Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες
στους καλοκαιριάτικους καμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
(Νίκος Γκάτσος, "Αμοργός")
Το άκουσα πριν αρκετά χρόνια και ήταν ίσως η πρώτη φορά που πραγματικά με άγγιξε ένα ποίημα. Πώς να με άγγιζε άλλωστε οτιδήποτε πιο νωρίς, όταν η κύρια επαφή, ήταν με όσα μας κάναμε, μάλλον μας επιβάλλανε στο σχολείο. Φαίνεται πως τελικά μόνο με το δικό του ψάξιμο μαθαίνει κανείς.
Υ.Γ. Καμία σχέση με τη σημερινή μέρα, απλώς το σκεφτόμουν εδώ και λίγο καιρό.
Καλησπέρα, ωραίο ποίημα από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Θα σταθώ και θα συμφωνήσω απόλυτα με την παρατήρηση σου «Φαίνεται πως τελικά μόνο με το δικό του ψάξιμο μαθαίνει κανείς.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τελευταία χρόνια δεν βλέπω τηλεόραση και δεν διαβάζω εφημερίδες έχω σιχαθεί τον τρόπο που προσπαθούν να μας κατευθύνουν …!!!
Υ.Γ Τη έχει η σημερινή μέρα??? (άλλο ένα δημιούργημα αυτόν που θέλουν να συμπεριφερόμαστε σαν αρνιά)
Ναι, τα σημαντικά με δικό του ψάξιμο του τα βρίσκει κανείς. Μέσα από την ουσιαστική επαφή του με ό,τι απαρτίζει την ψυχή του και τον κόσμο μας - αυτά που τόσο όμορφα εξυμνούνται στην Αμοργό του αγαπημένου ποιητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo έχω απωθημένο να πάω σε αυτό το νησί!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Γκάτσος είναι φοβερός.
"Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει μια απο τις ομορφοτερες χωρες στο Αιγαίο, ενω για το μοναστηρι της Παναγιας της Χοζοβίώτισσας απλά δεν υπάρχουν λογια.
Εκει απομονώθηκε για λίγα χρόνιαενας άλλος συγχρονος ποιητης, ο
Παυλιδης
Τί όμορφοι στίχοι... Δεν έχει σημασία η μέρα... πάντα πρέπει να θυμόμαστε την Αγάπη...
ΑπάντησηΔιαγραφή