Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Φίλε αδελφή ψυχή... Αντίο...

Δεν ακούω νέα, δε διαβάζω εφημερίδα, ούτε και βλέπω τηλεόραση.
Κακώς, αλλά έτσι που τρέχω τελευταία... τι να πω...

Χτες έμαθα την είδηση του θανάτου του Μανώλη Ρασούλη... πάγωσα...

Τον θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια όταν τον είδα στο Ριάλτο, πρώτη φορά και δυστυχώς... τελευταία.

Τόσο ζωντανός, τόσο νέος, τόσο τρυφερός, τόσο εύστοχος... μοναδικός...
Και τα τραγούδια του, πόσο αγγίζουν τη ψυχή...
Θα μας λείψει...


Με την περούκα την ξανθιά
φάνηκες μες τη γειτονιά
μπήκες σε βαριούς μπελάδες
με κατιτί πιτσιρικάδες
Είσαι στο στενό απ’ ώρα
με τη φούστα τη στενή
και του έρωτα σου η φόρα
πόρτα ψάχνει για να βγει
Ήμασταν φίλοι από παλιά
μα τώρα ζεις στη μοναξιά
κρύφτηκες στις βλεφαρίδες
και μέσα στις θολές ελπίδες
Σαν να παίζεις κάποιο ρόλο
σε παράξενη σκηνή
μέσα στο δικό σου κόσμο
δίπλα στην οικοδομή
πάρε απ τους άλλους τα φιλιά
μα δώσ’ σε μένα τα κλειδιά
μπαίνοντας στα μυστικά σου
να αλαφρώσει η καρδιά σου
Σε πονώ γιατί είμαι μόνος
φίλε αδελφή ψυχή
όσο μόνος είναι ο κόσμος
στη δική του ενοχή
.


Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Τραγούδι: Νίκος Παπάζογου


Πόσοι είναι μόνοι τελικά, πόσοι νιώθουν μόνοι και πόσοι ψάχνουν κάποιον να ακουμπήσουν, να τους καταλάβει, να τους νιώσει. Μια αδελφή ψυχή... Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας, απρόσωπος, αδιάφορος, καθένας κλεισμένος στο καβούκι του, χαμένοι στο κυνήγι του πλούτου και της επιτυχίας... ψάχνοντας την δική μας ευτυχία, κι ας μην ξέρουμε πού και πώς. Και πόσο σκληρή και αδίσταχτη είναι η κοινωνία μας σε ότι διαφέρει, σ' αυτό που δεν κινείται στα δικά της άκαμπτα πλαίσια.

Ένα τραγούδι ταπεινό και τρυφερό, όπως το δημιουργό του.

8 σχόλια:

  1. Πάει και ο Μανώλης Ρασούλης …
    Ο πληθυσμός αυξάνεται μα όλο λιγοστεύουν οι «άνθρωποι»
    Όταν το πτώμα του Μανώλη Ρασούλη εντοπίστηκε ήταν ήδη νεκρός πέντε μέχρι εννέα μέρες στο μικρό του διαμέρισμα … !!! αυτό με ενόχλησε… πόσο μόνοι είμαστε σε αυτό τον κόσμο…
    Στο κάλο δάσκαλε. … !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εμένα με ενόχλησε πολύ αυτό, αν είναι δυνατόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ππεε.. το καλοκαίρι τον είδα από κοντά όταν ήρθε στο σκαλί για συναυλία.. όσο μόνοι ερχώμαστε τόσο φεύγουμε :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να μαστε παλι εδω Αντρεα, οι δρομοι φευγουν χιαστι...
    Ενας μοντερνος φιλοσοφος, και ας νομιζαν ολοι οτι το ποτε βουδας ποτε κουδας ειναι για τα μπουζούκια.
    Ακουσες τον τελευταιο του δίσκο "Με τον ομπαμα"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. βρέθηκε είπαν μετά 4 μέρες....μόνος
    έφυγε μόνος
    μερικοί συνειρμοί... το νηπενθές έγραψε μόνοι ερχόμαστε, όμως στον ερχομό μας, μας "υποδέχονται"
    και το τραγούδι που όταν σκέφτομαι οτι πέθανε
    "Λένε πως αν κανείς πεθαίνει κρυφά χαμογελά
    κάποιους θα βλέπει κάτι συμβαίνει και κάποιους χαιρετά.."Είθε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι εγώ τον είχα δει τότε στο ριάλτο... και θυμάμαι πως επειδή ήμουν σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση εκείνη την εποχή τα ένοιωσα πολύ τα τραγούδια του... πολύ κρίμα... ένας άνθρωπος που έκανε τόση συντροφιά με τα τραγούδια σε όλους εμάς πέθανε τόσο μόνος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νηπενθές, ίσως πάντα να είμαστε μόνοι κατα βάθος.
    Okyale, έχεις δίκαιο, δεν έχω ακούσει το δίσκο που λες αν και τον έχω υπόψη μου, θα προσπαθήσω να τον ακούσω.
    Areadne, δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι, θα ήταν ωραία πάντως.
    Ελενη μου, κι εμένα με άγγιξαν τα τραγούδια του σε διάφορες στιγμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή