Τα βελγικά σοκολατάκια και ένα δυστύχημα.

Πριν από δύο περίπου μήνες, μας έφεραν δώρο ένα κουτάκι με βελγικά σοκολατάκια. Θυμήθηκα τότε ότι κάποτε μου είχαν κεράσει βελγικά σοκολατάκια και μου τα διαφήμισαν ως τα καλύτερα. Πραγματικά ήταν τέλεια και τα θυμάμαι ακόμα, όχι φυσικά πώς υπάρχει περίπτωση να βγάλω εγώ σοκολατάκι σκάρτο. Λόγω της δίαιτας λοιπόν, που πάντα κάνω και δεν κάνω, αποφάσισα να μην τα φάω εκείνη τη στιγμή. Θα τα φύλαγα, δε θα τα παρουσίαζα σε κόσμο και θα τα έτρωα όλα εγώ (είμαι άτομο που μοιράζεται, εν μπορείτε να πείτε), μαζί με τον κύριο Σκούλουκο (όχι πως θα με πείραζε να τα φάω μόνη μου, αλλά ο σκούλουκος τα είχε δει και θα τα γύρευε). Θα τα φάμε είχαμε πει όταν τελειώσουμε τη δίαιτά μας ή σε ένα "special occasion", ρομαντικά, με κρασάκι δίπλα από το τζάκι.



Προχθές είχα καλέσει στο σπίτι φίλους για απογευματινή συνάθροιση. Έλειπε μόνο ένας (ο Βρασίδας ας πούμε), μέχρι που ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Βρασίδας, είχε πάθει δυστύχημα, κάποιος που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα του έκοψε το δρόμο ενώ έστριβε δεξιά. Όλοι παγώσαμε. Είπε πως ήταν καλά. Αμέσως κάποιοι πήγαν να τον βρουν. Το αυτοκίνητο του, ηλικίας κάτι μηνών, είχε διαλυθεί (έγινε λιλλίτζιν που λαλούμεν). Το ότι βγήκε ζωντανός φαινόταν απίστευτο. Πήγε στις πρώτες βοήθειες, έκαναν ακτινογραφίες και ευτυχώς δεν φαινόνταν να υπάρχει κάτι. Κάποια πιασίματα και ταρακουνήματα των αρθρώσεων. Το γιούδιν, 27 χρονών, που του χτύπησε με το αυτοκίνητο "κούλα" που προφανώς του είχε αγοράσει ο μπαμπάς του, δεν μπήκε κάν στον κόπο να απολογηθεί... το φως ήταν πορτοκαλί και είχε δικαίωμα να περάσει με ταχύτητα κάπου 120 χλμ (σε δρόμο με όριο τα 50).

Αφού τέλειωσαν όλα αυτά, ο Βρασίδας και οι άλλοι πέρασαν από το σπίτι, για χαλάρωση και black humor. Τρώγαμε την πιτούδαν μας με το χαλλουμούδιν μας και θυμήθηκα τα βελγικά σοκολατάκια. Δεν χρειαζόταν να ψάχνω για άλλο "special occasion". Είμασταν όλοι εκεί, νιώθαμε ανακούφιση, κάναμε αστεία, είμασταν καλά... Και όλα αυτά να συμβαίνουν στο "τώρα". Δε χρειαζόταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Άνοιξα αμέσως τα σοκολατάκια και τα φάγαμε (τα περισσότερα εγώ κατακρίβειαν). Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη στιγμή από εκείνη. Θυμήθηκα επίσης ότι "life is what is happening while we are making plans". Και δυστυχώς όλα μπορούν να ανατραπούν με το χειρότερο τρόπο σε μόνο μια στιγμή.

Υ.Γ. Τα σοκολατάκια δεν ήταν τόσο ωραία όσο τα περίμενα. Μερικές φορές η αναμονή είναι πιο δυνατή από την ίδια την εμπειρία.
Ο Βρασίδας, είδε μεν το χάρο τίτσιρο, δεν θυμόταν όμως πόση την έχει... (δεν πειράζει όμως, ας μείνω με την απορία).