Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Η ανθοδέσμη.


- Πού έβαλες την ανθοδέσμη; Θα πάω να την πάρω τώρα που βρήκα ώρα. Τώρα που ήρθατε εσείς και αναλάβατε τα παιδιά σας η κάθεμια. Θα την δώσω στην Τ., τη Φιλιππινέζα της (απ' όπου κι αν είναι, φιλιππινέζα τη λέμε εμείς τέλος πάντων). Να τη βάλει στο βάζο, να τη στολίσει στο τραπέζι δίπλα απ' τη φωτογραφία του. Αυτή τη φωτογραφία που είναι εκεί, εδώ και 37 χρόνια, από τότε που σταμάτησε ο χρόνος. Τότε ήταν 23, τώρα θα ήταν 50, αν ζει θα είναι 50, δε νομίζω όμως να ζει... καλύτερα ίσως να μη ζει, παρόλο που δεν είμαι εγώ που αποφασίζω γι' αυτό, καλύτερα όμως να γλίτωσε από τα βάσανα. Μας φτάνουν αυτά που ακούσαμε από τις ιστορίες των άλλων.

- Δηλαδή τον θυμάται; Τον ψάχνει; Μιλά γι' αυτόν; Η μνήμη της έχει αδυνατίσει τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό. Γι' αυτό εξάλλου έχει και τη Φιλιππινέζα. Αυτή όλο ξεχνά. Δε θυμάται αν ήπιαμε καφέ, αν μας κέρασε κάτι, πόσα παιδιά έχει και πού μένει η κάθε μια, και ρωτά τα ίδια και τα ίδια. Πολλές φορές θυμώνει που δυσκολεύεται να βγάλει νόημα.

- Κι όμως, δεν τον ξέχασε. Αρκετές φορές τον αναφέρε., Έχει πολλά βάσανα πάνω της όπως λέει, και εννοεί αυτό το βάσανο. Ένα βάσανο, μια απορία, μια ερώτηση που δεν απαντήθηκε εδώ και 37 χρόνια. Και τα μάτια της βουρκώνουν, δακρίζουν, όπως δάκριζαν πάντα όταν τον σκεφτόταν, παρόλο που ποτέ δε μίλησε δημόσια, δεν πήγε σε καμμιά εκδήλωση, δεν είναι σε καμμιά φωτογραφία να κρατά μια φωτογραφία όπως οι άλλες. Και εμείς να γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού... Ποτέ δεν τολμήσαμε να την κοιτάξουμε στα μάτια, όσες φορές προέκυψε το θέμα αυτό.

- Όχι, δεν πρέπει να καταλάβει πού βρέθηκε η ανθοδέσμη. Ποιοι της την έδωσαν και γιατί. Δεν πρέπει να μάθει ότι τον τίμησαν τον Γ., του έστησαν και μνημείο μαζί με τους άλλους που χάθηκαν. Ένα από αυτά τα μνημεία που στήνουμε για να νιώσουμε καλύτερα με τη συνείδηση μας εμείς, που είμαστε ακόμα εδώ και γυρεύουμε από κάπου να πιαστούμε. Ίσως πάθει κάτι, δε θα το αντέξει και ποιος θα πάρει την ευθύνη γι' αυτό.
θα πάρω την ανθοδέσμη με τρόπο, μια ζωή όλα με τρόπο, όλα με υπεκφυγές, γιατί η αλήθεια είναι τόσο βρώμικη και πονά... Ας μην το ρισκάρουμε, όλα με τρόπο και υπεκφυγές.

2 σχόλια:

  1. Η δική μας φωτογραφία είναι πάνω στο τζάκι...όλα γίνονταν με τρόπο και υπεκφυγές...και έφυγε με τα μάτια βουρκωμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας μην το ρισκάρουμε, όλα με τρόπο και υπεκφυγές… και καταλήγουμε ένα ψέμα στη αλήθεια της ζωής

    ΑπάντησηΔιαγραφή