"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής..." - η εποχή της κρίσης

Και να που έφτασε η ώρα της κρίσης. Κατακρίβειαν ζούμε στην εποχή της κρίσης. Της οικονομικής κρίσης. Όλοι μιλούν γι' αυτήν, χτυπά τις πόρτες μας, κατ' ακρίβειαν δεν της χτυπά, μπαίνει από μόνη της στα σπίτια μας. Και ξαφνικά θυμάμαι ένα στίχο αγαπημένο:
"Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα..."
και όλα όσα θεωρούσαμε σίγουρα... αρχίζουν να τρέμουν...

Χτίσαμε τη ζωή μας γύρω από τόσα σίγουρα. Ένα σίγουρο μισθό που θα αυξάνεται με ένα σταθερό ρυθμό, μια σίγουρη δόση που θα δίνουμε στα δάνειά μας για να μη μας λείψει τίποτα, μια σίγουρη δουλειά.

Το απόγευμα ήμουν σε μια φίλη.
- Να σου πω ένα νέο; μου λέει.
Κι εγώ στην κοσμάρα μου ως συνήθως:
- Είσαι έγγυος; (η επόμενή μου κουβέντα θα ήταν να βαφτίσω το μωρό)
- Όχι, αυτό το μαγαζί έχει κλείσει. Φεύγω απ' τη δουλειά. Κατακρίβεια με αναγκάζουν να φύγω.

Και οι δόσεις; Τα ιδιαίτερα των μωρών που κανονίστηκαν ώστε να μην υστερούν σε τίποτα; Να έχουν τις ευκαιρίες που δεν είχαμε εμείς;
Και πώς περνά ο χρόνος στο σπίτι χωρίς δουλειά; Πώς νιώθει κάποιος ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα για δουλειά και πηγαίνοντας σε συνεντεύξεις που δεν τις ακολουθεί μια ουσιαστική πρόταση, αφού όλοι παρακολουθούν μουδιασμένοι και μετρούν ξαναμετρούν τα κουκιά τους; Πώς νιώθει κάποιος χωρίς να παίρνει λεφτά, σε ένα κόσμο χτισμένο στο χρήμα;

Θα μαζευτούμε στα σπίτια μας. Μα από την άλλη τι θα γίνει όταν σταματήσουμε να ξοδεύουμε; Ένα σύστημα βασισμένο στην κατανάλωση... Και πώς θα ξεπεραστεί η κρίση αν δε συνεχιστεί η ανάπτυξη; (ανάπτυξη τη λέμε τώρα) Μα για ποια ανάπτυξη μιλάμε αφού η "αναπτυξη" γίνεται συνεχώς εις βάρος της φύσης; Τι θα γίνει όταν η δική μας γενιά, συνεχίσει να εξαφανίζει με ξέφρενους ρυθμούς τους πόρους της γης; Δεν είμαι οικονομολόγος... όπως μου έλεγε όμως τελευταία ένα φίλος αγαπημένος, ο καπιταλισμός έχει μέσα του την αυτοκαταστροφή, πρώτα το περιβάλλον... και μετά εμείς. Μια κατάσταση που δε μπορεί να συνεχιστεί για πάντα.

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, καταστάσεις που δε μπορούμε να κατανοήσουμε και να ελέγξουμε. Κρίμα... Εκεί που όλα μοιάζαν σίγουρα και παντοτινά. Χωρίς να μας λείπει τίποτα. Σίγουρα δε θα είμαστε οι ίδιοι όταν βγούμε, αν βγούμε, απ' αυτή την "κρίση". Δεν έχω απαντήσεις, ξαναγυρνά όμως στ' αυτιά μου ο στίχος:
"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια".

Υπομονή... κι όποιος αντέξει...



ΥΓ. Είναι δυνατόν, να ακούμε στις ειδήσεις για τα τεράστια ποσά που παίρνουν τα κόμματα και για τους μισθούς των βουλευτών - βολευτών και να μην πηγαίνουμε έξω από τη βουλή και να μην το κουνούμε απ' εκεί αν δεν ξεκινήσουν τις περικοπές από τους ευατούς τους; Είναι δυνατόν να βλέπουμε απαθείς από τον καναπέ μας το σάπιο σύστημα που μας κυβερνά και να μένουμε απαθείς, λες και παρακολουθούμε τον καιρό;