Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Μικρές πρωινές μουσικές...

Τα τελευταία χρόνια είτε καθημερινά, είτε κάποιες μέρες, έπρεπε να ταξιδέψω για κάποιο χρονικό διάστημα για να πάω στη δουλειά. Αυτό ήταν κουραστικό και μου στερούσε χρόνο από τον πρωινό μου ύπνο ή τη ξεκούρασή μου, είχε όμως κάτι καλό. Είχα την ευκαιρία να ανταλλάζω πολλές κουβέντες και σκέψεις, ειδικά όταν ταξίδευα με καλή παρέα - από θέματα καθημερινά, συνταγές, οικογένεια, φίλους μέχρι αμπελοφιλοσοφίες για τα πάντα. Μπορούσα επίσης να ακούω μουσική, τα κομμάτια που εγώ ήθελα, στην ένταση που γούσταρα, ειδικά όταν ήμουν μόνη μου. Μπορούσα ακόμα να τραγουδήσω και να έχω την ψευδαίσθησή ότι τραγουδώ ωραία, στις περιπτώσεις που η φωνή του τραγουδιστή ακουγόταν πιο δυνατά και επισκίαζε τη δική μου. Πριν την ανώμαλη προσγείωση στο χώρο δουλειάς και στην πραγματικότητα, μπορούσα να ταξιδέψω στον κόσμο της φαντασίας, όπου με έπαιρναν τα τραγούδια που άκουα. Βλέπετε, όταν είσαι μόνος στο αυτοκίνητο μπορείς να συγκεντρωθείς και να ακούσεις τους στίχους και άλλες λεπτομέρεις της μουσικής που ακούς που δε θα πρόσεχες αν ήσουν με παρέα. Στην περίπτωση πάλι που έχεις παρέα με την οποία επικοινωνείς, μπορείς να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα, απλά ακούγοντας την ίδια μουσική, ιδιαίτερα όταν είναι δυνατός και ο στίχος.

Τα τελευταία χρόνια, ταξιδεύοντας στο αυτοκίνητο προς τη δουλειά, άκουσα ολόκληρους δίσκους και γνώρισα καλά τις τρύπες, τα διάφανα κρίνα, τον κωνσταντίνο βήτα κ.α, αυτοί οι τρεις όμως ήταν που πραγματικά με άγγιξαν. Κάποιους στίχους τους ακούω ακόμα στ' αυτιά μου.

Στίχους για τα πολλά πρόσωπα που έχουμε και αλλάζουμε, συνειδητά αλλά και άθελά μας, είτε για να πετύχουμε κάτι, είτε απλά για να επιβιώσουμε,
"Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς". (τρύπες)

Στίχους που έχουν να κάνουν με τη ζωή και την ύπαρξή μας
(χωρίς να θέλω να γίνομαι και πολύ μελό)
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρα μας;" (διάφανα κρίνα)

Στίχοι για τη φυγή και τη μοναξιά, ειδικά όταν η έλλειψη επικοινωνίας και η διάσταση απόψεων με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου και το κατεστημένο (του οποίου είσαι κι εσύ τελικά ένα κομμάτι) σε κάνει να νιώθεις πραγματικά μόνος:
"Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής
Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει"
(κ.βήτα)

αλλά και για τα όνειρα που σου δίνουν ζωή, έστω κι αν ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν:
"Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας.
(κ.βήτα)

Μετά από όλα αυτά, προσγειώνεσαι ανώμαλα στο χώρο της δουλειάς, βάζεις τη μάσκα του καλού υπαλλήλου, υποτάσσεσαι στο σύστημα και περνάς την είσοδο.

Αυτό το έχω χάσει φέτος, αφού εργάζομαι πολύ κοντά στο σπίτι μου, τόσο κοντά που μετά βίας μπορώ να ακούσω ένα ολόκληρο τραγούδι - ειδικά αν πρόκειται για Διάφανα Κρίνα, ξέχασέ το. Όσο γελοίο κι αν φαίνεται, όσο αχάριστη κι αν ακούγομαι, μου λείπει.



Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους μοιραστήκαμε τις ίδιες μουσικές ταξιδεύοντας μαζί στο αυτοκίνητο, ειδικά όμως στην Η... που "ταξιδέψαμε" μαζί πολλά πρωινά τα τελευταία χρόνια και στον X που μου γνώρισε τους πιο πάνω στίχους και μουσικές.

7 σχόλια:

  1. Τρύπες, Διάφανα Κρίνα, Κωνσταντίνος Βήτα...εν θα μπορούσες να κάμεις καλύτερη επιλογή! Αγαπώ επιλογές!
    Εν έshει πιο ωραίο πράμα που το να ταξιδεύκεις με τέτοιους στίχους, όπως επίσης εν έshει πιο ανυπόθετο πράμα που να διακόπτεις το ταξίδι τούτο γιατί έφτασες στη δουλειά :ζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σκουλουκούιν,

    Για Τρύπες και Διάφανα Κρίνα είμαι 100% μαζί σου. Αγαπώ τους. Ηταν καλή παρέα.

    Στέρεο Νόβα εν άκουσα ποτέ ιδιαίτερα. Το Κλεμμένο Ποδήλατο όμως αγαπώ το.

    Ευχαριστώ που μου τους εθύμησες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όταν πρόκειται για "ελληνική" μουσική μόνο Κ.Βήτα, Θανάση και Τρύπες ακούω. Ωραία ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η καλή μουσική είναι η καλύτερη παρέα. σε ξεκουράζει, σε ανεβάζει, σου αλλάζει τη διάθεση. μου λείπει η εποχή που άκουγα τα τραγούδια που ήθελα εγώ. τώρα τίποτα άλλο από ζουζούνια, Λιλιπούπολη, το Μορμόλη α ναι και το καινούριο κολλήμα της μεγάλης που είναι το μιτσή το τρίμματο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ωραία μουσική μου θύμισες...Τι ωραία..Πόσο μου έλειψε...

    Εγώ με το αμάξι απέχω από τη δουλειά 3 λεπτά (πολλά λέω) και δεν προλαβαίνω να ακούσω μουσική, αλλά χρησιμοποιώ πολύ το αυτοκίνητο για άλλες αποστάσεις και δουλειές..Αν είμαι τυχερή και δεν πιάσει τη μικρή η όρεξη μόνο για δικά της, ακούω πιο πολύ ράδιο. Αλλιώς ακούμε ζουζούνια, μαζού και κλασσική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το ξέρω αυτό το συναίσθημα. ναι οι συνθήκες μπορεί να σου το στερήσουν

    ωραία ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τί όμορφο που κατάφερες να μετατρέψεις κάτι που θα μπορούσε να ήταν βασανιστικο (η μακρά διαδρομή για τη δουλειά) σε κάτι τόσο όμορφο όπως το να ακούεις και να ανακαλύπτεις μουσική και μάλιστα αυτό πλέον να σου λείπει... τί ωραία που μας ταξίδεψες και εμάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή