Για σένα...

Ποτέ δε σε θυμάμαι να θυμώνεις πραγματικά, πάντα κοιτάς τους άλλους με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη. Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πράξεις ουσιαστικές. Πάντα δίνεις πολλά και παίρνεις τόσο λίγα. Πάντα ψύχραιμη, καθησυχαστική, ήρεμη, αισιόδοξη... Απλή, λιτή, γεμάτη κατανόηση και ζεστασιά. Σ΄ένα σπίτι, με έναν άντρα που ελπίζω κάποτε να είχες ερωτευτεί. Εμείς, εδώ και καιρό φύγαμε... εξακολουθείς όμως να μας φροντίζεις και να μας δίνεις την αγάπη σου. Αν κάποια μέρα δε σε δω ή έστω αν δε σου μιλήσω, σίγουρα θα σε σκεφτώ και θα χαμογελάσω. Δε θα περάσει όμως ούτε μια μέρα χωρίς να περάσεις απ' το μυαλό μου, χωρίς να πάρω δύναμη από εσένα.

Δέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται, χωρίς να ζητάς πολλά. Θα μπορούσες να σπουδάσεις κάτι... πάντα ξεχώριζες στο σχολείο και σου άρεσε τόσο πολύ η λογοτεχνία. Είχες διαβάσει όλα τα κλασσικά της εποχής σου, τις μικρές κυρίες, τη γέφυρα των στεναγμών, του άθλιους, το κάστρο, τ' αστέρια κοιτάζουν τη γη, σου έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας της σκάρλετ ο χάρα και η ωραία περιγραφή της φύσης με την οποία ξεκινούσε το βιβλίο, δεν μπορούσε να φανεί με τόση λεπτομέρια, όπως έλεγες, στην ταινία, τα βιβλία ήταν πάντα πιο ωραία, πιο πλούσια. Σου στοίχισε που έχασες τόσο νέα τον πατέρα σου κι ας μην το έδειξες ποτέ. Αν δεν... θα ήταν διαφορετική η ζωή σου... Τότε όμως, δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες, ούτε όλα αυτά που έχουμε σήμερα εμείς.

Ήξερες όλους τους κανόνες της ορθογραφίας και προσπαθούσες να μου τους μάθεις. Σαν να σε ακούω να λες, "οι καταλήξεις σε -ήριον, ποτήριον, ακρωτήριον, γράφονται πάντοτε με ήττα. Εγώ γελούσα, "άτε πάλε, μην αρχίσεις" σου έλεγα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε ρώτησα πόσων χρονών είσαι και μου απάντησες 36. Πώς έγινε, πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και σήμερα γίνεσαι 62;
Να 'σαι πάντα γερή, κοντά μας. Σ' αγαπώ... Σ' ευχαριστώ...