Τριανταμίες δωδεκάτων... ξανά και ξανά

31.12 ξανά. Τελευταία μέρα του χρόνου.

Σκέφτομαι όλες τις 31.12 που έχω ζήσει. Κάθε φορά να αποχαιρετούμε και μια χρονιά.
Έχει κάτι μοναδικό αυτή η μέρα. Σκέψεις γι' αυτά που φεύγουν, αυτά που αναμένουμε, αυτά που ελπίζουμε ότι κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε, στιγμές που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές για πάντα και άλλες που ελπίζουμε ότι θα 'ρθουν.

Απόψε θα πάω στο σπίτι που πάω συνήθως τέτοια μέρα και θα υποδεχτώ το νέο χρόνο οικογενειακά και "συμπεθερικά" (με λίγα λόγια, όλο το σόι). Μαζί με τη γιαγιούλα μου που έχει κλείσει τα ογδονταέξι και το μικρό μου "πρίγκιπα" που μόλις έχει κλείσει τους 9. Στο ενδιάμεσο βρισκόμαστε όλοι οι άλλοι. Το όνειρό μου να υποδεχτώ μια νέα χρονιά σε μια πλατεία μιας μεγαλούπολης, τελείως ανώνυμη και χαμένη στο πλήθος, με ένα σωρό αγνώστους κάθε λογής εθνικότητας και θρησκείας και να μετρούμε όλοι αντίστροφα για τη νέα χρονιά, θα παραμείνει απραγματοποίητο και φέτος, ίσως κάποτε..

Τέτοια μέρα σκέφτομαι τις πρώτες χρονολογίες που έγραφα στα τετράδιά μου στο δημοτικό. Μετά από κάθε πρωτοχρονιά έπρεπε να θυμηθώ να γράψω τη σωστή χρονιά 1984,... 1986,...1993,... και τώρα φτάνουμε στο 2011. Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που εβλεπα μικρή, διαπιστώνω ότι διαδραματίζονταν στο παρελθόν ή βρίσκονται στο πολύ κοντινό μέλλον. Θυμάμαι και μια εγκυκλοπαίδεια που διαφήμιζαν τότε από πόρτα σε πόρτα, κάλυπτε όλα τα σύγχρονα θέματα και είχε το όνομα 2002, μια χρονολογία μακρινή, τώρα κι αυτό είναι σχεδόν μια δεκαετία πίσω, άσε που και οι εγκυκλοπαίδειες είναι είδος προς εξαφάνιση. Σαν χτες μου φαίνεται πως ήρθε και το μιλλένιουμ, όμως έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια, και τα κομπιούτερ που θα μπλόκαραν με τα πολλά του μηδενικά, ζουν και βασιλεύουν. Eίναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος, δεν επιστρέφει ποτέ και δεν περιμένει κανένα.

Το 2010 ήταν για μένα καλό σε πολλούς τομείς. Επαγγελματικά φυσικά, με κρύο με βράστη... αλλά who cares, τουλάχιστον δεν έχω επηρεαστεί από την κρίση. Η πεθερά μου κάλμαρε... εκτός από κάποιες μικροκρίσεις. Τα κιλάκια που θέλω να χάσω, δε λένε να μ' αφήσουν, αλλά δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε. Έχω καταφέρει να κρατήσω επαφές με φίλους καλούς κι αγαπημένους. Επίσης ξεκίνησα αυτό το μπλοκάκι. Ο Άης Βασίλης μου έφερε το πιο ωραίο δώρο κάπου στις αρχές της χρονιάς, δεν έχω λοιπόν να του ζητήσω τίποτε άλλο, εκτός από υγεία και αγάπη. Τα ίδια λοιπόν εύχομαι και σε όποιον φίλο, μπλοκοφίλο ή μπλοκοπεραστικό πιθανόν να διαβάσει το μικρό μου σκουλουκομπλοκάκι.
xxx...

Οι φίλοι που "παντρευόμαστε"... Σκέψεις...

Προχθές έχασα μια συνάθροιση φίλων. Θα γινότανε στο σπίτι μιας πολύ αγαπημένης φιλενάδας, την τελευταία στιγμή όμως, κάτι έτυχε και αναγκάστηκα να ακυρώσω. Για λίγο όμως έζησα το "πάρτυ" αυτό στο μυαλό μου. Από τη μια οι φίλοι που διάλεξα, αυτοί που ξέρω από πολύ καιρό και με δένουν πράγματα μαζί τους και από την άλλη οι φίλοι που "παντρεύτηκα", όχι εγώ (ένας σύζυγος μου φτάνει), αυτοί που παντρεύτηκαν οι φίλες μου κυρίως και που μπήκαν στην παρέα.

Καθένας με τη δική του προσωπικότητα, τα χαρίσματά του, τα κόμπλεξ του και τις ανασφάλειές του. Μοιάζει με μια συνταγή μαγειρικής, που ενώ την ξεκινάς με κάποια υλικά, τα υλικά αυτά αλλάζουν, αλλάζουν και οι ποσότητές τους ανάλογα με το πόσο έντονη κάνει την παρουσία του ο καθένας και η γεύση βγαίνει διαφορετική, άλλοτε καλύτερη και άλλοτε όχι.

Τελικά όλα αλλάζουν, αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζουνε κι οι φίλοι μας... Στην πορεία αυτή, πολλές φορές, μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε, να ανεχόμαστε και να υποχωρούμε. Άλλες φορές κερδίζουμε από ωραίες γνωριμίες και ανανεωνόμαστε. Δεν είμαι σίγουρη πιο συμβαίνει πιο συχνά... Αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, θα πω, πως είναι το δεύτερο. Αν θέλω να είμαι ρεαλίστρια, ίσως πω, πως είναι το πρώτο.

Ποιος είναι όμως τελικά ο τρόπος να προχωρούμε;
Ίσως το να παίρνουμε τα πράγματα χαλαρά και να ζούμε με ότι έρχεται...
Ίσως το να ξεκολλούμε, να προχωρούμε μπροστά, να επιλέγουμε αυτά που προτιμούμε και που μας εκφράζουν.
Ίσως πάλι να νικούν κάποιες σχέσεις και πρόσωπα που αγαπάμε, για χάρη τους να προσαρμοζόμαστε και να αποδεχόμαστε τα νέα... και να αγαπούμε στο τέλος αυτούς τους φίλους, τους φίλους που "παντρευτήκαμε".
Πόση σημασία έχει όμως στο τέλος, το να προσπαθούν όλοι και να είναι αυτές οι σχέσεις αμφίδρομες;

"Μουρμούρες" γυναίκες, "ταλαίπωροι" άντρες...

Χτες πήγα για ψώνια με μια φίλη. Στο διάλειμμα για καφέ μου έλεγε για τη νέα της ζωή, αφού πριν εφτά μήνες μετακόμισε με το πρώην φίλο της και έγιναν όπως λέμε εμείς οι Κυπραίοι και γεμώνει το στόμα μας, "χαρτωμένοι".

Περνούν καλά, στο θέμα των δουλειών όμως σαφώς εκείνη κάνει περισσότερες (άτε ρε...). Τη βοηθά στο καθάρισμα του σπιτιού και μάλιστα όταν καθαρίζει προσέχει τις λεπτομέρειες και τα κάνει πολύ καλά, τα σιδερώματα όμως τα κάνει αποκλειστικά μόνη της. Όταν του πει να κάνει κάτι, π.χ. να πάρει τα σκουπίδια κάτω, το κάνει, δε θα σκεφτεί από μόνος του όμως και θα πρέπει να του το πει κάποιες φορές. Επίσης το κάνει όταν ο κάδος ξεχειλίσει. Προσπαθεί να κάνει τις δουλειές του σπιτιού όταν εκείνος εργάζεται το ένα απόγευμα της εβδομάδας που έχει στη δουλειά (λάικ μοστ συπριοτς), έτσι ώστε όταν είναι μαζί να μπορούν να είναι όσο το δυνατόν πιο χαλαροί και ξεκούραστοι. Πολλές φορές όμως είναι αναπόφευκτο να σιδερώνει το βράδυ όταν εκείνος βλέπει τηλεόραση...

Κάτι που θυμίζει αυτή η ιστορία. Την έχω ζήσει, την έχω δει και την έχω ακούσει χιλιάδες φορές...
Έχω δει και έχω ακούσει επίσης χιλιάδες φορές τους άντρες να παραπονιούνται ότι οι γυναίκες τους είναι μουρμούρες και δε χαλαρώνουν...

Εν μέρει έχουν κάποιο δίκαιο... Ίσως το άγχος και η έννοια των γυναικών για τις δουλειές και τα καθημερινά να είναι μεγαλύτερο από ότι πρέπει... Ίσως σε κάποιες φάσεις να γίνονται πολύ φορτικές... Μήπως αυτό όμως οφείλεται στο ότι το σηκώνουν κυρίως μόνες τους; Μήπως τελικά γίνονται μουρμούρες γιατί αλλιώς ο άντρας δεν πρόκειται να κάνει κάτι αν δεν του πουν δυο τρεις φορές... Πολλές φορές επίσης οι καθημερινές δουλειές δεν περνούν καν από το μυαλό των αντρών, ποτέ δεν περνούσαν άλλωστε, αφού οι κυπραίες μανούλες τους τα ετοίμαζαν όλα για αυτούς. Ενας άντρας ο οποίος κάνεις κάποιες δουλειές θεωρείται ότι βοηθά στο σπίτι... Εγώ όμως ήμουν καλή στα μαθηματικά και ξέρω ότι όταν διαιρώ διά δύο διαιρώ σε δύο ίσα μέρη (φυσικά αυτό το ξέρει και η φίλη μου η Μαρία που την αγαπώ πολύ αλλά όπως ξέρει και η ίδια ήταν τελείως άσχετη στα μαθηματικά).

Όταν θέλω να βγάλει ο αγαπημένος σκούλουκος τα σκουπίδια έξω, αρχίζω να του το λέω λίγες ώρες πριν και πριν βρωμίσουμε τελείως για να τα κάνει εγκαίρως (αρκετές φορές τα βγάζω και εγώ). Σκούλουκε μου, αγαπώ σε... εκτιμώ σε... (ας μην αρχίσουμε εξομολογήσεις δημόσια) αλλά...

Ίσως τελικά είμαι κι εγώ μια γυναίκα που μουρμουρά...

Υ.Γ. Ο επόμενος που θα μου πει το ανέκδοτο στο οποίο ο άντρας λέει στη γυναίκα "αγάπη μου εν μπορώ να σε βλέπω να κάμνεις δουλειές... κλείσε την πόρτα" θα τις φάει και θα με βάλουν στις ειδήσεις.
Το θέμα αυτό λύνεται εν μέρη όταν το ζευγάρι αποκτήσει οικιακή βοηθό που αναλαμβάνει τις δουλειές. Πάλι όμως η συνεννόηση μαζί της γίνεται από τη γυναίκα. Ας μη ξεχνούμε άλλωστε ότι οι γυναίκες "γενιούνται" με ένα ειδικό "ταλέντο" να αναλαμβάνουν δουλειές...
Πάλι άργησα για τη δουλειά...

Άγιε Φανούριε, φανέρωσε....

Σήμερα έκανα κάτι που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα. Φανουρόπιττα. Κατακρίβειαν, ήταν μια πράξη απόγνωσης γιατί πρέπει να βρω κάτι. Μια φωτογραφία μονοδικής συναισθηματικής αξίας για μια θεία μου, που μου την εμπιστεύτηκε πριν πέντε χρόνια για να την πάρω σε φωτογραφικό εργαστήριο για μεγέθυνση. Όπως τα "100 χρόνια μοναξίας". Στην περίπτωσή μου "5 χρόνια εξαφάνισης". Κατακρίβειαν η τελευταία φορά που την είδα ήταν στο παλιό το διαμέρισμα που νοικίαζα, στο σπίτι όπου μένω τώρα δεν την έχω δει ποτέ. Λες και γυρεύω ψύλλο στ' άχυρα.

Αποφάσισα λοιπόν να επικαλεστώ τις μεγάλες δυνάμεις. Άγιε Φανούριε, φανέρωσε... απόψε που θα κοιμηθώ ελπίζω να μην δω όνειρο την θεία μου να με αποκληρώνει αλλά να δω πού είναι καταχωνιασμένη η φωτογραφία.

Δεν κάθισα να γυρέψω μονοστέφανους ή μονοστέφανες (εφτά κατακρίβειαν πρέπει να βρεις, αλλά τι προπαγάνδα κι αυτή υπερ του γάμου, όσες για διάφορους λόγους δεν έχουν παντρευτεί, είναι καταδικασμένες να θωρούν τα κομμάτια της φανουρόπιττας να πηγαίνουν στις μονοστέφανες, και όσες έχουν παντρευτεί για δεύτερη φορά, ότι εφάαν εφάαν). Πάντως το κομματούιν που έφαγα ήταν πολλά ωραίο, με μπόλικη κανέλλα... πάλε επήεν περίπατο η δίαιτα (εν πολλά χωρκοϋρα τελικά).

Εβαρέθηκα τον εαυτό μου μια ζωή να χάνω πράγματα και να τρώω τις ώρες μου να τα γυρεύκω. Πλιζ, συγγενείς, φίλοι, συναδέλφοι, γνωστοί. Μην μου ξαναδώκεται ποττέ τίποτε... Εν αντέχω να χάσω άλλο πράμα και να το γυρεύκω...

ΥΓ. Δεν έχω σκοπό να κοροϊδεύσω οποιοδήποτε θρησκευτικό έθιμο, απλά κουβέντα να γίνεται...

Τα 6 και 2 μου...

Χάτες, αφού με εκούρτισεν η Ωραία Ελένη και η Μάνα ας γραψω κι εγώ θετικά και αρνητικά του blogging.

Θετικά:
1. Το blog σου είναι πάντα εκεί, σε ακούει και σε καταλαμβαίνει. Κάτσε τώρα κάθε φορά που θέλεις να πεις κάτι που σκέφτεσαι ή νιώθεις, να γυρεύεις φίλους και γνωστούς, καθένας είναι χαμένος στην καθημερινότητά του και στις σκοτούρες του, μικρές ή μεγάλες.
2. Ενώ στη πραγματική ζωή δύσκολα γνωρίζεις νέο κόσμο, στα μπλογκς γνωρίζεις πολύ πιο ευκολα, ενδιαφέροντα και αξιολογα άτομα.
3. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι η άποψη σου σημαίνει κάτι και ακούεται.
4. Κάποιες φορές απλά χαμογελάς...
5. Κάποιες φορές προβληματίζεσαι και σκέφτεσαι ότι δεν είσαι μόνος..
6. Και κάποιες άλλες φορές έχεις την ευκαιρία, αν είσαι γυναίκα, να γράφεις και εσύ τον άντρα/σύντροφο κτλ (κάποιο αρσενικό τέλος πάντων) για χάρη του κομπιούτερ ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο (εδώ βγάζω απωθημένα).

Αρνητικά δε βρίσκω ιδιαίτερα γιατί εξαρταται πόσο σοβαρά θα το πάρεις... Γι' αυτό θα αναφέρω μόνο ένα, το ότι προσπαθείς να βρεις χρόνο από τον ήδη πολύ πολύ λιγοστό "ελεύθερο" χρόνο που έχεις... και επίσης τον χρόνο αυτό τον κλέβεις από άλλο ωραία πράγματα που θα μπορουσες να κάνεις π.χ. βιβλία, μουσική κ.α. ή την ξεκούρασή σου (άρα έγιναν δύο).

Φιλάκια, σε όλους... Χ Χ Χ

Υ.Γ.
1. Ωραία Ελένη και Μάνα, ήβρα από που επιάσετε τις εικόνες σας, nice pictures :)
2. Όποιος άλλος αδκιασερός θέλει ας γράψει τα δικά του.

Αχ, αυτή η ελπίδα...

Υπάρχουν στιγμές, που ξέρεις ότι κάτι δεν πρόκειται να συμβεί.

Κάτι που θέλεις πολύ, κάτι για το οποίο πάλαιψες με νύχια και με δόντια στο παρελθόν αλλά δεν κατάφερες να το πετύχεις, τουλάχιστον με τον τρόπο που εσύ ήθελες.

Η λογική, τα γεγονότα, τα "επιστημονικά" στοιχεία σου δείχνουν πως "αποκλείεται".

Κι όμως εσύ ελπίζεις. Εξακολουθεί να υπάρχει μέσα σου μια ελπίδα μικρή, αδύνατη, που τρεμοσβήνει σαν το κερί, αλλά δε λέει να σβήσει εντελώς. Δύσκολα, ίσως αποφασίσεις να την ομολογήσεις σε πρόσωπα πολύ κοντινά, ίσως πάλι να την κρατήσεις για πάντα για τον εαυτό σου.

Γιατί, όπως λέει και το γνωστό μπλακ χιούμορ ανέκδοτο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, κι αν λένε την πεθερά σου Ελπίδα... (πεθερούλαα μου, αν το διαβάσεις (σιγά...) μην παρεξηγηθείς, είσαι καλή πεθερά εσύ).

Αχ, αυτή η ελπίδα, που επιμένει να αχνοφέγγει, αδύναμη, αλλά ζωντανή.

Από την άλλη όμως, ίσως αυτή να είναι που μας δίνει τη δύναμη να ονειρευόμαστε....

Ίσως τελικά εμείς να είμαστε αυτοί που την κρατούνε με το ζόρι ζωντανή.

Η ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων...

"Πώς τα πάει ο Γ..., είναι καλύτερα;"
"Καλημέρα, τι κάνεις, άρχισα να βλέπω το madmen. Μα πώς φέρονται έτσι στις γυναίκες; Πάντως άψογα τα φορέματά τους"
"Γεια, καιρό να τα πούμε. Θέλετε να κανονίσουμε κάτι το σαββατοκυρίακο;"
"Σκουλουκούιν μου πώς είσαι; Πριν μερικές μέρες πήρα το cd που μου έστειλες, έκανες πολλή δουλειά που θα με βοηθήσει. Ευχαριστώ"
"Σκουλουκούιν μου, please στείλε μου το τηλέφωνο του ... Θα σε πάρω μετά." (κατακρίβεια δε με πήρε)
"Χρόνια πολλά για τη γιορτούλα σου... πάντα υγεία και χαρές."

Μπιπ..., παίρνω το κινητό στα χέρια μου, πατώ το "open" και διαβάζω: "Κόρη, την τετάρτη πάμε για φαϊ;". Μια φίλη μου που αγαπώ, τη γνώρισα πριν τέσσερα χρόνια, πάντα περνούμε ωραία, χαχανίζουμε, κακαρίζουμε κτλ. Προσπαθώ να υπολογίσω τα πράγματα που έχω και σκέφτομαι τι να γράψω. Την ίδια στιγμή όμως συνειδητοποιώ ότι νιώθω μια απογοήτευση που δεν έχει σχέση με το αν θα καταφέρω τελικά να τη συναντήσω την Τετάρτη. Έχει καιρό να τα πούμε, αν με έπαιρνε τουλάχιστον τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή της... να με αποκαλέσει "φρενοκομείο" κι εγώ "μπέιμπυ" όπως το έχουμε καθιερώσει τελευταίως.

Τι συμβαίνει τελικά με αυτά τα σσου μμου σσου. Οκ, μας γλιτώνουν χρόνο, είναι άμεσα, αποφεύγουμε να ενοχλήσουμε τον άλλο όταν θα τον πετυχαίναμε σε κάπως ακατάλληλη φάση... μήπως όμως χάνουμε κάτι...;

Δεν είμαι οπαδός των τηλεφωνημάτων μακράς διαρκείας και σίγουρα δεν έχω χρόνο για τέτοια, θα ήθελα όμως πέντε λεπτά έστω τρία ή τέσσερα. Να ακούσω τη χροιά και τον τόνο της φωνής της φίλης που μου στέλλει το μήνυμα, να φανταστώ την έκφραση του προσώπου της και των ματιών της, να μπούμε έτσι αυθόρμητα σε άλλα θέματα που μας απασχολούν, να πούμε ένα αστείο, ένα πείραγμα, να νιώσουμε πιο κοντά. Ένα μικρό τηλεφώνημα, έστω την ώρα που περπατά προς το πάρκινγκ του αυτοκινήτου φεύγοντας από τη δουλειά, την ώρα που περιμένει σε κάποιο ραντεβού, καθώς βγάζει τα πιάτα ή τα ρούχα από το πλυντήριο.

Πάντως θα το παραδεχτώ. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι: "να πάρω τηλέφωνο ή να στείλω μήνυμα;" Και επιλέγω το δεύτερο, γιατί δεν έχω αρκετό χρόνο για το πρώτο. ΄Η γιατί δεν ξέρω αν θα ενοχλήσω με το τηλεφώνημα, αν είμαι σε διάθεση να μιλήσω, αν θα έχουν όρεξη και χρόνο να μου μιλήσουν. Κάτι τελοσπάντων με κάνει να μη νιώθω άνετα. Μα, με τους φίλους μου;

Παλιά όταν ήταν τα γενέθλια ή η γιορτή μου (της Αγία Σκουλούκας εννοώ), περνούσα ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου απαντώντας τηλεφωνήματα φίλων. Τώρα οι περισσότεροι μου στέλλουν μηνύματα. Χαίρομαι που με θυμούνται, θέλω όμως να τους ακούσω, να νιώσω αυτό το παραπάνω που μου προσφέρει το άκουσμα της φωνής τους έστω και από κάποια απόσταση, ακόμα κι αν έχει να περάσει από μια συσκευή και ένα καλώδιο.

