Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ζωή σε σπούδασα...

Βιβλία παντού, άθρα, δημοσιεύσεις. Θεωρίες, manuals, γνώσεις. Όσο πιο πολλές τόσο πιο ψηλό το κοινωνικό status. Είναι στην μόδα να φαίνεσαι διανοούμενος, να χρησιμοποιείς ωραίες λέξεις, να έχεις γνώσεις.

Βιβλία ψυχολογίας. Για τις σχέσεις, για το γάμο, για τους άντρες που είναι από τον Άρη και τις γυναίκες που είναι από την Αφροδίτη. Βιβλία - manuals για το μωρό. Τα στάδια ανάπτυξης, η φροντίδα, η ωρίμανση και η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. "Δοκιμασμένες" συνταγές. Γιατί να μην τις ακολουθήσουμε κι εμείς; Το ένστικτο όμως; Αυτό που μας λέει η καρδιά μας;

Δουλειά, καριέρα και λεφτά... Δε γίνεται όμως χωρίς αυτά. Τόσες ανάγκες, τόσες επιλογές. Δουλεύεις μέχρι αργά, φτάνεις στο σπίτι πτώμα, πέφτεις ξερός στον καναπέ. Κλείνεις τα μάτια σου για λίγο να ξεκουραστείς και σε λίγο... ξημερώνει πάλι... και αρχίζεις το τρέξιμο. Χωρίς σταματημό, χωρίς προορισμό...

Κοιτάζεις γύρω σου και νιώθεις χαμένος. Δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Βγες έξω στον καθαρό αέρα, περπάτησε δίπλα στη θάλασσα, κοίταξε τον ουρανό με τα αστέρια...
Οι σκέψεις εξακολουθούν να γυρίζουν στο μυαλό σου.
Είμαι αρκετά καλός; Θα τα καταφέρω;
Όμως... Για ποιον...;
Ο μόνος κριτής είμαι εγώ...
Θέλω να ζήσω... Έτσι απλά...
Και αρνούμαι να συμμετέχω σε οποιαδήποτε κούρσα.




Κοντραπούντο

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μερόνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία

Όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Καραγκιόζη

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δεν χάνει μια ζωή που δεν την έχει

Βγαίνουν στην άγραν της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω.....

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Μια ερώτηση για τις αλλάχτρες.


Γιατί οι αλλάχτρες των μωρών στα cafe και στα εστιατόρια που έχουν, όταν δεν μπαίνουν στις τουαλέττες για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, μπαίνουν στις τουαλέττες των γυναικών;

Μπορεί ένας παπάς να πάει στο cafe με το μωρό, χωρίς να είναι κι η γυναίκα του μαζί τους.
Μπορεί σιορ, ένας κυπραίος ή μη κυπραίος άντρας να επιμένει να αλλάζει εκείνος το πανί του μωρού αντί η γυναίκα του (δείξετε μου τον τωρά!).
Μπορεί να υπάρχει ένας single parent άντρας με το μωρό του.
Μπορεί να υπάρχει ένα γκέι ζευγάρι άντρες με το μωρό τους (π.χ. Cameron και Μitch στην αμερικάνικη σειρά "modern family" (by the way φυρμός).
Πού θα αλλάξουν το μωρό τους αυτοί αν γεμώσει το πανί του την ώρα που κάθονται και απολαμβάνουν τον καφέ τους;

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Ταξίδια μακρινά...




Πάντα ονειρευόταν ταξίδια η Ζωή. Νέους τόπους, νέους ανθρώπους, μια ζωή πέρα από τα πλαίσια μια γης περικυκλωμένης από θάλασσα. Κάτι διαφορετικό...

Ακολούθησε τελικά ένα δρόμο συνηθισμένο, στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου τόπου και χρόνου. Οι συνθήκες την κράτησαν σ' αυτόν, ο ευατός της που δε μπόρεσε τελικά να ξεφύγει... δεν ήξερε... ούτε κι έχει σημασία τώρα πια. Έκανε μια απόπειρα να φύγει, αλλά επέστρεψε, ίσως δεν τα κατάφερε, ίσως δεν βρήκε κάποιο νόημα εκεί...

Βρήκε όμως μια αγάπη. Χρειάστηκε να παλέψει για πράγματα απλά, πράγματα που έρχονται συνήθως αβίαστα... Τελικά όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μοιάζουν ασήμαντα, χάνονται, όταν τα λίγα, τα βασικά φαίνονται ένα άπιαστο όνειρο.

Τώρα είναι εδώ και προχωρά. Με αυτά που έχει, αυτά που μόχθησε να αποκτήσει, αυτούς που με την χρειάζονται και που χρειάζεται, αυτούς που πραγματικά αγαπά. Χωρίς ταξίδια μακρινα... Με ταξίδια, της ψυχής και του νου.



Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Υ.Γ. Γενικά προτιμώ τα τραγούδια στην πρώτη τους εκτέλεση, γι' αυτό επέμενα και ευτυχώς βρήκα τελικά την πρώτη εκτέλεση του Παντελή Θεοχαρίδη.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Μια φίλη απ' τα παλιά...


Πριν από δύο μέρες πήρα ένα email από μια πολύ αγαπημένη φίλη. Είχε κάπου τρία χρόνια να μιλήσουμε και νομίζω είδε τη διεύθυνσή μου σε ένα μύνημα που έστειλε σε διάφορους μια άλλη φίλη. Χάρηκα που με θυμήθηκε αν και θα 'θελα να το έκανε πιο γρήγορα. Χαθήκαμε είναι η αλήθεια και είναι κρίμα.

Σκέφτομαι συχνά τους φίλους μου, αυτούς που έχω από καιρό (π.χ. της ίδιας γειτονιάς ή από το γυμνάσιο), τους φίλους των φοιτητικών μου χρόνων, αυτούς που γνώρισα στα χρόνια της δουλειάς (ή της δουλείας) που ακολούθησαν, αυτούς που γνώρισα μέσω άλλων φίλων, συζύγου κτλ. Υπάρχει από τη μια ένας πυρήνας ατόμων που με ακολουθούν και τους ακολουθώ κι εγώ στη δική τους ζωή αλλά και οι άλλοι που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου και μπαινοβγαίνω κι εγώ στη δική τους. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που χάνονται σιγά σιγά... Από τη μια σκέφτομαι, κρίμα που χαθήκαμε, από την άλλη όμως σκέφτομαι, ας έπαιρναν κι αυτοί κανένα τηλέφωνο, ας κανόνιζαν μια έξοδο, πάντα εγώ ρε γμτ. Ο εγωισμός όμως, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος... Τι σημασία έχει ποιος επιδιώκει και ποιος κανονίζει τελικά τις συναντήσεις, από τη στιγμή που ο άλλος έρχεται...

Τι γίνεται όμως όταν ο άλλος δε δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κρατήσει τη φιλία ζωντανή; Κάθε σχέση θέλει δύο, και πράγματα όμως η αγάπη, η φιλία κτλ δε ζητιανεύονται ούτε απαιτούνται, κανονικά θα έπρεπε να βγαίνουν φυσικά και αβίαστα. Απο την άλλη όμως, χανόμαστε ο καθένας στην καθημερινότητά του, τρέχουμε, τρέχουμε και όπως λέει και το τραγούδι "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Τους φίλους σου όμως τους θέλεις δίπλα σου, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, να σε στηρίζουν και να τους στηρίζεις.

Είναι βέβαια και κάποιες στιγμές που δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις. Όλοι περνούμε τις φάσεις μας, τις δύσκολές μας στιγμές, κάποιες από αυτές αντικειμενικά δύσκολες και κάποιες άλλες γιατί εμείς τις βιώνουμε ως τέτοιες. Σε τέτοιες στιγμές ίσως να νιώθεις αδύναμη να δώσεις και να θέλεις απλώς να πάρεις. Θέλεις ίσως να νιώθεις τον άλλο δίπλα σου, μια διακριτική όμως παρουσία που απλώς να σε σκέφτεται και να προσεύχεται για σένα "από μακριά".

Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα άνοιξα και δε νομίζω να βγω εύκολα από μέσα. Μια και βρήκα ξανά τη διεύθυνσή της, έστειλα ένα μυνηματάκι, έτσι για να δω τι κάνει. Ένα μικρό email, που σίγουρα δε λέει πολλά, λέει όμως ότι είμαι εδώ, νοιάζομαι και εύχομαι να είναι καλά.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Τα βελγικά σοκολατάκια και ένα δυστύχημα.



Πριν από δύο περίπου μήνες, μας έφεραν δώρο ένα κουτάκι με βελγικά σοκολατάκια. Θυμήθηκα τότε ότι κάποτε μου είχαν κεράσει βελγικά σοκολατάκια και μου τα διαφήμισαν ως τα καλύτερα. Πραγματικά ήταν τέλεια και τα θυμάμαι ακόμα, όχι φυσικά πώς υπάρχει περίπτωση να βγάλω εγώ σοκολατάκι σκάρτο. Λόγω της δίαιτας λοιπόν, που πάντα κάνω και δεν κάνω, αποφάσισα να μην τα φάω εκείνη τη στιγμή. Θα τα φύλαγα, δε θα τα παρουσίαζα σε κόσμο και θα τα έτρωα όλα εγώ (είμαι άτομο που μοιράζεται, εν μπορείτε να πείτε), μαζί με τον κύριο Σκούλουκο (όχι πως θα με πείραζε να τα φάω μόνη μου, αλλά ο σκούλουκος τα είχε δει και θα τα γύρευε). Θα τα φάμε είχαμε πει όταν τελειώσουμε τη δίαιτά μας ή σε ένα "special occasion", ρομαντικά, με κρασάκι δίπλα από το τζάκι.



Προχθές είχα καλέσει στο σπίτι φίλους για απογευματινή συνάθροιση. Έλειπε μόνο ένας (ο Βρασίδας ας πούμε), μέχρι που ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Βρασίδας, είχε πάθει δυστύχημα, κάποιος που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα του έκοψε το δρόμο ενώ έστριβε δεξιά. Όλοι παγώσαμε. Είπε πως ήταν καλά. Αμέσως κάποιοι πήγαν να τον βρουν. Το αυτοκίνητο του, ηλικίας κάτι μηνών, είχε διαλυθεί (έγινε λιλλίτζιν που λαλούμεν). Το ότι βγήκε ζωντανός φαινόταν απίστευτο. Πήγε στις πρώτες βοήθειες, έκαναν ακτινογραφίες και ευτυχώς δεν φαινόνταν να υπάρχει κάτι. Κάποια πιασίματα και ταρακουνήματα των αρθρώσεων. Το γιούδιν, 27 χρονών, που του χτύπησε με το αυτοκίνητο "κούλα" που προφανώς του είχε αγοράσει ο μπαμπάς του, δεν μπήκε κάν στον κόπο να απολογηθεί... το φως ήταν πορτοκαλί και είχε δικαίωμα να περάσει με ταχύτητα κάπου 120 χλμ (σε δρόμο με όριο τα 50).

Αφού τέλειωσαν όλα αυτά, ο Βρασίδας και οι άλλοι πέρασαν από το σπίτι, για χαλάρωση και black humor. Τρώγαμε την πιτούδαν μας με το χαλλουμούδιν μας και θυμήθηκα τα βελγικά σοκολατάκια. Δεν χρειαζόταν να ψάχνω για άλλο "special occasion". Είμασταν όλοι εκεί, νιώθαμε ανακούφιση, κάναμε αστεία, είμασταν καλά... Και όλα αυτά να συμβαίνουν στο "τώρα". Δε χρειαζόταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Άνοιξα αμέσως τα σοκολατάκια και τα φάγαμε (τα περισσότερα εγώ κατακρίβειαν). Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη στιγμή από εκείνη. Θυμήθηκα επίσης ότι "life is what is happening while we are making plans". Και δυστυχώς όλα μπορούν να ανατραπούν με το χειρότερο τρόπο σε μόνο μια στιγμή.

Υ.Γ. Τα σοκολατάκια δεν ήταν τόσο ωραία όσο τα περίμενα. Μερικές φορές η αναμονή είναι πιο δυνατή από την ίδια την εμπειρία.
Ο Βρασίδας, είδε μεν το χάρο τίτσιρο, δεν θυμόταν όμως πόση την έχει... (δεν πειράζει όμως, ας μείνω με την απορία).

Γλυκός αποχωρισμός . . .


Όλα τελειώνουν κάποτε και όλο προχωράμε,
ίσως τελικά σκοπός μας είναι να φεύγουμε.
Σήμερα τέλειωσε κάτι πολύ δυνατό που υπήρχε ανάμεσά μας,
κάτι που έκανε τη σχέση μας μοναδική.
Νιώθω τυχερή που το έζησα.
εγώ κι εσύ τόσο κοντά
να παίρνεις ζωή από μένα
και 'γω να σου δίνω ό,τι πιο δικό μου,
μαζί με την αγάπη μου, που όλο και μεγαλώνει.
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι εδώ,
να σε βλέπω, να σε νοιάζομαι
να αφουγκράζομαι την ανάσα σου,
να είμαι πάντα στο πλάι σου,
χωρίς, ελπίζω, να σε κουράζω
ή να σε κάνω να πνίγεσαι.
Εγώ κι εσύ πάντα μαζί, αλλά και χώρια.
Να σε φροντίζω και να σε νοιάζομαι στο τώρα,
μέχρι τη στιγμή που μόνος σου θα προχωρήσεις
στον κόσμο του αύριο.
Καλή συνέχεια...