρι άντρες με το μωρό τους (π.χ. Cameron και Μitch στην αμερικάνικη σειρά "modern family" (by the way φυρμός).
Πού θα αλλάξουν το μωρό τους αυτοί αν γεμώσει το πανί του την ώρα που κάθονται και απολαμβάνουν τον καφέ τους;

Ταξίδια μακρινά...

Πάντα ονειρευόταν ταξίδια η Ζωή. Νέους τόπους, νέους ανθρώπους, μια ζωή πέρα από τα πλαίσια μια γης περικυκλωμένης από θάλασσα. Κάτι διαφορετικό...

Ακολούθησε τελικά ένα δρόμο συνηθισμένο, στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου τόπου και χρόνου. Οι συνθήκες την κράτησαν σ' αυτόν, ο ευατός της που δε μπόρεσε τελικά να ξεφύγει... δεν ήξερε... ούτε κι έχει σημασία τώρα πια. Έκανε μια απόπειρα να φύγει, αλλά επέστρεψε, ίσως δεν τα κατάφερε, ίσως δεν βρήκε κάποιο νόημα εκεί...

Βρήκε όμως μια αγάπη. Χρειάστηκε να παλέψει για πράγματα απλά, πράγματα που έρχονται συνήθως αβίαστα... Τελικά όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μοιάζουν ασήμαντα, χάνονται, όταν τα λίγα, τα βασικά φαίνονται ένα άπιαστο όνειρο.

Τώρα είναι εδώ και προχωρά. Με αυτά που έχει, αυτά που μόχθησε να αποκτήσει, αυτούς που με την χρειάζονται και που χρειάζεται, αυτούς που πραγματικά αγαπά. Χωρίς ταξίδια μακρινα... Με ταξίδια, της ψυχής και του νου.



Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Υ.Γ. Γενικά προτιμώ τα τραγούδια στην πρώτη τους εκτέλεση, γι' αυτό επέμενα και ευτυχώς βρήκα τελικά την πρώτη εκτέλεση του Παντελή Θεοχαρίδη.

Μια φίλη απ' τα παλιά...

Πριν από δύο μέρες πήρα ένα email από μια πολύ αγαπημένη φίλη. Είχε κάπου τρία χρόνια να μιλήσουμε και νομίζω είδε τη διεύθυνσή μου σε ένα μύνημα που έστειλε σε διάφορους μια άλλη φίλη. Χάρηκα που με θυμήθηκε αν και θα 'θελα να το έκανε πιο γρήγορα. Χαθήκαμε είναι η αλήθεια και είναι κρίμα.

Σκέφτομαι συχνά τους φίλους μου, αυτούς που έχω από καιρό (π.χ. της ίδιας γειτονιάς ή από το γυμνάσιο), τους φίλους των φοιτητικών μου χρόνων, αυτούς που γνώρισα στα χρόνια της δουλειάς (ή της δουλείας) που ακολούθησαν, αυτούς που γνώρισα μέσω άλλων φίλων, συζύγου κτλ. Υπάρχει από τη μια ένας πυρήνας ατόμων που με ακολουθούν και τους ακολουθώ κι εγώ στη δική τους ζωή αλλά και οι άλλοι που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου και μπαινοβγαίνω κι εγώ στη δική τους. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που χάνονται σιγά σιγά... Από τη μια σκέφτομαι, κρίμα που χαθήκαμε, από την άλλη όμως σκέφτομαι, ας έπαιρναν κι αυτοί κανένα τηλέφωνο, ας κανόνιζαν μια έξοδο, πάντα εγώ ρε γμτ. Ο εγωισμός όμως, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος... Τι σημασία έχει ποιος επιδιώκει και ποιος κανονίζει τελικά τις συναντήσεις, από τη στιγμή που ο άλλος έρχεται...

Τι γίνεται όμως όταν ο άλλος δε δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κρατήσει τη φιλία ζωντανή; Κάθε σχέση θέλει δύο, και πράγματα όμως η αγάπη, η φιλία κτλ δε ζητιανεύονται ούτε απαιτούνται, κανονικά θα έπρεπε να βγαίνουν φυσικά και αβίαστα. Απο την άλλη όμως, χανόμαστε ο καθένας στην καθημερινότητά του, τρέχουμε, τρέχουμε και όπως λέει και το τραγούδι "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Τους φίλους σου όμως τους θέλεις δίπλα σου, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, να σε στηρίζουν και να τους στηρίζεις.

Είναι βέβαια και κάποιες στιγμές που δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις. Όλοι περνούμε τις φάσεις μας, τις δύσκολές μας στιγμές, κάποιες από αυτές αντικειμενικά δύσκολες και κάποιες άλλες γιατί εμείς τις βιώνουμε ως τέτοιες. Σε τέτοιες στιγμές ίσως να νιώθεις αδύναμη να δώσεις και να θέλεις απλώς να πάρεις. Θέλεις ίσως να νιώθεις τον άλλο δίπλα σου, μια διακριτική όμως παρουσία που απλώς να σε σκέφτεται και να προσεύχεται για σένα "από μακριά".

Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα άνοιξα και δε νομίζω να βγω εύκολα από μέσα. Μια και βρήκα ξανά τη διεύθυνσή της, έστειλα ένα μυνηματάκι, έτσι για να δω τι κάνει. Ένα μικρό email, που σίγουρα δε λέει πολλά, λέει όμως ότι είμαι εδώ, νοιάζομαι και εύχομαι να είναι καλά.