Μαθαίνουμε λοιπόν νέα, κανονίζουμε εξόδους, εκφράζουμε συναισθήματα, λέμε ανέκδοτα, ανταλλάζουμε ευχές, όλα μέσα από μηνύματα στο κινητό. Μέχρι 160 πάει η χρέωση, αν έχεις παραπάνω χρεώνεσαι διπλά. Μήπως τελικά ζούμε τη ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων;

Υ.Γ. Στο λύκειο είχα επιλέξει το τελείως άχαρο μάθημα της δακτυλογραφίας. Πώς μου ήρθε; Άλλη πονεμένη ιστορία. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έμαθα να γράφω γρήγορα στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζω το πληκτρολόγιο. Προχθές διαπίστωσα ότι σχεδόν έμαθα να γράφω μυνήματα στο κινητό, με τον ίδιο τυφλό τρόπο. Το δάχτυλό μου πάει αυτόματα στο συγκεκριμένο κουμπάκι του κινητού και ξέρει ακριβώς πόσες φορές να το πατήσει.

Κάρτα γεναικών !

Δυστυχώς για μένα δεν είμαι ιδιαίτερα ετοιμόλογο άτομο. Κατακρίβεια μετά από μια συνομιλία μπορώ να σκεφτώ αρκετά εύστοχα σχόλια που θα μπορούσα να είχα κάνει, την ώρα όμως που κάποιος μου λέει κάτι συνήθως σβήνω και δεν απαντώ. Το ίδιο έπαθα και σήμερα μετά από ένα τηλεφώνημα που πήρα.

Ντριν ντριν (κατακρίβειαν "Ain't No Sunshine when she's gone...", αφού έτσι χτυπά το κινητό μου).
Εγώ: Παρακαλώ (κάμνω την ευγενική αφού δεν ξέρω το νούμερο που με παίρνει)
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Γεια σας, η κ. Σκουλουκούιν
Εγώ: Η ίδια
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Από την ...... τηλετράπεζα είμαστε, εχετε λίγο χρόνο να σας ενημερώσουμε για κάτι;
Εγώ: Πολύ λίγο, γι'αυτό πείτε μου γρήγορα (το παίζω busy άτομο).
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Θέλουμε να σας ενημερώσουμε για την Woman's Card της ...
Εγώ (αμέσως χτυπούν λαμπάκια): Α, όχι δεν ενδιαφέρομαι.

Αφού τελειώνει η συνομιλία, σκέφτομαι χίλια δυο πράγματα που ήθελα και θα μπορούσα να πω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά εκείνη τη στιγμή δε μου ήρθαν. Έτσι τα λέω τώρα:
Νευριάζει με η συγκεκριμένη κάρτα γιατί
1. Τη θεωρώ σεξιστική μόνο και μόνο γιατί διαχωρίζει τις γυναίκες από τους άντρες.
2. Παρουσιάζει τις γυναίκες ως άτομα που η μόνη τους έννοια είναι τα ρούχα τους, τα διάφορα βαψιμιά (λες και χωρίς αυτά δεν θωρκούνται), κοσμήματα, οπτικούς, ταξιδιωτικά γραφεία και home appliances δηλαδή μίξερς, πλυντήρια ρούχων και πιάτων, τοστιέρες, καφετιέρες, γκριλιέρες, φούρνους και όλα αυτά που χρειάζεται ένα πλάσμα που η θέση του είναι στην κουζίνα και που πρέπει να αναλαμβάνει τις δουλειές του σπιτιού. Θα υπήρχε κάτι τέτοιο σε μια κάρτα μόνο για άντρες άραγε;
3. Έχει ποιο άλλο χρώμα, το καημένο το ροζζζζζ, το οποίο έχει τόσο πολύ συκοφαντηθεί αφού έχει ταυτιστεί με τις barbies, τις διάφορες πριγκίπισσες και άλλες κούκλες που καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία οι διάφορες εταιρείες να πουλήσουν στα κοριτσάκια γεμίζοντας τις δικές τους τσέπες με πολλά ευρωπουλάκια (ετσιάττισα το).
4. Μόνο και μόνο το ότι έκαναν μια κάρτα που απευθύνεται στις γυναίκες δείχνει ότι θεωρούν τις γυναίκες εύκολη λεία.

Τα δήθεν πλεονεκτήματά της, διπλούς βαθμούς, ψευτοκαλύψεις κτλ δεν τα συζητώ, είναι κοροϊδία όπως τα πλεονεκτήματα που δήθεν προσφέρουν όλες οι κάρτες των τραπεζών.

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο λοιπόν και συνειδητοποίησα την ευκαιρία που έχασα, πήρα πίσω, μπήκα όμως στον τηλεφωνητή, θα ήταν αδύνατο να βρω τον υπάλληλο με τον οποίο μίλησα και να του τα πω. Όχι πως μου φταίει εκείνος, το ψωμί του προσπαθεί να βγάλει στο κάτω κάτω, είχα όμως μια μικρή ελπίδα ότι τα σχόλια μου θα μπορούσαν να μεταφερθούν πιο πάνω (εδώ γελάμε). Φυσικά δε νομίζω να χρειάζεται, για να τηλεφωνούν να ενημερώνουν μάλλον δεν έχουν και πολλές πελάτισσες.

Υ.Γ. Τι θα περιλαμβάνει άραγε μια κάρτα για άντρες; Εξαργύρωση βαθμών από καταστήματα ηλεκτρονικών, κυνηγιού, ποδοσφαίρου, καφενέδες κτλ;

Χρόνος για "μένα"...

Ξυπνώ το πρωί. Ακόμα μια φορά ξυπνώ από μόνη μου, δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι του κινητού μου. Πρόκειται για ένα ακομα επίτευγμά μου, να ξυπνώ από μόνη μου πριν το ξυπνητήρι, για κατάντια πρόκειται κατακρίβειαν μια και δείχνει ότι έχω χάσει την ανεμελειά μου, την ικανότητα να με παίρνει βαθιά ο ύπνος και να ξεχνώ πώς έχω να πάω στη δουλειά. Αρχίζω να τρέχω, σάντουιτς, ξύπνημα του μωρού, άλλαγμα πάνας, τάισμα, ντους δικό μου, ντύσιμο, μια φέτα ψωμί με τυρί στα πεταχτά και στ' αυτοκίνητο, να πάρω το μωρό στη γιαγιά του αν δεν το έχει πάρει ο άντρας μου και να πάω στη δουλειά.

Μόλις που καταφέρνω να φτάσω εγκαίρως, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρόνο, πάντα ήμουν αυτή που αργοπορούσε στα ραντεβού και στις εξόδους της παρέας. Η καθυστέρησή μου πάντα γύρω στα 10-20 λεπτά, οι προσπάθειές μου να είμαι συνεπής ήταν πραγματικές, το αποτέλεσμα όμως κανένα.

Ο χρόνος στη δουλειά κυλά γρήγορα, δεν κάνω και καμμιά δουλειά καριέρας, έχω πολλά να κάνω όμως, όχι απαραίτητα ουσιαστικά (αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία) αλλά αρκετά ώστε να μην μ' αφήνουν να ησυχάσω.

Τελειώνω και επιστρέφω στο σπίτι. Δουλειές δεν έχω ιδιαίτερες, φαγητό βρίσκω έτοιμο ή αγοράζω και πληρώνω άτομο μια φορά την εβδομάδα για το βασικό καθάρισμα του σπιτιού. Κάποια πράγματα όμως μένουν και για μένα (ψώνια, μικροκαθαρίσματα, μικροσυγυρίσματα, σιδερώματα κτλ κτλ). Και είναι φαίνεται αρκετά να μου γεμίσουν ένα μεγάλο κομάτι της μέρας μου.

Έρχεται το βράδυ. Γύρω στις 10 τελειώνω με όλα όσα πρέπει να κάνω και αρχίζει ο χρόνος ο "δικός" μου, είμαι όμως τόσο κουρασμένη που ό,τι κι αν κάμω κοιμούμαι πάνω μου, στην πολυθρόνα, στον καναπέ, παντού. Τα παρατώ λοιπον και πάω να κοιμηθώ.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά το μυαλό μου ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο, όπου ο χρόνος κυλά πιο αργά, πιο ανθρώπινα. Έχω χρόνο να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου, να παίξω με το μωρό, να μιλήσω και να γελάσω με τον σύντροφό μου, να επισκεφτώ τη γιαγιά μου που είναι μόνη της στο σπίτι με το σμιλί και τις σειρές της στην τηλεόραση. Έχω χρόνο να διαβάσω το βιβλίο που άρχισα από το καλοκαίρι χωρίς να αποκοιμιέμαι στα πρώτα πέντε λεπτά που το παίρνω ή να ακούσω μουσική χωρίς να κάνω και κάτι άλλο ταυτόχρονα. Έχω χρόνο για μένα και για αυτούς και αυτά που πραγματικά αγαπώ και νοιάζομαι. Σκέφτομαι στα γενέθλιά μου να μη ζητήσω κανένα δώρο, μόνο μια μέρα τελείως ελεύθερη απο οτιδήποτε, μια μέρα μόνο για μένα, για τα ουσιαστικά της ζωής μου και γι' αυτά που πραγματικά αγαπώ.

Βροχή μου ...

Όταν είμαι με κόσμο και μιλώ για τον καιρό μπορεί να συμβαίνουν δύο πράγματα. Είτε δεν έχω τίποτε κοινό για να συζητήσω έτσι καταφεύγω στο θέμα του καιρού, είτε πρόκειται για εγγλέζους που μιλούν συνέχεια για τον καιρό. Τον τελευταίο καιρό όμως το θέμα του καιρού με απασχολεί πολύ, όπως και πολλούς άλλους. Ο στίχος της Νικολακοπούλου που τραγουδά πολύ ωραία η Πρωτοψάλτη, "λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό..." κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Έχει μπει ο Νιόμβρης, το φθινόπωρο φεύγει όπου και να 'σαι και ακόμα είμαστε με τα κοντομάνικα και τα κοντοτσιάτταλα. Είναι ακόμα καλοτζαίρι... Και δυστυχώς, έχουν πέσει ελάχιστες σταγόνες βροχής... καταλάθος.

Η κατάσταση δε φαίνεται να αλλάζει μέσα στην εβδομάδα, αφού ο καιρός θα είναι ηλιόλουστος και η θερμοκρασία σταθερά 25-26 βαθμούς. Βοήθεια... Ήταν η τύχη μας φαίνεται να ζήσουμε στην εποχή του global warming. Ξέρω ότι είναι κάπως μπανάλ το θέμα, αλλά ήρτεν μου.

Όσοι μεγάλωσαν σε χωριά (λάικ μουά) δε θα μυρίσουν, ούτε και θα αναγνωρίσουν, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Οι δασκάλες που επιμένουν να βάλλουν τους μαθητές τους να γράφουν έκθεση στο σχολείο για τα πρωτοβρόχια, θα περιμένουν ακόμα, ας σκεφτούν κανένα άλλο θέμα καλύτερα.
Οι ρομαντικοί που τους αρέσει να οδηγούν στη βροχή θα μείνουν προς το παρόν με το παράθυρο του αυτοκινήτου καθαρό.
Όσοι τους αρέσει να σκουλλίζουνται στο κρεβάτι και να ακούνε τις βροχές προς το παρόν δε θα βάλουν ούτε μια μικρή κουβερτούλα.
Ο καημένος ο παπάς μου θα συνεχίσει να λαλεί "Εϊβα τζαι καλές βροχές" κάθε φορά που τσουγκρίζει ποτήρι με το θείο μου τον Αντώνη... ακόμα λίγον θα αρχίσω να το λαλώ τζαι εγώ.
Οι κυπραίοι προγόνοι μας αντί καρτζιλαμάδες αντικρυστούς έπρεπεν να χορεύουν χορό της βροχής όπως τους ινδιάνους, αν τον ξέραμε θα μας ήταν χρήσιμος ίσως.

Καλό μήνα... και ένα τραγουδάκι σχετικό και άσχετο που μου αρέσει πολύ.

Αγαπημένα παιχνίδια μωρών.

Υπάρχουν ένα σωρό παιχνίδια για μωρά, με ωραία χρώματα, ωραία υλικά, ωραίους ήχους και φυσικά ... ωραίες τιμές.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα πολύ συναρπαστικά που τα σύγχρονα αλλά και να παλαιότερα πιτσιρτούδκια ανακαλύπτουν και ανακάλυπταν από μόνα τους όπως:

Να θωρούν τα σιέρκα τους με πολύ ενδιαφέρον.
Να κλωτσούν τα πόδκια τους τζαι τα σιέρκα τους συγχρονισμένα σχεδόν, απότομα και με δύναμη.
Να ποταυρίζονται να πιάσουν ότι θωρούν.
Να πιάνουν το πόδι τους και να προσπαθούν να το βάλουν το στόμα τους (απορία: το καταφέρνουν όλα τα μωρά αυτό;)
Να τσιριλλούν τζαι να κάμνουν ήχους δυνατούς, τσιριλλιχτούς και ζαλιστικούς όταν ανακαλύπτουν τη φωνή τους και πειραματίζονται με αυτήν.
Να τραβούν τα μαλλιά της μάνας τους, ειδικά αν είναι μακριά (το σγουρά ή ίσια νομίζω δεν παίζει ρόλο) την ώρα που τους αλλάσσει πανί ή που τους κρατά. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το παιχνίδι αυτό πάντα πιάνει και τους ησυχάζει, φτάνει να μην σε πειράζει να σου τραβούν τα μαλλιά. Το παιχνίδι αυτό μπορεί να το παίξει και ο παπάς αν είναι μακρυμάλλης, αν όχι όμως, οι πλείστοι κυπραίοι δεν έχουν πρόβλημα γιατί ως τριχωτοί που είναι μπορούν να τους τραβούν τις τρίχες των χεριών και του στήθους και καλά να πάθουν γι΄αυτό...
Να εξερευνούν το πρόσωπό σου, να σου τσιλλούν ή να σου τραβούν τη μύτη, να σου πιάνουν τα μάγουλα, ειδικά αν έχεις βουκκούες, να σου την διούν πάνω στο μέτωπο και γενικά οπουδήποτε στο πρόσωπο.

...και φυσικά όλα αυτά τα αντέχεις και τα βρίσκεις χαριτωμένα.

Γιατί ... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...

Μιλούσα πριν με μια φίλη μου δασκάλα, ξέρετε ποτζείνες του δημοτικού που κάθουνται τρεις μήνες το καλοτζαίρι (αν διαβάζει καμμιά δασκάλα, μεν με πατήσετε) και μου είπε την εξής κουβέντα.

Σήμερα ήρθε μια μαθήτρια μου και με ρώτησε ντροπαλά.
- Κυρία, είπεν μου η μάμα μου να ρωτήσω αν το σχολείο δίνει λεφτά σε εκείνους που θέλουν να αγοράσουν κομπιούτερ πόρταπολ, γιατί... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...
Η μικρή είχε αγχωθεί για κάτι που τους είχαν ζητήσει να ψάξουν στο ίντερνετ και γι’ αυτό έγινε η όλη συζήτηση στο σπίτι. Το συγκεκριμένο μωρό είναι παιδί μεταναστών από τη Ρουμανία.

Χτες σκεφτόμουν τι δώρο να αγοράσω στη κόρη της αδερφής μου που είχε πριν λίγες μέρες τα γενέθλιά της. Να της πάρω κάτι δημιουργικό, κάτι εκπαιδευτικό, ίσως κάτι ωραίο να φορεί; Στο τέλος σκέφτηκα να τη ρωτήσω και πήρα την απάντηση.
- Ενα βιβλίο.
Μα ένα βιβλίο, πόσα θα μου στοιχίσει. Το πολύ σαράντα ευρώ. Κι εγώ που θέλω να αγοράσω κάτι πιο ακριβό, κάτι γύρω στα 70 - 80 ευρώ; Το βιβλιο που θα διαλέξει μπορεί να είναι φτηνό. Πώς θα της δείξω ότι την αγαπώ αν δεν της πιάσω "καλό" δώρο. Και στο μυαλό μας εμάς των Κυπραίων, το "καλό", δεν μπορεί να μην εξυπακούεται και ακριβό.

Θυμούμαι όταν είμασταν εμείς παιδιά, πίσω στη δεκαετία του 80 (ου, επρόδωσα την ηλικία μου, εν θα μπορώ να το παίζω νέα τωρά). Δεν είχαμε πολλά λεφτά, δε ζητούσαμε ιδιαίτερα πράγματα να μας αγοράσουν, δεν υπήρχαν τόσα καταστήματα... Εντάξει λιμπιζόμασταν διάφορα παιχνίδια όταν βλέπαμε τις διαφημίσεις πριν τα χριστούγεννα, αλλά ξέραμε ότι μάλλον δε θα παίρναμε κάτι τέτοιο, δε μας ένιαζε όμως γιατί όλοι ήταν λίγο πολύ όπως εμάς. Θυμάμαι όποτε θα τρώγαμε σοκολάτα, υπήρχε μια στο ψυγείο π.χ. twix, lion bar, mortisers, και την μοιράζαμε πάντα στα τρία αφού είμασταν τρία αδέρφια. Το είχα πάντα καημό να φάω μια twix μόνη μου. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να πάρω μια twix και να την φάω μόνη μου, δεν το έκανα γιατί σκεφτόμουν τον παράγοντα βάρος. Δεν είχαμε πολλά, αλλά δε νιώθαμε ότι μας έλειπε και κάτι. Ήταν οι ανάγκες μας πολύ λιγότερες, ήταν και η εποχή μας πιο απλή...

Διερωτούμαι όμως πώς είναι να μην έχει κάποιος πολλά λεφτά σ’ αυτή την εποχή. Πώς είναι το να βιώνεις την έλλειψη χρημάτων όταν γύρω σου υπάρχουν και προσφέρονται τα πάντα. Πώς είναι το να νιώθεις ότι δεν μπορείς να αγοράσεις στο παιδί σου αυτά που έχουν οι άλλοι όχι μόνο ως είδη πολυτελείας αλλά και ως πιο "βασικά". Σε μια εποχή που πριν ακόμα γεννηθούν τα μωρά μας, έχουμε ξοδέψει γι’ αυτά τόσα χρήματα όσα κάποιο άλλο μωρό κάπου αλλού στον κόσμο δε θα έχει σε όλη του τη ζωή. Πώς είναι επίσης το να λες στο παιδί σου, ότι «ξέρεις, εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...» και πώς νιώθει εκείνο το παιδί που αγχώνεται ότι θα φανεί αδιάβαστο στο σχολείο και δικαιολογείται «ξέρεις κυρία, επειδή εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...»

Μικρές πρωινές μουσικές...

Τα τελευταία χρόνια είτε καθημερινά, είτε κάποιες μέρες, έπρεπε να ταξιδέψω για κάποιο χρονικό διάστημα για να πάω στη δουλειά. Αυτό ήταν κουραστικό και μου στερούσε χρόνο από τον πρωινό μου ύπνο ή τη ξεκούρασή μου, είχε όμως κάτι καλό. Είχα την ευκαιρία να ανταλλάζω πολλές κουβέντες και σκέψεις, ειδικά όταν ταξίδευα με καλή παρέα - από θέματα καθημερινά, συνταγές, οικογένεια, φίλους μέχρι αμπελοφιλοσοφίες για τα πάντα. Μπορούσα επίσης να ακούω μουσική, τα κομμάτια που εγώ ήθελα, στην ένταση που γούσταρα, ειδικά όταν ήμουν μόνη μου. Μπορούσα ακόμα να τραγουδήσω και να έχω την ψευδαίσθησή ότι τραγουδώ ωραία, στις περιπτώσεις που η φωνή του τραγουδιστή ακουγόταν πιο δυνατά και επισκίαζε τη δική μου. Πριν την ανώμαλη προσγείωση στο χώρο δουλειάς και στην πραγματικότητα, μπορούσα να ταξιδέψω στον κόσμο της φαντασίας, όπου με έπαιρναν τα τραγούδια που άκουα. Βλέπετε, όταν είσαι μόνος στο αυτοκίνητο μπορείς να συγκεντρωθείς και να ακούσεις τους στίχους και άλλες λεπτομέρεις της μουσικής που ακούς που δε θα πρόσεχες αν ήσουν με παρέα. Στην περίπτωση πάλι που έχεις παρέα με την οποία επικοινωνείς, μπορείς να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα, απλά ακούγοντας την ίδια μουσική, ιδιαίτερα όταν είναι δυνατός και ο στίχος.

Τα τελευταία χρόνια, ταξιδεύοντας στο αυτοκίνητο προς τη δουλειά, άκουσα ολόκληρους δίσκους και γνώρισα καλά τις τρύπες, τα διάφανα κρίνα, τον κωνσταντίνο βήτα κ.α, αυτοί οι τρεις όμως ήταν που πραγματικά με άγγιξαν. Κάποιους στίχους τους ακούω ακόμα στ' αυτιά μου.

Στίχους για τα πολλά πρόσωπα που έχουμε και αλλάζουμε, συνειδητά αλλά και άθελά μας, είτε για να πετύχουμε κάτι, είτε απλά για να επιβιώσουμε,
"Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς". (τρύπες)

Στίχους που έχουν να κάνουν με τη ζωή και την ύπαρξή μας
(χωρίς να θέλω να γίνομαι και πολύ μελό)
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρα μας;" (διάφανα κρίνα)

Στίχοι για τη φυγή και τη μοναξιά, ειδικά όταν η έλλειψη επικοινωνίας και η διάσταση απόψεων με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου και το κατεστημένο (του οποίου είσαι κι εσύ τελικά ένα κομμάτι) σε κάνει να νιώθεις πραγματικά μόνος:
"Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής
Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει"
(κ.βήτα)

αλλά και για τα όνειρα που σου δίνουν ζωή, έστω κι αν ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν:
"Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας.
(κ.βήτα)

Μετά από όλα αυτά, προσγειώνεσαι ανώμαλα στο χώρο της δουλειάς, βάζεις τη μάσκα του καλού υπαλλήλου, υποτάσσεσαι στο σύστημα και περνάς την είσοδο.

Αυτό το έχω χάσει φέτος, αφού εργάζομαι πολύ κοντά στο σπίτι μου, τόσο κοντά που μετά βίας μπορώ να ακούσω ένα ολόκληρο τραγούδι - ειδικά αν πρόκειται για Διάφανα Κρίνα, ξέχασέ το. Όσο γελοίο κι αν φαίνεται, όσο αχάριστη κι αν ακούγομαι, μου λείπει.



Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους μοιραστήκαμε τις ίδιες μουσικές ταξιδεύοντας μαζί στο αυτοκίνητο, ειδικά όμως στην Η... που "ταξιδέψαμε" μαζί πολλά πρωινά τα τελευταία χρόνια και στον X που μου γνώρισε τους πιο πάνω στίχους και μουσικές.

Important milestones - Ουγκί ουγκί

Ένα παιδί γεννιέται, η είδηση διαδίδεται αστραπιαία στην Κύπρο και όλο το συγγενολόι, συναδελφολόι και υπόλοιπο αδκιασερολόι τρέχει στην κλινική να το δει. Αμέσως αρχίζουν τα σχόλια, ποιου μοιάζει (μάμας, παπά, παππού, προπάππου, προπροπάππου), ποιου μοιάζουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα χείλη, μόνο για την πουλλού του δεν έχουν να πουν (αν είναι αγόρι).

Στη συνέχεια το ζευγάρι πάει στο σπίτι και τα πράγματα ησυχάζουν για λίγο. Αφού περνά το πρώτο τρίμηνο και το μωρό αρχίζει να αντιδρά και να επικοινωνεί τα σχόλια ξαναρχίζουν και αρχίζουν και οι προσδοκίες. Στην εποχή μας με τα ίντερνετ και τα βιβλία που διαβάζουμε, είμαστε όλοι ειδικοί (κατακρίβειαν "ειδικοί ημιμαθείς") σε όλα. Πώς πάει το μωρό, είπε άγου, έκαμε άλλαϊλί, κάθισε, αρκούδισε, περπάτησε, μίλησε, έλυσε ολοκληρώματα και διαφορικές εξισώσεις κτλ. Δε θα ξεχάσω μια φορά σε ένα σπιτι φίλων όπου δύο ζευγάριων νεαρών γονιών, έβαλλαν εναλλάξ τα μωρά τους να τραγουδήσουν μήπως τζαι φανεί ότι το ένα κόφκει πίσω σε σχέση με το άλλο. Αυτό που συνέβαινε πραγματικά όμως ηταν ότι ανταγωνίζονταν, όπως κάνουν συχνά οι ενήλικες σε παρέες, αυτή τη φορά όμως μέσω των παιδιών τους. Κάτι τέτοιο τραυματικό συνέβαινε και σε μένα όταν ήμουν στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, όταν κάποιοι συγγενείς ήθελαν να τραγουδήσω όποτε πηγαίναμε στη μια από τις δυο γιαγιάδες μου. Εγώ δεν τραγουδούσα, αφού δεν γούσταρα (ίσως είχα από τότε επίγνωση της μελωδικής παράφωνης φωνούλας μου και το έκανα για το καλό τους χωρίς αυτοί να το εκτιμούν) και τότε όλοι άρχιζαν τα σχόλια, "εν πειράζει, εν αντροπιάρα". Αμέσως μετά άρχιζαν να τραγουδούν κάποιες άλλες ξαδέρφες και όλοι έμεναν ευχαριστημένοι που η τσικνοπέφτη ας πούμε, είχε και καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Όσο για μένα, απέκτησα σιγά σιγά την ετικέττα της ντροπαλής, ενός κατακρίβειαν καθόλου αρνητικού χαρακτηριστικού, αν σκεφτώ τη μανία για προβολή που υπάρχει στην εποχή μας.

Καθώς μεγαλώνουν τα μωρά, αρχίζουν τα διαφορα ιδιαίτερα, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε τα ταλέντα του μωρού μας αλλά τζαι για να μεν κόψει πίσω σε σχέση με το μωρό της γειτόνισσας ή της πέμπτης ανιψιάς του παππού του, με τη γλυκειά και τρυφερή δικαιολογία ότι θέλουμε να του προσφέρουμε ευκαιρίες για γνωριμία με διάφορες δραστηριότητες, κάτι που εμείς δεν είχαμε στην εποχή μας. Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό ισχύει. Χωρίς να το καταλάβουμε όμως μπαίνουμε σε μια κούρσα επιτευγμάτων που πρέπει να καταφέρει το μωρό με σκοπό να ικανοποιήσει τη δική μας ματαιοδοξία.
Υποτίθεται όμως ότι φέραμε στον κόσμο για να του προσφέρουμε την ανιδιοτελή αγάπη και τη φροντίδα μας...

Προς το παρόν εμένα το μωρό μου λέει "ουγκί ουγκί". Σε μια γλώσσα δική του, ακαταλαβίστικη, που όμως σε κάνει να λιώνεις κάθε φορά που το ακούς. Ούτε τα τα τα, ούτε μάμα, ούτε παπά, ούτε παππού Γιαννή, ούτε γιαγιά Ππινού, ούτε συμπέθερε Ττοουλή. Μπορεί εξάλλου να μη θέλει να πει γιαγιά γιαγιά αλλά στετε στετέ. Ας κάμει το μικρό μου πλασματούδιν ότι του έρτει χωρίς να έχει εμάς να περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα από αυτό. Και ελπίζω πραγματικά να καταφέρω να αντισταθώ και να μην μπω στην κούρσα των επιτευγμάτων, τον δήθεν important milestones που αναμένεται να καταφέρει καθώς μεγαλώνει (όπως δκιαβάζω κι εγώ σαν ψωνάρα που είμαι στα ιντερνετ). Το μόνο ζητούμενο σε τελικη ανάλυση είναι να είναι ευτυχισμένο. Όχι πως υπάρχει περίπτωση να γλυτώσει τον ανταγωνισμό, ας μην του τον φέρουμε όμως εμείς από τώρα.

Μια κουβέντα που μου άρεσε.

Το είπε κάποιος αρχαίος φιλόσοφος, ψέματα, σόρρυ, κάποιος που ξέρω και μου άρεσε.

Όλα είναι ψεύτικα στην εποχή μας,
ξεκίνα που τα βυζιά
τζαι πήαιννε στα γρασίδκια.

(λίγο χωριάτικο αλλά αληθινό).

Γυναίκες της Κίνας

Πολλές φορές παραπονιέμαι για μικρές ή μεγάλες ανισότητες που παρατηρώ ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες στην εποχή μας. Γενικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα, σε υπολογίζουν λιγότερο, δίνουν λιγότερη σημασία στην άποψή σου, κάνεις περισσότερες δουλειές, αναλαμβάνεις περισσότερες ευθύνες στο σπίτι και για αρκετούς άλλους λόγους που δεν είναι της ώρας να γράψω. Όσο σοβαρά και υπαρκτά και αν θεωρώ αυτά για τα οποία παραπονιέμαι, κάποιες φορές σκέφτομαι ότι τουλάχιστον είμαι πολύ τυχερή που γεννήθηκα σ' αυτή την εποχή. Σκεφτήτε απλώς πως ήταν οι γυναίκες στην Κύπρο κάποια χρόνια πριν.

Τελευταίως διάβασα ένα βιβλίο που πραγματικά με άγγιξε. Ο τίτλος του είναι γυναίκες της Κίνας και το έγραψε η Ζινράν, η οποία παρουσίαζε για οχτώ χρόνια μια πρωτοποριακή ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία καλούσε τις γυναίκες από όλη την Κίνα να τηλεφωνήσουν και να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Σιγά σιγά κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και γυναίκες από όλες τις περιοχές της Κίνας της τηλεφωνούσαν για να της πουν την ιστορία τους.

Οι ιστορίες αυτές είναι στην καλύτερη περίπτωση συγκινητικές ενώ τις περισσότερες φορές συγκλονιστικές και τραγικές. Ιστορίες γυναικών που βιάστηκαν από τον πατέρα τους και η μητέρα τους συνέτεινε στο να κρατηθεί μυστική και να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή. Γυναίκες που τις εκμεταλλεύτηκε η επανάσταση του Μάο Τσετουνγκ και γυναίκες που διώχτηκαν και βιάστηκαν γιατί είχαν κάποια σχέση, μεγάλη, μικρή αλλά και πολλές φορές καθόλου, με πολιτικούς του αντιπάλους. Γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους στο σεισμό στην Τανγκσαν το 1976 αλλά και γυναίκες που έμειναν πιστές σε μια αγάπη για χρόνια. Το βιβλίο δεν περιορίζεται μόνο σε ιστορίες από το παρελθόν της Κίνας αλλά αναφέρεται και στο παρόν της. Μιλά για γυναίκες που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους στη σύγχρονη Κίνα βρίσκοντας σα διέξοδο το να καταστείλουν τα αισθήματά τους και να διώξουν τον έρωτα από τη ζωή τους. Τέλος μιλά για γυναίκες ομοφυλόφιλες αλλά γυναίκες σε χωριά απομακρυσμένα που ζουν σε άθλιες συνθήκες που δεν μπορούμε καν να τις φανταστούμε, αφημένες τελείως στις διαθέσεις και τις νοοτροπίες των αντρών και της αναχρονιστικής κοινωνία στην οποια ζουν, που δεν τις υπολογίζει καθόλου (μάνα μου τους Κυπραίους μας και την Κύπρο μας).

Ήταν ένα πολύ δυνατό βιβλίο που με έκανε να δακρύσω αρκετές φορές. Με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα σ' αυτή την εποχή και σε αυτό τον τόπο.

Καληνύχτα αστέρι...

Θα ξυπνούσες κάθε πρωί με το ζόρι, όπως όλοι μας, θα ντυνόσουν και θα πήγαινες στη δουλειά. Θα αγαπούσες τη δουλειά σου, είχες καταφέρει μόνος σου να σπουδάσεις κάτι που σου άρεσε και να συνεχίσεις με υποτροφία τις σπουδές σου στο εξωτερικό. Θα ήσουν φίλος με τους συναδέλφους σου και θα ήσουν πάντα μια ευχάριστη παρουσία στο γραφείο. Μετά τη δουλειά θα πήγαινες στο σπίτι σου όπου είμαι σίγουρη ότι θα σε περίμενε κάποια που θα σε αγαπούσε, πιθανότατα θα είχες και παιδιά. Πολύ συχνά θα επισκεπτόσουν τους φίλους σου, θα ερχόσουν και στο δικό μας σπίτι, θα γελούσαμε και θα περνούσαμε ωραία. Θα ήσουν ο κουμπάρος μας, εκτός αν παντρευόσουν εσύ πρώτος. Στα πάρτυ θα ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας, θα έπινες και θα ερχόσουν στο κέφι, πιθανόν κάποια φορά να κατάφερνες να κάνεις και το Γ. να μεθύσει.

Θα ζούσες μια ζωή απλή, συνηθισμένη, όπως οι ζωές όλων μας, γεμάτη όμως με μικρές, ωραίες, χαρούμενες στιγμές. Σου άξιζε να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να κάνεις παιδιά. Να έχεις φίλους που να ανυπομονούν να σε δουν. Δυστυχώς τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Έφυγες πολύ νωρίς για ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Δε ξέρω το λόγο, ούτε μπορώ να βγω από μέσα αν κάτσω να σκέφτομαι πόσο άδικο ήταν. Ξέρω μόνο ότι θα σε θυμόμαστε πάντα. Θα είσαι ένα αστέρι που θα φωτίζει τον ουρανό μας και θα κρατήσουμε ένα χώρο στην καρδιά μας μονάχα για σένα.

Καληνύχτα αστέρι
Να μου γνέφεις που πας,
να ‘σαι πάντα ψηλά, φωτεινό
κι από εκεί να με βλέπεις....
(Στίχοι – μουσική: Διονύσης Τσακνής)

Πίτ τ ες σουβλακιών για λιλιπούτειους κυπραίους.

Ακόμα μια μέρα περνά. Είμαι τέζα και είμαι έτοιμη να ξαπλώσω στο ωραίο κρεβατούδιν μου αλλά ξαφνικά μια σκέψη περνά από το μικρό μου μυαλουδάκι. Τι θα φάει αύριο στη δουλειά ο γλυκύτατος μου σκούλουκος; Αμέσως θυμούμαι ότι έφερε πιτ τούδες σουβλακιών μικρές από το φούρνο. Ωραία θα του βάλω μέσα τυρούδιν και ντοματούδαν που του αρέσει.

Ανοίγω το σακούλι και διαπιστώνω ότι οι πιτούδες έχουν μικράνει από την προηγούμενη φορά, που ήταν πιο μικρές από την προπροηγούμενη, που ήταν πάλε πιο μικρές από την προπροπροηγούμενη. Μα για να χορτάσει ο σκούλουκός μου πρέπει να του κάμω τουλάχιστον τέσσερις. Άτε εγώ χορτάνω με τρεις αλλά πάλε εν μας κανεί τζαι του δυο ένα κουτί και ας στοιχίζει και 1,85 ευρώ. Όμως πρέπει να του το αναγνωρίσουμε του φούρνου, εν αύξησε την τιμή τελευταίως. Μπράβο τους που σκέφτουνται τον κυπραίο καταναλωτή. Ασχετον ότι το μέγεθος τους έγινε μισό. Εν επειδή σκέφτουνται τη σιλουέτα μας τζαι θέλουν να μας γλυτώσουν από τα λεφτά του διαιτολόγου. Όσο για τους Κυπραίους δωσ' τους που πάνω τζαι αντέχουν πολλά. Εν παραπονιούνται, άτε μπορεί να μουρμουρίσουν λίγο με τον κουμπάρο τζαι την κουμέρα αλλά δεν πρόκειται να κάμουν τίποτε πιο δυναμικό. Στο τέλος εν να σιωπήσουν τζαι θα συνεχίσουν να ψουμνίζουν που τον ίδιο φούρνο. Εξάλλου τι μπορεί να κάμει ένα πλάσμα μόνο του, αφού το κράτος είναι τελείως αδιάφορο και οι δήθεν συνδέσμοι καταναλωτών κατσιαρίζουν λλίον αλλά ουσιαστικά κοιμούνται. Εν μπορει να είναι τυχαία εξάλλου η ομοιότητα μας με το γαδούρι, το εθνικό μας ζωάκι (χωρίς να θέλω να προσβάλω το συμπαθέστατο ζωάκι, κατακρίβειαν σκέφτομαι τελευταίως να υιοθετήσω κανένα που το καταφύγιο των γαϊδουριών που υπάρχει). Ξέρουμε να υπομένουμε τζαι να σιωπούμε.

Το πιο ωραίο χαμόγελο.

Ένα χαμόγελο είναι η πιο ωραία έκφραση που μπορεί να πάρει ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Μας χαλαρώνει, μας φτιάχνει τη διάθεση, μας κάνει να ξεχνούμε τα προβλήματά μας. Αυτόν που το δίνει αλλά και αυτόν που το παίρνει. Μπορεί να σημαίνει σ'ευχαριστώ, μ' αρέσει αυτό που λες, μου έφτιαξες τη διάθεση, είμαι ευτυχισμένος, νιώθω ωραία και άλλα πολλά. Η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο όμορφη αν δίναμε και αν παίρναμε περισσότερα χαμόγελα. Εξάλλου είναι και μεταδοτικό (χαμογελάστε είναι μεταδοτικό... λέει ένα τραγούδι). Δεν είναι τυχαίο το ότι χαμογελούμε εξάλλου όταν βγάζουμε μια φωτογραφία. Το χαμόγελο μας δίνει μια γλυκιά έκφραση και μας κάνει να φαινόμαστε πιο όμορφοι.

Το πιο ωραίο χαμόγελο όμως, είναι το αυθόρμητο και άδολο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, που δεν ξέρει τίποτε ακόμα γι'αυτό τον κόσμο, για τη ζωή, για τους ανθρώπους. Δεν ξέρει τίποτα για την κακία, τη ζήλια, τη ματαιοδοξία, την εκμετάλευση, το χρήμα και όλα τα καθημερινά που κάνουν δύσκολη τη ζωή μας.
Τους τελευταίους 3-4 μήνες αυτό το χαμόγελο ήταν από τα πρώτα πράγματα που έβλεπα κάθε μέρα, με γέμιζε με χαρά και συγκίνηση, με έκανε να λιώνω. Το χαμόγελο ενός μικρού αγοριού 5 μηνών. Το πιο γλυκό χαμόγελο που πολλές φορές συνεδευόταν από μια χαριτωμένη κίνηση των ποδιών και των χεριών ή ακόμα και ένα χαρούμενο επιφώνημα. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που προκαλεί το χαμόγελο αυτό, χαίρομαι πολύ όμως ακόμα και με μια μικρή υποψία ότι το χαμόγελο αυτό ωφείλεται σε μένα.

Αυτό το χαμόγελο θα μου λείψει πολύ τη Δευτέρα που θα πάω πίσω στη δουλειά μετά από ένα πολύ πολύ μεγάλο διάλειμμα. Τα πρωινά μου δε θα είναι τόσο όμορφα, γι' αυτό θα προσπαθήσω σήμερα να το δω όσο πιο πολύ μπορώ ώστε να κρατήσω το χαμόγελο αυτό στο μυαλό μου για τις δύσκολες στιγμές που θα συναντώ. Πραγματικά όμως, θα μου λείψει όσο τίποτε άλλο...

Κυπραίοι άντρες στον Πρωταρά.

Αυτό το καλοκαίρι παρακολούθησα τις ακόλουθες δύο σκηνές σε εξοχικό λευκωσιατών στον Πρωταρά.

Σκηνή 1: Κυπραίος άντρας τζαι η μάνα του.
Ο κυπραίος άντρας επιστρέφει από τη θάλασσα και είναι έτοιμος να κάμει το μπάνιο του. Λέει στη μάνα του.
Κυπραίος άντρας: Φέρ' μου τον ττόρο μου.
Κυπράια μάνα: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Φέρ' μου τζαι τα ρούχα μου.
Κυπραία μάνα: Τώρα να σου τα φέρω. (πάει τζαι φέρνει τα). Να σου φέρω τζαι τα τσιαρίκκια σου;
Κυπραίος άντρας: Όϊ
Κυπραία μάνα: (Ως πρίχτισσα μάνα επιμένει) Να σου φέρω τα τσιαρίκια σου;
Κυπραίος άντρας: ΄Οϊ είπα.
Κυπραία μάνα: Τώρα εννα σου τα φέρω. Μα έχουν τα χάλια τους, μυρίζουν. Πρέπει να αγοράσεις τζινούρκα.

Σκηνή 2: Κυπραίος άντρας τζαι η γεναίκα του.
Ο κυπραίος άντρας πάλε επιστρέφει από τη θάλασσα και είναι έτοιμος να κάμει το μπάνιο του.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τον ττόρο μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τζαι τα ρούχα μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τζαι το σιαμπού μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.

Και στις δύο περιπτώσεις ο κυπραίος άντρας κάμνει το μπάνιο του τζαι βκαίνει λουμένος τζαι μοσχομυρισμένος.

Ερώτηση 1: Οι κυπραίοι άντρες εν μπορούν να έβρουν μόνοι τους τα πράματα που χρειάζουνται για να κάμουν μπάνιο. Πρέπει να κόφκουν διαταγές τζαι να τους τα φέρνουν διάφορες γεναίτζες. Σταματούν να βασίζουνται πάνω σε γεναίτζες για τέτοια απλά και βασικά θέματα σε κάποια ηλικία και αν ναι σε ποιαν; (μήπως σε καμμιάν;)
Ερώτηση 2: Οι κυπραίες μανάδες σε ποια ηλικία θα σταματήσουν να σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν τους γιούδες τους; Περνά τους μήπως που το μυαλό ότι πρέπει να γίνουν κάποτε ανεξάρτητα άτομα τζαι να μεν χρειάζουνται πάντα μια γεναίκα να τους βουρά που πίσω;
Ερώτηση 3: Υπάρχουν κυπραίοι άντρες που πακετάρουν εκείνοι τα πράγματα του ζευγαριού όταν θα πάει ταξίδι και δεν ρωτούν συνέχεια τες γυναίκες τους που είναι το ένα και το άλλο;
Ερώτηση 4: Εννα κάμνω τζαι εγω ετσι στο γιούδιν μου άμαν μεγαλώσει;

Υ.Γ. Τα περιστατικά που περιγράφονται πιο πάνω είναι πραγματικά. Κυπραίοι άντρες που μπορεί καταλάθως να διαβάσετε το μπλοκ μου μεν μου κόψετε την καλημέρα.

Φίλοι που ξέρουν να ακούν . . .

Η ώρα είναι 1:00μ.μ., μόλις έχω ταϊσει τον μπέμπη και είμα έτοιμη να κλειστώ στο υπνοδωμάτιο μου παρέα με το λατρεμένο μου air condition. Χτυπά το τηλέφωνο. Το απαντώ. Είναι μια φίλη που έχουμε καιρό να βρεθούμε και μου προτείνει να πάμε στο IKEA για φαγητό. Δεν ήθελα δεύτερη κουβέντα, κουρτίστηκα. Φορτώνω τον μπέμπη στο αυτοκίνητο, ευτυχώς είναι σε ηλικία που δεν έχει άποψη δική του ακόμα και τον παίρνω όπου θέλω εγώ. Φτάνω σε λίγο στο ΙΚΕΑ (δεν τους κάνω διαφήμηση, ούτε παίρνω λεφτά), συναντώ την Λένα και καθόμαστε για φαγητό. Όλες οι συναντήσεις μας τα τελευταία χρόνια κανονίζονται με αυτό τον τρόπο. Με παίρνει ή την παίρνω τηλέφωνο αυθόρμητα και απρογραμμάτιστα και αν βολεύει συναντιόμαστε. Με αυτό τον τρόπο έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε ακόμα τη φιλία μας ζωντανή, σε μια εποχή και σε μια ηλικία που λόγω περιορισμένου χρόνου και δουλειών κυρίως χάνεις παρά κάνεις νέους φίλους. Ίσως τελικά ο προγραμματισμός δυσκολεύει τη ζωή μας και μας κάνει όλο και λιγότερο ευέλικτους. Γιατί η πιο καλή στιγμή για κάτι να μην είναι το τώρα;

Καθόμαστε στο τραπέζι και αρχίζουμε το φαγητό μας. Και ως τυπικές γεναίτζιες μιλούμε ασταμάτητα. Κατακρίβειαν μιλώ εγώ, ανάβω το ράδιο και η ταχύτητα με την οποία μιλώ ξεπερνά την ταχύτητα εκφωνητή ποδοσφαίρου. Η Λένα ακούει, χαμογελά, με τα σχόλιά της με κάνει να χαλαρώνω. Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που υπάρχουν πλέον που ξέρουν να ακούν. Οι περισσότεροι προτιμούμε να μιλούμε, ίσως γιατί ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας και τα θέματα που απασχολούν εμάς, ίσως γιατί θεωρούμε πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή, ίσως γιατί θέλουμε να εντυπωσιάσουμε με τις γνώσεις και τις ιδέες μας. Συναντιόμαστε με κόσμο για να ικανοποιήσουμε τη δική μας ανάγκη για κοινωνική επαφή και συνήθως αδιαφορούμε για το πως νιώθει, τι σκέφτεται και τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο άλλος που μας ακούει. Πολλές φορές μου έτυχε να μιλώ σε κάποιον για κάτι και όταν τελειώνω να μου λέει κάτι που δείχνει ότι δεν άκουγε αυτό που έλεγα. Ίσως πολλλές φορές να το κάνω κι εγώ. Σε μια συνομιλία αλλά και στις σχέσεις μας, μας νοιάζει περισσότερο το τι θα πάρουμε εμείς παρά το τι θα δώσουμε. Το να δίνουμε εξάλλου είναι πιο δύσκολο.

Οι συναντήσεις μας πάντοτε με χαλαρώνουν, με ξεκουράζουν, με βοηθούν να βλέπω αυτά που με απασχολούν από άλλη οπτική γωνιά και να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Όχι γιατί πρόκειται κάποιος άλλος να μου δώσει μια έτοιμη λύση, αυτήν πρέπει να τη βρω εγώ. Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον, μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο. Ένα άνθρωπο που να ακούει προσεκτικά χωρίς να διακόπτει ή να σκέφτεται κάτι άλλο. Κάποιον που απλώς να κατανοεί. Ελπίζω κάποιες φορές να έχω λειτουργήσει κι εγώ έτσι για τους άλλους. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω.

Η επόμενη μέρα...

Πώς αντιδρούμε όταν ακούμε μια δυσάρεστη είδηση, χάνουμε κάτι ή αποτυγχάνουμε σε μια προσπάθεια στην οποία είχαμε επενδύσει πολλά; Ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι τελειωτικό και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Στην αρχή παγώνουμε, ξεσπούμε ίσως σε κλάματα, θέλουμε να αποτραβηχτούμε και να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ίσως πάλι αντιδρούμε με τον αντίθετο τρόπο, μας πιάνει υπερκινητικότητα, αρχίζουμε να κάνουμε διάφορες δουλειές π.χ. του σπιτιού ή θέλουμε να είμαστε με κόσμο για να ξεχάσουμε. Καταφέρνουμε έτσι να ξεπεράσουμε τη μέρα στην οποία δεν εκπληρώθηκε το όνειρο για το οποίο προσπαθήσαμε πολύ σκληρά.

Και ξημερώνει η επόμενη μέρα. Και ενώ κάθε καινούρια μέρα φέρνει νέες ελπίδες, αυτή η μέρα, σε φέρνει αντιμέτωπο με την απώλεια, με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, με τον κόπο και τις ελπίδες που χάθηκαν. Η επόμενη μέρα κάνει αυτά που δεν κατάφερες να αποκτήσεις, αυτά που ήθελες να αλλάξεις καθημερινή πραγματικότητα. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν η μέρα αυτή, αν είχες το αποτέλεσμα που ήθελες. Βλέπεις για λίγο τον εαυτό σου ευτυχισμένο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όμως δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις κάποτε να ζήσεις πραγματικά σε αυτό. Προς το παρόν, πρέπει να μαζέψεις τα συντρίμια σου, να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς, να βρεις τι δεν πήγε καλά και ίσως αν έχεις ακόμα δύναμη κι ελπίδες να ξαναπροσπαθήσεις.

Ο χρόνος που κυλά σε αναγκάζει να σταθείς στα πόδια σου. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις δύσκολες, που γίνονται ακόμα πιο δύσκολες κάτω από τη σκιά του ονείρου που έσβησε. Αποφάσεις δικές σου, με ρίσκο που κανένας άλλος δε μπορεί να πάρει για σένα. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξη. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Πρέπει να προχωρήσεις...

Αγγουράκια, ντομάτες, πεπόνια, φακούσια τζαι άλλα πολλά.

Αγαπητοί αναγνώστες αυτού του μπλοκ που προφανώς δεν έχετε τίποτε καλύτερο να κάνετε τζαι δκιαβάζεται στο σκουλουκούιν, κατάγομαι από μια γεωργική οικογένεια ενός μεγαλοχωριού πολύ κοντά στη Λευκωσία δεν σας λαλώ το όνομα, για να σπάζετε την τζιεφαλίν σας να το έβρετε) . Ο παπάς μου, στην ουσία είναι γεωργός, αφού είναι πορωμένος και ασχολείται με τα γεωργικά μέχρι τελικής πτώσεως, αν και στο επάγγελμα ήταν πριν να αφυπηρετήσει δημόσιος υπάλληλος που μάλισταν ασχολείτουν με λογιστικά. Αν και ήταν από τους κυβερνητικούς που εδουλεύκαν, όταν περνούσε το σαββατοκυρίακό του μαζεύοντας ελιές, έλεγε ότι θα πάει τη Δευτέρα στη δουλειά να ξεκουραστεί.

Η μανία του με τα γεωργικά εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Συγκεκριμένα όπου έβρει λίην γην φυτεύκει διάφορα πράματα, ντομάτες, αγγουράκια, πιπέρια, πεπόνια, καρπούζια, κρεατοκόλοκα (όποιος εν ηξέρει τι εννοώ να τα δοκιμάσει με γέμιση των κουπεπιών τζαι αν μεν του αρέσουν σημαίνει εν καταλάβει) και φακούσια. Τι είναι τα φακούσια; Πολύ λίγοι άνθρωποι στους οποίους τα ανέφερα ξέρουν τι είναι. Αν κάποιος από εσάς ξέρει τι είναι, να μου στείλει μια φωτογραφία του και θα τον ανακυρήξω "Μις ή Μιστερ φακούσιην". Λοιπόν είναι κάτι ανάμεσα σε κολότζιην και αγγουράκιν που φκάλλεις τις κοκκόνες του που είναι όπως του κολοτζιού τζαι το τρώεις όπως το αγγουράκι. Το χειμώνα ο παπάς μου βάλλει μαρούλλιν, ρόκκαν, κραμπιά, λαχανάκια βρυξελλών (για να μεν νομίσετε ότι είμαστε τίποτε χώρκατοι), κουνουπίδια και μπρόκολο. Σε όλα αυτά δε βάλλει λιπάσματα και ορμόνες. Α, ξέχασα να σας πω ότι βάλλει τζαι λουβί.

Έτσι λοιπόν είμαστε μια οικογένεια που τρώει κάμποσα πράματα γιόρκην, που είναι τζαι οργκάνικ τζαι η αλήθκεια είναι ότι η γεύση τους εν παίζεται. Καμία σχέση με αυτά που βρίσκεις στις φρουταρίες και τα σουπερμάρκετ και ειδικά τα εισαγόμενα. Τα αγγουράκια που τρώμε έχουν γεύση, τα πεπόνια εν γλυτζιά όπως το μέλιν τζαι οι ντομάτες μας εν πιο ζουμερές τζαι γευσάτες. Φυσικά όταν σταματήσει ο παπάς μου να βάλλει που τούτα ούλλα, εμείς εν θα ξαναφάμεν, αγγουράκι γευσάτον τζαι πεπόνιν γλυτζιήν όπως το μέλιν. Τούτες τις γεύσεις, που θυμούνται οι γονιοί τζαι οι παππούδες μας, τα μωρά μας εν θα τες ξέρουν τζαι τα φρούτα που τρων εν να έχουν την ίδια γεύση, τη γεύση του άγευστου. Θα μας μείνει μόνο η ανάμνηση μιας παλιάς καλής εποχής που υπήρχαν ακόμα πράγματα γνήσια και απείραχτα από την τεχνολογία (λιπάσματα, φυτοφάρμακα κτλ). Για να νιώσεις λίγην γεύση παραπάνω και για να φάεις κάτι υγιεινο, θα πρέπει να βαστάς παραπάνω λεφτά που τους άλλους, να πιαίνεις στα καταστήματα τα οργκάνικ τζαι να πληρώνεις διπλά τζαι τρίδιπλα με την ελπίδα ότι αυτά που θα αγοράσεις θα είναι υγιεινά τζαι γευσάτα. Εφόσον όλα πληρώνονται και αγοράζονται στην εποχή νας γιατί να μην αγοράζονται και οι γεύσεις.

Υ.Γ.
Πάντως μου έτυχε τελευταίως να αγοράσω από το τμήμα των οργκάνικ γνώστης υπεραγοράς τέσσερα μήλα κοστωμένα προς τέσσερα ευρώ, που όταν τα καθάρισα αυτά που έφαγα αντιστοιχούσαν σε δύο.

Μολύβια για αριστερόχειρες

Μια συνήθεια που έχω όταν πηγαίνω σε βιβλιοπωλία, υπεραγορές και άλλα καταστήματα είναι να κοιτάζω τα πάντα γύρω μου και να παίζει το μάτι μου λες και είμαι καμμιά κλεπτομανής. Προχτές λοιπόν ενώ ήμουν έτοιμη να πληρώσω στο ταμείο του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς μου βλέπω μπροστά μου κάτι μολύβια και μια καρτελίτσα να γράφει "μολύβια για αριστερόχειρες". Εντελώς αυθόρμητα λέω στο βιβλιοπώλη (ένα πολύ συμπαθητικό νεαρό παιδάκι).
- Μολύβια για αριστερόχειρες, κύριε ελέησον, μα ποιος το σκέφτηκε τούτον;
Εκείνος προς στιγμήν έσβησε και μετά μου είπε.
- Ναι, είναι μολύβια που βοηθούν τους αριστερόχειρες να γράφουν.
- Τζαι καλάν, πώς έγραφαν οι αριστερόχειρες τόσον καιρόν; ΄Αδε κόψιμον του νου τους.
- Ε, ναι (απάντησε εκείνος και χαμογέλασε) εφόσον υπάρχουν όμως δεν μπορούσαμε να μην τα φέρουμε κι εμείς αφού θα τα έχουν τα άλλα βιβλιοπωλεία.
Τότε κι εγώ συμφώνησα μαζί του και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε και να θαυμάζουμε την νέα εφεύρεση, τα μολύβια για αριστερόχειρες που έχουν μια καμπύλη σαν σταγόνα στο πλάι με κλίση προς τα αριστερά (πρέπει να τα δείτε για να καταλάβετε, είναι δύσκολο να περιγράψω αυτή τη νέα θαυμαστή εφεύρεση).

Επιτέλους η ανθρωπότητα άρχισε να προχωρά προς το καλύτερο αφού προσφέρει διευκολύνσεις στα άτομα που ανήκουν σε κάποιες μικρότερες και διαφορετικές ας το πούμε ομάδες. Από την άλλη όμως έχω φίλους αριστερόχειρες και ποτέ δεν άκουσα κανέναν να παραπονιέται ότι δεν τον βολεύουν τα μολύβια. Αν το διαβάζει αυτό καποιος αριστερόχειρας ας μας πει.

Η εξειδίκευση λοιπόν μπαίνει δυναμικά ακόμα και στο χώρο των μολυβιών, τα οποία μας εξυπηρετούσαν μια χαρά μέχρι τώρα, δημιουργώντας νέες ανάγκες με σκοπό φυσικά ποιο άλλο, το κέρδος αυτού που τα σκέφτηκε και τα κατασκεύζει. Τώρα οι αριστερόχειρες θα πρέπει να αγοράζουν τα δικά τους μολύβια και οι δεξιόχειρες τα δικά τους. Και τα μωρά του δημοτικού τωρά καλά κάμνουν να μεν ξιχάνουν την κασετίνα τους στο σπίτι όπως εκάμναμεν εμείς στον τζαιρό μας γιατί ο διπλανός τους μπορεί να γράφει με το αντίθετο χέρι από εκείνους τζαι να μεν τους κάμνουν τα μολύβια του. Νέος χαμός στις τάξεις του δημοτικού, καλά να πάθουν όμως οι δασκάλοι που κάθουνται τρεις μήνες το καλοτζαίρι ενώ οι άλλοι δουλεύκουν (αν το διαβάζει κανένας δάσκαλος ή δασκάλα ελπίζω να μεν μαλλώσει μαζί με το σκουλουκούιν τζαι να χάσει τζαι τους λίγους αναγνώστες που έχει).

Σκέψεις για μια φίλη...

Καλή μου φιλενάδα......

Σε γνώρισα στο γυμνάσιο, στα δώδεκα μου χρόνια, που τώρα μου φαίνονται τόσο μακρινά. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα στη δευτέρα τάξη, όταν με κάθε ευκαιρία, όταν έλειπε η διπλανή μου ή η διπλανή σου καθόμασταν μαζί. Στην τρίτη τάξη γίναμε επίσημα διπλανές και κολλητές. Στο λύκειο είμασταν σε χωριστά τμήματα κατάφερες όμως να έρθεις στο δικό μου. Θυμάμαι μάλιστα τα λόγια της μαθηματικού μας, όταν ήρθες στο τμήμα μου και της είπες τους βαθμούς σου στα μαθηματικά (Α στα τρίμηνα και 20 στις εξετάσεις) "Τότε είναι τιμή μας που σε έχουμε μαζί μας".

Ακολούθησε το πανεπιστήμιο και η δουλειά. Συνεχίσαμε να είμαστε φιλενάδες, να συναντιόμαστε, να βγαίνουμε έξω μαζί και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα προβλήματά μας. Πάντα ήσουν και είσαι ένας θετικός άνθρωπος, απλός, με πολύ καλή καρδιά που καταλαμβαίνεις τους άλλους και τους συμπαραστέκεσαι. Πάντα θαύμαζα και ζήλευα ίσως λίγο τον αυθορμητισμό σου και το μελωδικό σου γέλιο, για το οποίο είχες κάποτε κάνει και γραφική παράσταση. Θυμάμαι ακόμα ότι ήσουν η μόνη που ερχόταν μαζί μου στις εξόδους με το Γ τον οποίο είχα ερωτευτεί και το φίλο του (που βαριόμασταν αλλά αντέχαμε για να συναντώ εγώ το Γ που έγινε τελικά ο σύντροφος της ζωής μου). Αν δεν ερχόσουν πιθανόν να μην ήμουν μαζί του τώρα.

Τα τελευταία χρόνια ένα κοινό πρόβλημα μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Σήμερα πας να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό σχετικά με αυτό, κάτι που θα αλλάξει τη ζωή σου. Κάτι που θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις ότι πιο ωραίο μπορεί να έχει κανείς. Είχες ήδη μια αποτυχία που σε έριξε κάτω αλλά πρέπει να βρεις τη δύναμη να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις, δεν έχεις εξάλλου άλλη επιλογή. Πρέπει να φανείς δυνατή και να είσαι αισιόδοξη. Σε τέτοιες στιγμές χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση των φίλων μας, την παρουσία τους στο πλάι μας και τη θετική τους ενέργεια. Τις μέρες αυτές θα σε σκέφτομαι συνεχώς και θα εύχομαι το καλύτερο για σένα. Πέρσι ήμουν εγώ στη θέση που είσαι τώρα και σε καταλαμβαίνω απόλυτα. Σου εύχομαι λοιπόν ολόψυχα "καλή τύχη" και όλα να πάνε καλά.

Το θέμα

Ωραία. Βρήκαμε νονά, κλείσαμε την εκκλησία και το κέντρο, άρα όλα είναι έτοιμα... Μια στιγμή όμως... Ποιο θα είναι το θέμα; Το θέμα; Το θέμα; Μα δεν είναι δυνατόν να μην έχετε θέμα! Πώς μπορεί να υπάρξει βάφτιση ή γάμος χωρίς θέμα! Σκεφτείτε τι ψυχολογικά τραύματα θα δημιουργηθούν σ’ αυτό το παιδί, αν δεν υπάρχει ένα θέμα στη βάφτισή του; Ίσως του δημιουργηθούν τραύματα σαν αυτά που δημιουργήθηκαν σε εμάς που με δυσκολία μπορούμε να βρούμε 2 – 3 φωτογραφίες από τη βάφτισή μας. Τι αναίσθητοι που ήταν οι δικοί μας γονείς, εμείς δε είμαστε έτσι. Πρέπει να τα κάνουμε όλα στην εντέλεια γιατί πώς αλλιώς θα εντυπωσιάσουμε τους φίλους και τους συγγενείς μας, πώς θα δείξουμε ότι αγαπούμε το παιδί μας που θα βαφτίσουμε ή τον άνθρωπο που θα παντρευτούμε και πώς θα περάσουμε το μύνημα ότι ανήκουμε σε μια ανώτερη κοινωνικά τάξη. Έτσι τρώμε τα νιάτα μας σε γάμους και βαφτίσια, όπως λέει ένα αγαπημένο τραγούδι του Κραουνάκη, με θέματα όπως «Η ελιά», «Η μπαλαρίνα», «Ο πειρατής», «Το αεροπλανάκι», «Η θάλασσα» (πραγματικά εύστοχο αφού σε τελική ανάλυση τα κάνουμε όλα θάλασσα» και άλλα πολλά. Τώρα που θυμούμε, σε ένα γάμο που πήγα πρόσφατα μου έδωσαν δώρο μιαν κούζα. Μήπως το θέμα τους ήταν η κούζα;

Φτιάχνουμε λοιπόν προσκλητήρια που καταλήγουν αμέσως στα σκουπίδια, μπομπονιέρες και δωράκια για κουμπάρους και κουμέρες που καταλήγουν στα σκουπίδια λίγο αργότερα ή καταχωνιάζονται σε συρτάρια αφού πρώτα φάνε κάμποση σκόνη πάνω στα έπιπλα όπου τα στολίζουμε για λίγο καιρό. Καταβροχθίζουμε επίσης κεραστικά διπλοτυλιγμένα σε σακουλάκια ή κουτάκια (σημειώστε ότι εμένα τα λοκούμια με χαλεπιανό και ροδόστεμμα είναι τα αγαπημένα μου) τα οποία καταλήγουν στο πεινασμένο μας στομαχάκι, αφού πρώτα σχολιάσουμε ότι κάνουμε δίαιτα ελπίζοντας ότι τα κιλά που έχουμε συσσωρεύσει είναι προσωρινά. Και φυσικά όλα αυτά τα σακουλάκια, τα κουτάκια και τα περιτυλίγματα καταλήγουν στα σκουπίδια, χαλάλι όμως του γάμου μας ή της βάφτισης του παιδιού μας... μίλησε κανένας ποτέ για εξοικονόμηση πρώτων υλών και για ανακύκλωση; Μόνο κάτι ψώνια που το παίζουν οικολόγοι και πουλούν μούρη σε εμάς τους ρεαλιστές λες και μπορεί να γίνει κάτι για το περιβάλλον.

Τέλος πάντων ας αφήσω τις κουβέντες εγώ η ανεπρόκοπη και ας κάτσω τον κώλο μου κάτω σαν καλή μάνα και να σκεφτώ θέμα για τη βάφτιση του γιου μου. Άραγε να σκεφτώ κάτι σοβαρό για να το παίξω διανοούμενη, ας πούμε «Η παγκοσμιοποίηση» ή κάτι παιδικό και χαρούμενο; Το βρήκα, το θέμα μας θα είναι «Το κουνουπίδι», εν εκατάλαβα δηλαδή γιατί η ελιά, η θάλασσα και η μπαλαρίνα να είναι κατάλληλα θέματα και το κουνουπίδι όχι;