Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Οι φίλοι που "παντρευόμαστε"... Σκέψεις...


Προχθές έχασα μια συνάθροιση φίλων. Θα γινότανε στο σπίτι μιας πολύ αγαπημένης φιλενάδας, την τελευταία στιγμή όμως, κάτι έτυχε και αναγκάστηκα να ακυρώσω. Για λίγο όμως έζησα το "πάρτυ" αυτό στο μυαλό μου. Από τη μια οι φίλοι που διάλεξα, αυτοί που ξέρω από πολύ καιρό και με δένουν πράγματα μαζί τους και από την άλλη οι φίλοι που "παντρεύτηκα", όχι εγώ (ένας σύζυγος μου φτάνει), αυτοί που παντρεύτηκαν οι φίλες μου κυρίως και που μπήκαν στην παρέα.

Καθένας με τη δική του προσωπικότητα, τα χαρίσματά του, τα κόμπλεξ του και τις ανασφάλειές του. Μοιάζει με μια συνταγή μαγειρικής, που ενώ την ξεκινάς με κάποια υλικά, τα υλικά αυτά αλλάζουν, αλλάζουν και οι ποσότητές τους ανάλογα με το πόσο έντονη κάνει την παρουσία του ο καθένας και η γεύση βγαίνει διαφορετική, άλλοτε καλύτερη και άλλοτε όχι.

Τελικά όλα αλλάζουν, αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζουνε κι οι φίλοι μας... Στην πορεία αυτή, πολλές φορές, μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε, να ανεχόμαστε και να υποχωρούμε. Άλλες φορές κερδίζουμε από ωραίες γνωριμίες και ανανεωνόμαστε. Δεν είμαι σίγουρη πιο συμβαίνει πιο συχνά... Αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, θα πω, πως είναι το δεύτερο. Αν θέλω να είμαι ρεαλίστρια, ίσως πω, πως είναι το πρώτο.

Ποιος είναι όμως τελικά ο τρόπος να προχωρούμε;
Ίσως το να παίρνουμε τα πράγματα χαλαρά και να ζούμε με ότι έρχεται...
Ίσως το να ξεκολλούμε, να προχωρούμε μπροστά, να επιλέγουμε αυτά που προτιμούμε και που μας εκφράζουν.
Ίσως πάλι να νικούν κάποιες σχέσεις και πρόσωπα που αγαπάμε, για χάρη τους να προσαρμοζόμαστε και να αποδεχόμαστε τα νέα... και να αγαπούμε στο τέλος αυτούς τους φίλους, τους φίλους που "παντρευτήκαμε".
Πόση σημασία έχει όμως στο τέλος, το να προσπαθούν όλοι και να είναι αυτές οι σχέσεις αμφίδρομες;

6 σχόλια:

  1. ναι, όπως τη συνταγή. τι να κάμουμε, αφού αλλάζουμε και μεις, αλλάζουν και οι άλλοι. κερδίζεις μια σχέση και χάνεις άλλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητό σκουλουκούιν...

    Οι συνταγές όντως αλλάζουν... ούτε σε εμένα αρέσουν πάντα οι νέες γεύσεις... Ας ελπίσουμε ωστόσο πως όλοι αυτοί, που βάζουν τα νέα υλικά στην μαρμίτα της φιλίας, θυμούνται ανάλογες περιπτώσεις... όταν και αυτοί αντέδρασαν ανάλογα σε παρόμοιες φάσεις της δικής τους ζωής... και πως εμείς τότε, με όλα όσα ταλάνιζαν την δική μας ζωή, προσπαθήσαμε να τους δούμε με συμπάθεια... Θέλω να πιστεύω πως κάποιοι φίλοι, έχουν μείνει "μέσα" μας... Μπήκαν μέσα στα στεγανά τόυ ενδότερου εαυτού μας, μας νοιώθουν και μας καταλαβαίνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με τα νέα υλικά μπορείς να συνυπαρχεις, να περνάς καλά, να βγαίνεις. αλλά δεν συγκρίνονται με τους πρώτους πραγματικούς φίλους. με τους οποίους ζυμωθήκαμε και περάσαμε πολλά. αυτούς που χωρίς πολλά βλέπουν την ουσία μας, όπως εμείς βλέπουμε τη δική τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εκτός που τους φίλους που "παντρευτήκαμε", και οι ίδιοι οι φίλοι αλλάσσουν μόλις μπουν σε μια σοβαρή σχέση. Ή μόλις φκουν. Με τον τζαιρό αλλάσσουν πολλά οι άνθρωποι και γίνουνται πιο πολύπλοκοι. Αν είσαι δίπλα των φίλων στην αλλαγή, προσαρμόζεσε γλήορα (ή ακόμα και προκαλείς ο ίδιος κάποιες αλλαγές με την επιρροή σου). Αν χάσεις επαφή με κάποιον για τζαιρό, βρίσκεις ένα διαφορετικό άτομο που τζείνο που θυμάσε. Η χημεία γίνεται πιο δύσκολα. Θέλει δουλειά. Πόσο παραπάνω άτομα που "επαντρεύτηκες" και απλά εμπήκαν στη ζωή σου κυρίως λόγω τύχης. Έτυχε και εν με κάποιον δικό σου. Το να μεν αναπτύξεις τη σχέση με το νεόφερτο άτομο θα σου δημιουργήσει απευθείας διαταραχή και στες σχέσεις τους με το δικό σου άτομο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι φίλοι που παντρευομαστε, εχω την εντυπωση οτι ειναι μονο για αίθριο καιρό, καθως επειδη ειναι φιλοι/ες του/της συζύγου, οι σχέσεις είναι και λιγο politically correct.
    Ενω οι φιλοι ειναι παντώς καιρού, όπως το "παλιό μου παλτό"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σκουλουκούιν, τυχαία πέρασα από δω, αλλά συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. Δεν έχω πολλούς φίλους παντρεμένους αν και έχω περάσει τα 30, αλλά και με τους κατά καιρούς συντρόφους των φίλων η κατάσταση είναι παρόμοια (παρότι η αίσθηση της παροδικότητας δίνει ένα προβάδισμα στο φίλο έναντι του συντρόφου). Θαρρώ όμως πως μπορούν να κρατηθούν οι ισορροπίες όταν όταν συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα με τους φίλους, χωρίς να είναι και οι σύντροφοι/σύζυγοι παρόντες. Στην τελική και οι σύντροφοι/σύζυγοι έχουν δικούς τους φίλους. Γιατί ο φίλος/σύζυγος όπως και να το κάνεις είναι μια εισβολή σε ένα χώρο που είχε διαφορετική ισορροπία πριν την είσοδό του. Και αυτή την ισορροπία πρέπει να τη σεβαστεί και οι φίλοι να την υπερασπίσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή