Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Γιατί ... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...




Μιλούσα πριν με μια φίλη μου δασκάλα, ξέρετε ποτζείνες του δημοτικού που κάθουνται τρεις μήνες το καλοτζαίρι (αν διαβάζει καμμιά δασκάλα, μεν με πατήσετε) και μου είπε την εξής κουβέντα.

Σήμερα ήρθε μια μαθήτρια μου και με ρώτησε ντροπαλά.
- Κυρία, είπεν μου η μάμα μου να ρωτήσω αν το σχολείο δίνει λεφτά σε εκείνους που θέλουν να αγοράσουν κομπιούτερ πόρταπολ, γιατί... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...
Η μικρή είχε αγχωθεί για κάτι που τους είχαν ζητήσει να ψάξουν στο ίντερνετ και γι’ αυτό έγινε η όλη συζήτηση στο σπίτι. Το συγκεκριμένο μωρό είναι παιδί μεταναστών από τη Ρουμανία.

Χτες σκεφτόμουν τι δώρο να αγοράσω στη κόρη της αδερφής μου που είχε πριν λίγες μέρες τα γενέθλιά της. Να της πάρω κάτι δημιουργικό, κάτι εκπαιδευτικό, ίσως κάτι ωραίο να φορεί; Στο τέλος σκέφτηκα να τη ρωτήσω και πήρα την απάντηση.
- Ενα βιβλίο.
Μα ένα βιβλίο, πόσα θα μου στοιχίσει. Το πολύ σαράντα ευρώ. Κι εγώ που θέλω να αγοράσω κάτι πιο ακριβό, κάτι γύρω στα 70 - 80 ευρώ; Το βιβλιο που θα διαλέξει μπορεί να είναι φτηνό. Πώς θα της δείξω ότι την αγαπώ αν δεν της πιάσω "καλό" δώρο. Και στο μυαλό μας εμάς των Κυπραίων, το "καλό", δεν μπορεί να μην εξυπακούεται και ακριβό.

Θυμούμαι όταν είμασταν εμείς παιδιά, πίσω στη δεκαετία του 80 (ου, επρόδωσα την ηλικία μου, εν θα μπορώ να το παίζω νέα τωρά). Δεν είχαμε πολλά λεφτά, δε ζητούσαμε ιδιαίτερα πράγματα να μας αγοράσουν, δεν υπήρχαν τόσα καταστήματα... Εντάξει λιμπιζόμασταν διάφορα παιχνίδια όταν βλέπαμε τις διαφημίσεις πριν τα χριστούγεννα, αλλά ξέραμε ότι μάλλον δε θα παίρναμε κάτι τέτοιο, δε μας ένιαζε όμως γιατί όλοι ήταν λίγο πολύ όπως εμάς. Θυμάμαι όποτε θα τρώγαμε σοκολάτα, υπήρχε μια στο ψυγείο π.χ. twix, lion bar, mortisers, και την μοιράζαμε πάντα στα τρία αφού είμασταν τρία αδέρφια. Το είχα πάντα καημό να φάω μια twix μόνη μου. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να πάρω μια twix και να την φάω μόνη μου, δεν το έκανα γιατί σκεφτόμουν τον παράγοντα βάρος. Δεν είχαμε πολλά, αλλά δε νιώθαμε ότι μας έλειπε και κάτι. Ήταν οι ανάγκες μας πολύ λιγότερες, ήταν και η εποχή μας πιο απλή...