Τα βελγικά σοκολατάκια και ένα δυστύχημα.

Πριν από δύο περίπου μήνες, μας έφεραν δώρο ένα κουτάκι με βελγικά σοκολατάκια. Θυμήθηκα τότε ότι κάποτε μου είχαν κεράσει βελγικά σοκολατάκια και μου τα διαφήμισαν ως τα καλύτερα. Πραγματικά ήταν τέλεια και τα θυμάμαι ακόμα, όχι φυσικά πώς υπάρχει περίπτωση να βγάλω εγώ σοκολατάκι σκάρτο. Λόγω της δίαιτας λοιπόν, που πάντα κάνω και δεν κάνω, αποφάσισα να μην τα φάω εκείνη τη στιγμή. Θα τα φύλαγα, δε θα τα παρουσίαζα σε κόσμο και θα τα έτρωα όλα εγώ (είμαι άτομο που μοιράζεται, εν μπορείτε να πείτε), μαζί με τον κύριο Σκούλουκο (όχι πως θα με πείραζε να τα φάω μόνη μου, αλλά ο σκούλουκος τα είχε δει και θα τα γύρευε). Θα τα φάμε είχαμε πει όταν τελειώσουμε τη δίαιτά μας ή σε ένα "special occasion", ρομαντικά, με κρασάκι δίπλα από το τζάκι.



Προχθές είχα καλέσει στο σπίτι φίλους για απογευματινή συνάθροιση. Έλειπε μόνο ένας (ο Βρασίδας ας πούμε), μέχρι που ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Βρασίδας, είχε πάθει δυστύχημα, κάποιος που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα του έκοψε το δρόμο ενώ έστριβε δεξιά. Όλοι παγώσαμε. Είπε πως ήταν καλά. Αμέσως κάποιοι πήγαν να τον βρουν. Το αυτοκίνητο του, ηλικίας κάτι μηνών, είχε διαλυθεί (έγινε λιλλίτζιν που λαλούμεν). Το ότι βγήκε ζωντανός φαινόταν απίστευτο. Πήγε στις πρώτες βοήθειες, έκαναν ακτινογραφίες και ευτυχώς δεν φαινόνταν να υπάρχει κάτι. Κάποια πιασίματα και ταρακουνήματα των αρθρώσεων. Το γιούδιν, 27 χρονών, που του χτύπησε με το αυτοκίνητο "κούλα" που προφανώς του είχε αγοράσει ο μπαμπάς του, δεν μπήκε κάν στον κόπο να απολογηθεί... το φως ήταν πορτοκαλί και είχε δικαίωμα να περάσει με ταχύτητα κάπου 120 χλμ (σε δρόμο με όριο τα 50).

Αφού τέλειωσαν όλα αυτά, ο Βρασίδας και οι άλλοι πέρασαν από το σπίτι, για χαλάρωση και black humor. Τρώγαμε την πιτούδαν μας με το χαλλουμούδιν μας και θυμήθηκα τα βελγικά σοκολατάκια. Δεν χρειαζόταν να ψάχνω για άλλο "special occasion". Είμασταν όλοι εκεί, νιώθαμε ανακούφιση, κάναμε αστεία, είμασταν καλά... Και όλα αυτά να συμβαίνουν στο "τώρα". Δε χρειαζόταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Άνοιξα αμέσως τα σοκολατάκια και τα φάγαμε (τα περισσότερα εγώ κατακρίβειαν). Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη στιγμή από εκείνη. Θυμήθηκα επίσης ότι "life is what is happening while we are making plans". Και δυστυχώς όλα μπορούν να ανατραπούν με το χειρότερο τρόπο σε μόνο μια στιγμή.

Υ.Γ. Τα σοκολατάκια δεν ήταν τόσο ωραία όσο τα περίμενα. Μερικές φορές η αναμονή είναι πιο δυνατή από την ίδια την εμπειρία.
Ο Βρασίδας, είδε μεν το χάρο τίτσιρο, δεν θυμόταν όμως πόση την έχει... (δεν πειράζει όμως, ας μείνω με την απορία).

Γλυκός αποχωρισμός . . .

Όλα τελειώνουν κάποτε και όλο προχωράμε,
ίσως τελικά σκοπός μας είναι να φεύγουμε.
Σήμερα τέλειωσε κάτι πολύ δυνατό που υπήρχε ανάμεσά μας,
κάτι που έκανε τη σχέση μας μοναδική.
Νιώθω τυχερή που το έζησα.
εγώ κι εσύ τόσο κοντά
να παίρνεις ζωή από μένα
και 'γω να σου δίνω ό,τι πιο δικό μου,
μαζί με την αγάπη μου, που όλο και μεγαλώνει.
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι εδώ,
να σε βλέπω, να σε νοιάζομαι
να αφουγκράζομαι την ανάσα σου,
να είμαι πάντα στο πλάι σου,
χωρίς, ελπίζω, να σε κουράζω
ή να σε κάνω να πνίγεσαι.
Εγώ κι εσύ πάντα μαζί, αλλά και χώρια.
Να σε φροντίζω και να σε νοιάζομαι στο τώρα,
μέχρι τη στιγμή που μόνος σου θα προχωρήσεις
στον κόσμο του αύριο.
Καλή συνέχεια...