Τριανταμίες δωδεκάτων... ξανά και ξανά

31.12 ξανά. Τελευταία μέρα του χρόνου.

Σκέφτομαι όλες τις 31.12 που έχω ζήσει. Κάθε φορά να αποχαιρετούμε και μια χρονιά.
Έχει κάτι μοναδικό αυτή η μέρα. Σκέψεις γι' αυτά που φεύγουν, αυτά που αναμένουμε, αυτά που ελπίζουμε ότι κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε, στιγμές που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές για πάντα και άλλες που ελπίζουμε ότι θα 'ρθουν.

Απόψε θα πάω στο σπίτι που πάω συνήθως τέτοια μέρα και θα υποδεχτώ το νέο χρόνο οικογενειακά και "συμπεθερικά" (με λίγα λόγια, όλο το σόι). Μαζί με τη γιαγιούλα μου που έχει κλείσει τα ογδονταέξι και το μικρό μου "πρίγκιπα" που μόλις έχει κλείσει τους 9. Στο ενδιάμεσο βρισκόμαστε όλοι οι άλλοι. Το όνειρό μου να υποδεχτώ μια νέα χρονιά σε μια πλατεία μιας μεγαλούπολης, τελείως ανώνυμη και χαμένη στο πλήθος, με ένα σωρό αγνώστους κάθε λογής εθνικότητας και θρησκείας και να μετρούμε όλοι αντίστροφα για τη νέα χρονιά, θα παραμείνει απραγματοποίητο και φέτος, ίσως κάποτε..

Τέτοια μέρα σκέφτομαι τις πρώτες χρονολογίες που έγραφα στα τετράδιά μου στο δημοτικό. Μετά από κάθε πρωτοχρονιά έπρεπε να θυμηθώ να γράψω τη σωστή χρονιά 1984,... 1986,...1993,... και τώρα φτάνουμε στο 2011. Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που εβλεπα μικρή, διαπιστώνω ότι διαδραματίζονταν στο παρελθόν ή βρίσκονται στο πολύ κοντινό μέλλον. Θυμάμαι και μια εγκυκλοπαίδεια που διαφήμιζαν τότε από πόρτα σε πόρτα, κάλυπτε όλα τα σύγχρονα θέματα και είχε το όνομα 2002, μια χρονολογία μακρινή, τώρα κι αυτό είναι σχεδόν μια δεκαετία πίσω, άσε που και οι εγκυκλοπαίδειες είναι είδος προς εξαφάνιση. Σαν χτες μου φαίνεται πως ήρθε και το μιλλένιουμ, όμως έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια, και τα κομπιούτερ που θα μπλόκαραν με τα πολλά του μηδενικά, ζουν και βασιλεύουν. Eίναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος, δεν επιστρέφει ποτέ και δεν περιμένει κανένα.

Το 2010 ήταν για μένα καλό σε πολλούς τομείς. Επαγγελματικά φυσικά, με κρύο με βράστη... αλλά who cares, τουλάχιστον δεν έχω επηρεαστεί από την κρίση. Η πεθερά μου κάλμαρε... εκτός από κάποιες μικροκρίσεις. Τα κιλάκια που θέλω να χάσω, δε λένε να μ' αφήσουν, αλλά δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε. Έχω καταφέρει να κρατήσω επαφές με φίλους καλούς κι αγαπημένους. Επίσης ξεκίνησα αυτό το μπλοκάκι. Ο Άης Βασίλης μου έφερε το πιο ωραίο δώρο κάπου στις αρχές της χρονιάς, δεν έχω λοιπόν να του ζητήσω τίποτε άλλο, εκτός από υγεία και αγάπη. Τα ίδια λοιπόν εύχομαι και σε όποιον φίλο, μπλοκοφίλο ή μπλοκοπεραστικό πιθανόν να διαβάσει το μικρό μου σκουλουκομπλοκάκι.
xxx...