Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Ελπίδα...


Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και σε βασανίζει, σε καταδιώκει σαν τις ερινύες. Δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Πιάνεσαι από μικρά κι ασήμαντα πράγματα που παρουσιάζονται εμπρός σου και εκεί που πας να αγγίξεις το όνειρο, πετά και χάνεται, κοροϊδεύοντάς σε.

Κι όμως, αν τη σκοτώσεις; Τι γίνεται; Μήπως μόνο τότε ηρεμάς και είσαι παγματικά ελεύθερη; Πώς να σχεδιάσεις όμως και πώς να κάνεις ένα τέτοιο φονικό; Έχεις τη δύναμη; Κι από την άλλη, αυτή πάντα βρίσκει τον τρόπο και ανασταίνεται.

Με πόσο θάρρος έχει ειπωθεί: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Μα πόση μαγκιά χρειάζεται για να το δεχτείς.

1 σχόλιο:

  1. είναι στη φύση μας να ελπίζουμε. ακόμη και μέσα στη μεγαλύτερη καταστροφή πάντα υπάρχει κάτι να σε κάνει να ελπίζεις για το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή