Τον τελευταίο καιρό ζω στη μέση ενός χάους. Χίλιες δουλειές να κάνω, καθημερινές και μη, ένα σπίτι ασυγύριστο, δουλειά στη δουλειά, δουλειά που φέρνω στο σπίτι και ένας πιτσιρικάς ζωηρός και ριψοκίνδυνος που εξερευνά ένα καινούριο κόσμο.
Κούραση, αϋπνία, άγχος. Δε λέω, υπάρχει χαρά και ικανοποίηση ταυτόχρονα, ελάχιστη όμως από τη δουλειά, αν και εκεί περνώ σχεδόν τη μισή μέρα. Δε βαριέσαι, πολύ λίγοι είναι αυτοί που χαίρονται τη δουλειά τους, και είναι πολύ τυχεροί αφού σ' αυτήν περνούμε τη μισή μας μέρα τουλάχιστον. Δυστυχώς δεν είμαι μια απ΄ αυτούς... Ίσως όμως εξ ορισμού να μην μπορεί να χαρεί τη δουλειά του κάποιος, από τη στιγμή που είναι κάτι το αναγκαστικό.
Από την άλλη, η ζωή που μένει εδώ και χρόνια στο ντουλάπι. Οι μουσικές που θέλω να ακούσω, τα ποιήματα και τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, οι ταινίες που θέλω να δω. Όλα στη μέση. Ίσως τελικά πρέπει να το χωνέψω πως ποτέ δε θα καταφέρω να μελετήσω ιστορία όσο θα ήθελα, να διαβάσω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκυ, να ακούσω κλασική μουσική και τζαζ, να ανοίξω επιτέλους τα "Ανοιχτά χαρτιά" που βρίσκονται εδώ και κάποια χρόνια κλειστά στη βιβλιοθήκη μου. Οι φωτογραφίες που θέλω να βγάλω, τα ταξίδια που ονειρεύομαι, όλα στη μέση. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν σήμερα και ταίριασε γάντι το "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι" του Κώστα Ουράνη, μελωποιημένο από τα Διάφανα Κρίνα. Το άκουσα εντελώς τυχαία στο ραδιόφωνο ακολουθώντας μια διαδρομή που έκανα παλαιότερα, γεμάτη με αναμνήσεις από ατέλειωτες συζητήσεις, ονειροπαρμένες μεν, αλλά που αγγίζουν την ψυχή από την άλλη.
Όχι, δεν έχω παράπονο, απ' τη ζωή μου. Έχω αυτά που θέλω, μόνο να συνεχίσουν να είναι καλά, μαζί μου και να τα αγαπώ. Απλώς είναι αυτές οι σκέψεις, κάποιες αναζητήσεις που τις πνίγει η καθημερινότητα που γυρίζουν στο μυαλό μου κάθε τόσο. Χτες πήρα μια απόφαση καθώς διάβαζα τη γνωστή ομιλία του Steve Jobbs στο Stanford. "Να ζω κάθε μέρα λες κι είναι η τελευταία". Να δίνω σημασία στα πραγματικά σημαντικά, να αντιστέκομαι σε όσα άδικα απομυζούν την ενέργειά μου. Και όσο για τ' άλλα, τα πιο προσωπικά, σίγουρα δε θα τα προφτάσω όλα, ν' αφήσω όμως όσα πιο λίγα γίνεται στη μέση...
