Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Μια φίλη απ' τα παλιά...


Πριν από δύο μέρες πήρα ένα email από μια πολύ αγαπημένη φίλη. Είχε κάπου τρία χρόνια να μιλήσουμε και νομίζω είδε τη διεύθυνσή μου σε ένα μύνημα που έστειλε σε διάφορους μια άλλη φίλη. Χάρηκα που με θυμήθηκε αν και θα 'θελα να το έκανε πιο γρήγορα. Χαθήκαμε είναι η αλήθεια και είναι κρίμα.

Σκέφτομαι συχνά τους φίλους μου, αυτούς που έχω από καιρό (π.χ. της ίδιας γειτονιάς ή από το γυμνάσιο), τους φίλους των φοιτητικών μου χρόνων, αυτούς που γνώρισα στα χρόνια της δουλειάς (ή της δουλείας) που ακολούθησαν, αυτούς που γνώρισα μέσω άλλων φίλων, συζύγου κτλ. Υπάρχει από τη μια ένας πυρήνας ατόμων που με ακολουθούν και τους ακολουθώ κι εγώ στη δική τους ζωή αλλά και οι άλλοι που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου και μπαινοβγαίνω κι εγώ στη δική τους. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που χάνονται σιγά σιγά... Από τη μια σκέφτομαι, κρίμα που χαθήκαμε, από την άλλη όμως σκέφτομαι, ας έπαιρναν κι αυτοί κανένα τηλέφωνο, ας κανόνιζαν μια έξοδο, πάντα εγώ ρε γμτ. Ο εγωισμός όμως, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος... Τι σημασία έχει ποιος επιδιώκει και ποιος κανονίζει τελικά τις συναντήσεις, από τη στιγμή που ο άλλος έρχεται...

Τι γίνεται όμως όταν ο άλλος δε δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κρατήσει τη φιλία ζωντανή; Κάθε σχέση θέλει δύο, και πράγματα όμως η αγάπη, η φιλία κτλ δε ζητιανεύονται ούτε απαιτούνται, κανονικά θα έπρεπε να βγαίνουν φυσικά και αβίαστα. Απο την άλλη όμως, χανόμαστε ο καθένας στην καθημερινότητά του, τρέχουμε, τρέχουμε και όπως λέει και το τραγούδι "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Τους φίλους σου όμως τους θέλεις δίπλα σου, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, να σε στηρίζουν και να τους στηρίζεις.

Είναι βέβαια και κάποιες στιγμές που δίνεις περισσότερα από όσα παίρνεις. Όλοι περνούμε τις φάσεις μας, τις δύσκολές μας στιγμές, κάποιες από αυτές αντικειμενικά δύσκολες και κάποιες άλλες γιατί εμείς τις βιώνουμε ως τέτοιες. Σε τέτοιες στιγμές ίσως να νιώθεις αδύναμη να δώσεις και να θέλεις απλώς να πάρεις. Θέλεις ίσως να νιώθεις τον άλλο δίπλα σου, μια διακριτική όμως παρουσία που απλώς να σε σκέφτεται και να προσεύχεται για σένα "από μακριά".

Τέλος πάντων, μεγάλο θέμα άνοιξα και δε νομίζω να βγω εύκολα από μέσα. Μια και βρήκα ξανά τη διεύθυνσή της, έστειλα ένα μυνηματάκι, έτσι για να δω τι κάνει. Ένα μικρό email, που σίγουρα δε λέει πολλά, λέει όμως ότι είμαι εδώ, νοιάζομαι και εύχομαι να είναι καλά.

3 σχόλια:

  1. Άνοιξες μεγάλο θέμα. Η φιλία και πώς αυτή διαμορφώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Ποιος πρέπει να προσπαθήσει τις περισσότερες φορές. Ποιος θα θεωρείται ο κακός της υπόθεσης...
    Με απασχολεί εδώ και καιρό αυτό. Ειδικά από τότε που μένω στο εξωτερικό. Τώρα νομίζω φαίνεται ποιοι είναι οι φίλοι. Σίγουρα όχι αυτοί που δεν σήκωσαν το τηλέφωνο ποτέ να δουν αν ζεις, ενώ πριν ένιωθαν άνετα να σε πρήζουν τρεις ώρες με τα προσωπικά τους.
    Νομίζω όμως ότι είναι προσωπικό για τον καθένα. Έκεί που νιώθεις ότι έκανες αρκετά για τη σχέση και δεν πήρες πίσω κάτι, εκεί νομίζω σταματάς και να επενδύεις, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή φίλη, όντως άνοιξες τεράαααστιο θέμα... Νομίζω εσύ ανήκεις στην ίδια ομάδα με εμένα: Είμαστε αυτοί που πάντα ψάχνουμε τους άλλους, κρατάμε επαφή, κανονίζουμε συναντήσεις κλπ... και μας κακοφαίνεται που οι άλλοι δεν κάνουν το ίδιο... μερικές φορές σκέφτομαι πως κάποιους τους έχω κακομάθει... άλλες φορές σκέφτομαι πως αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για μας και θέλουν να έχουν επαφή μαζί μας, πάντα βρίσκουν τρόπο και χρόνο να μα ςτο δείχνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eδώ που τα λέμε και για την φιλία ότι δώσεις παίρνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή