Ματαίωση και μοναξιά...

Και ξαφνικά όλα μένουνε στη μέση. Τα όνειρα, οι ελπίδες, το όμορφο μετά. Μια απάντηση οριστική και αδιαμφισβήτηση... "δυστυχώς...".

Κόβεται η ανάσα... Παγώνεις.
Σιντρίμια... Κενό... Τίποτα...
Το λες δυνατά, το λες από μέσα σου, για να το χωνέψεις, για να μάθεις να ζεις χωρίς αυτό.

Θυμός...
Γιατί; Γιατί σε μένα; Είναι κρίμα, είναι άδικο... Μα για ρίξε μια ματιά γύρω σου; Ασήμαντοι και εφήμεροι είμαστε όλοι, έρμαια της τύχης, των συμπτώσεων και των πιθανοτήτων;

Απογοήτευση...
Όλα άδικα, ολα χαμένα, μάταια. Κι όμως μπορούσαν όλα να είναι τόσο ωραία... μόνο αν ήταν αλλιώς.

Μοναξιά...
Καθένας χαμένος στη δική του καθημερινότητα, στα δικά του σημαντικά ή ασήμαντα προβλήματα. Πώς μπορεί να καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι με σένα; Ακόμα κι αν το μιλήσεις με κάποιον. Εύκολο να πεις δυο λόγια συμπόνοιας, δύσκολο το να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Μια καλή κουβέντα, κάποιος που να νοιάζεται, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά...

Δε βαριέσαι... Στο τέλος της μέρας καθένας είναι μόνος του με τον ευατό του. Σα σβήνεις το φως και πας για ύπνο, δεν είσαι παρά μονάχος εσύ, οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου λύπες κι αγωνίες.

Αύριο... ίσως... ποιος ξέρει;