Διερωτούμαι όμως πώς είναι να μην έχει κάποιος πολλά λεφτά σ’ αυτή την εποχή. Πώς είναι το να βιώνεις την έλλειψη χρημάτων όταν γύρω σου υπάρχουν και προσφέρονται τα πάντα. Πώς είναι το να νιώθεις ότι δεν μπορείς να αγοράσεις στο παιδί σου αυτά που έχουν οι άλλοι όχι μόνο ως είδη πολυτελείας αλλά και ως πιο "βασικά". Σε μια εποχή που πριν ακόμα γεννηθούν τα μωρά μας, έχουμε ξοδέψει γι’ αυτά τόσα χρήματα όσα κάποιο άλλο μωρό κάπου αλλού στον κόσμο δε θα έχει σε όλη του τη ζωή. Πώς είναι επίσης το να λες στο παιδί σου, ότι «ξέρεις, εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...» και πώς νιώθει εκείνο το παιδί που αγχώνεται ότι θα φανεί αδιάβαστο στο σχολείο και δικαιολογείται «ξέρεις κυρία, επειδή εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...»

14 σχόλια:

  1. Παλία όταν εδιδασκά ένα μάθημα, μου έγραψε η-μειλ μια μαθήτρια και μου είπε οτι δεν θα έρτει στα επόμενα 2 μάθηματα γιατι θα παν σε άλλη πολιτεία στην κηδεία του παππού της και θα παν με αυτοκίνητο (θα τους έπερνε πάνω από 30 ώρες) γιατι δεν μπορούσαν να παν όλοι με αεροπλάνο, και μέτα έγραψε μου, "you know, I am not from a rich family, hope you understand".Εμείς που εμέγαλώσαμε στην Κυπρό ειμαστε καλομαθημένοι σε σύγκριση με τους περισσότερους λαούς και δυστύχως, πολλοί που δεν πήγαν/έζησαν εξωτερικό δεν το βλέπουν.

    ΥΓ: twix, lion bar, mortisers...τι μου εθύμησες τωρά;!Από οτι φαινεται είμαστε περίπου της ίδιας ηλικίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γι αυτό και τα καλύτερα μου χρόνια σαν δάσκαλος τα πέρασα στη Λεμεσό, στον Άγιο Νικόλαο. εκεί τα πιο πολλά παιδιά ήταν μετανάστες χωρίς πολλά λεφτά αλλά με πολύ φιλότιμο. μακριά που περνέρες, σταυρούς και ακρόπολες τσ τσ τσ...μακριά που σχολεία γενικώς. που οι γονιοί κουβαλούν τα μωρά με τα πεμβέ αλλά εν άξεστοι. ουστ!

    Υ.Γ τωρά που μπορώ να φάω ττουίξ μόνος μου διώ τους τζι' αφταίννει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άγιος Νικόλαος? εν η γειτονιά μου Νυχτερινέ Ποδηλάτη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Δέσποινα πέρκι να σου έκαμνα και μάθημα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Aγαπητή μου πρασινάδα, δεν ξέρω για σένα, εγώ είμαι 20 και κάτι (τώρα πόσο είναι αυτό το κάτι, δε λέω...). Έχεις δίκαιο ότι είμαστε καλομαθημένοι οι κυπραίοι, έχουμε και τους γονιούς που "βοηθούν" όπως λέμε και κατά τα άλλα κλαιούμαστε πολλές φορές.

    Νυχτερινέ ποδηλάτη, μεν μου λαλείς για τις σοκολάτες που τρώεις γιατί είμαι σε δίαιτα εδώ και δύο μήνες, έδωκα της διαιτολόγου κάμποσα ευρώ τζαι έχασα 2 κιλά ούλλα τζι ούλλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το ότι η αδελφότεχνη σου σου ζήτησε βιβλίο είναι απίστευτο, υπέροχο, μοναδικό! να πάτε μαζί σε ένα βιβλιοπωλείο και να την αφήσεις να αγοράσει όποιο θέλει!

    εμείς τρώγαμε σοκολάτες today με φουντούκια. τις θυμάστε; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν τους εξηγήσεις ότι δεν υπάρχουν λεφτά στο σπίτι θα καταλάβουν, αν γενικά η οικογένεια είναι αγαπημένη και μιλούν για τα περισσότερα θέματα. οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, οι άνθρωποι όχι. τα παιδιά σημασία και αγάπη θέλουν πρωτίστως.

    Δύο μήνες δύο κιλά; κάτι δεν πάει κάλά. έλα με τις κόρες μου ένα σαββατοκυριάκο να τα χάσεις τα κιλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Την αδερφότεκνη σου να την πάρεις στο βιβλιοπωλείο τζιαι να της πεις να θκιαλέξει 2-3 βιβλία αν θέλεις να ξοδέψεις παραπάνω.

    Κατά τ' άλλα συμφωνώ, μπορώ να φανταστώ τζείνο το μωρό να μεν τζοιμάται ούλλη νύχτα επειδή έπρεπε να πει της δασκάλας ότι δεν έχουν λεφτά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα δικά μου τα παιδιά είναι 20 τζιαι κάτι!!
    Και όμως μου ζητούσαν βιβλία για δώρο όταν ήταν μικρά τώρα τα αγοράζουν μόνα τους.Όμως πάντα από μικρά τους αγοράζαμε βιβλία και βέβαια όχι μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έτσι ακριβή που κατάντησε η ζωή νομίζω σιγά σιγά θα επιστρέψουμε σε τζιήνες τες εποχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ax ti mou ethimises....molis ediavasa to post sou irthe mou sto nou i today me ta fountoukia pou eipe kai i ouf!!! itan i agapimeni mou... fisika egw etrwa kai polla tes melita ....etrwa pou mesa to parathiroui ki ekamna xara...telika tote ekamname xara me to paramikro ama to skefteite...epaiza eksw sta xwrafia me tous geitones mou...ekamname aftosxedia krisfigeta, epaizame otidipote ekatevazen o nous mou...ki eftasa sta 26 kai ta thimoumai me mia megali nostalgia ....oi mitsioi simera ti tha thimountai? poio paixnidi tou psp itan kalitero? eilikrina lipoumai tes nees genies...en tha exoun zisei tipote..tha thimountai idiaitera kai kanena genethlio sto extreme park..eleos..to pio tragiko en oti ama tous paroume ekdromi me to sxoleio aftomatws mas rwtoun an mporoun na feroun ta psp kai ti allo kserw gw exoun..les kai en tous ftanei pou paizoun monoi tous ta apogevmata..exoun mia efkairia na en me tous filous tous kai pale en kollimenoi me ta ilektronika...krima...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ουφ και EaglEye, ήταν και οι today πολλά καλές, θυμούμαι όμως και κάτι άλλες, τις crunch, που είχε και μια διαφήμηση με κάποιον που έτρωε την σοκολάτα και έκαμε κρατς και έσπαζε το κρεβάτι του και έππεφτε κάτω. Εκάθουμουν τζαι εγώ λοιπόν στο κρεβάτι μου και έτρωγα σοκολάτα crunch για να δω αν θα σπάσει. Ατε κανεί με γιατί θα προδώσω την ηλικία μου και θέλω να το παίζω πιο νέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εν μπορώ να διακρίνω πότε έγινε η αλλαγή. Τον τζιαιρό που ήμουν στην ηλικία της μαθήτριας ήμασταν ούλλοι "ολιγαρκεις". Εν είσιεν κανένας πολλά λεφτά, με εξαίρεση 2-3 συμμαθητές που ήταν πάμπλουτοι, τζιαι εν τους έπαιζε κανένας γιατί ήταν διαφορετικοί:) Άμαν έπιανε κανένας που το σχολείο καινούριο παιχνίδι (πχ πατίνια!) έφερνε το τζιαι επαίζαμεν ούλλοι, χωρίς να νοιώθουμε ότι μας λείπει τίποτε γιατί εμοιραζούμαστεν τα.
    Παιχνίθκια επιάναμε μόνο τα χριτούγεννα κ στα γενέθλια κ εν μας επείραζε...
    Άλλοι τζιαιροί... πότε αλλάξαν εν εκατάλαβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή