Αξιοπρέπεια.

Αξιοπρέπεια.
Είναι δυνατόν τελικά να είναι τόσο σπάνια σ' αυτόν τον τόπο;
Εδώ χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές... εντελώς αθώες.
Καταστράφηκε μια οικονομία και πήγαμε τόσα χρόνια πίσω.

...και όμως...
κάποιοι έχουν γαντζωθεί πάνω σε μια καρέκλα και προσπαθούν να ξαναμοιράσουν ότι έχει απομείνει χωρίς ίχνος ντροπής.
Το να μας αντικρύσουν τίμια στα μάτια και να ζητήσουν ένα συγνώμη, είναι γι' αυτούς κάτι εντελώς αδύνατο. Αναμασούν βλακώδη "επιχειρήματα" και ενώ είναι ένοχοι τολμούν να κάνουν τους δικαστές...
Τελικά, κάποιοι, δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας.

Η γενιά που πίστεψε τα πιο μεγάλα ψέματα.

Ανήκω στη γενιά των ατόμων που γεννήθηκαν μετά την τουρκική εισβολή, συγκεκριμένα 1975. Είχα φίλους και συμμαθητές με γονείς αγνοούμενους. Κατακρίβειαν ο πατέρας μου, θα μπορούσε να ήταν αγνοούμενος, αν κάτι δε συνέβαινε την τελευταία στιγμή.

Ήμουν μικρή αλλά θυμούμαι κάθε φορά που έρχονταν οι επετείοι του πραξικοπήματος και της εισβολής, το ΡΙΚ, το μοναδικό τότε κανάλι, να μην βάζει διαφημίσεις και να δείχνει σχετικά προγράμματα. Κατ' ακρίβειαν, έφτασα μιαν εποχή που το "Ραδιοπρόγραμμα" είχε στο εξώφυλλό του φωτογραφίες από κατεχόμενα μέρη αντί για μοντέλλα με μαγιό που φιγουράρουν σήμερα. Και εμείς κόβαμε τις φωτογραφίες και τις φυλάγαμε, κατά καιρούς τις παίρναμε και στο σχολείο και τις κολλούσαμε σε τετράδια με το σήμα του "δεν ξεχνώ" απ' έξω. Θυμάμαι επίσης πριν το δελτίο ειδήσεων να δείχνουν πεντάλεπτα αφιερώματα με εικόνες από κατεχόμενα μέρη και σχετική μουσική. Και θυμάμαι πολύ καλά και το μεγάλο ψέμα που μας έλεγαν. Ότι στόχος μας είναι να ελευθερωθεί η Κύπρος και να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Κι εμείς σχεδόν το πιστεύαμε, είμασταν αφελείς και αθώοι και πιστεύαμε ότι στον κόσμο υπάρχει δικαιοσύνη. Τελείως ανυποψίαστοι, δεν ξέραμε τι μαγειρευόταν από τότε...

Τα τελευταία χρόνια, με τα σχέδια λύσης, αποκαλύφθηκε όσα γίνονταν όσο εμείς κοιμόμασταν "τον ύπνο του δικαίου". Και το μυαλό μας μπερδεύτηκε, πώς να χωρέσουν και να συνυπάρξουν όλα αυτά μαζί. Η "διζωνική, δικοικοτική ομοσπονδία" και η "επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους" από την άλλη. Και έχουμε μπερδευτεί νομίζω, γιατί ένας άνθρωπος θέλει κάποιο χρόνο να επεξεργαστεί και να δεχτεί πράγματα διαφορετικά απ' όσα άκουγε μέχρι τώρα. Δεν καταρρέει κάτι που χτίστηκε σιγά σιγά στο μυαλό σου και δεν αντικαθίσταται με κάτι άλλο που προσπαθούν να σου επιβάλουν τόσο εύκολα. Χρειάζεσαι χρόνο να το επεξεργαστείς. Και τι γίνεται αν δε συμφωνείς, αν δεν τα βρισκεις δίκαια, λογικά, ή έστω εφαρμόσιμα;

Τέλοσπαντων, σίγουρα δε θα αναλύσω το κυπριακό εδώ. Απλώς θυμώνω όταν θυμάμαι τα ψέματα που μας έχουν πει, το πώς μας χρησιμοποίησαν και το πώς προσπαθούν τώρα να μας επιβάλουν άλλα πράγματα και καταστάσεις. Και τα θυμήθηκα όλα σήμερα λόγω της επετείου. Και νοιώθω θλίψη γιατί πραγματικά είμασταν τα θύματα που τα πιστέψαμε, που φεύγαμε απ' το σχολείο και πηγαίναμε σε αντικατοχικές διαδηλώσεις, που είμασταν μια γενιά που νομίζαμε ότι θα κατάφερνε κάτι καλύτερο, στην ουσία όμως είμασταν απλά τα κορόιδα που ακούσαμε και πιστέψαμε τα πιο μεγάλα ψέματα. Και σήμερα αν πούμε όλα αυτά που μας έλεγαν είμαστε στην καλύτερη περίπτωση "γραφικοί", ή πιο ωμά "γελοίοι".

Παλιό το κόλπο.... αλλά πιάνει !

Παλιό το κόλπο... αλλά πιάνει !
Θέλουμε να συσπειρώσουμε τους οπαδούς μας; Θέλουμε να βκούμε που πάνω τζαι να φαινούμαστε οι μόνοι καλοί τζαι δημοκράτες; Αναφέρνουμε το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή και την ΕΟΚΑ Β΄ που έμεινε ατιμώρητη. Το έχουμε δει πολλές φορές το κόλπο, ιδιαίτερα πριν από εκλογές. Είναι παλιό, αλλά έλα που πιάνει!

Και η κατάλληλη χρονική συγκυρία παρουσιάζεται. Τη φονική έκρηξη στο Μαρί, ακολουθεί η επέτειος του πραξικοπήματος και της εισβολής. Και σίγουρα δεν την αφήσατε να πάει χαμένη.

Ξανακαταδικάστηκε το προδοτικό πραξικόπημα. Τι γίνεται με τη δική σας προδοσία, μέσα από την ανευθυνότητα και την αδιαφορία σας;

Το δίδυμο έγκλημα εις βάρους της Κύπρου πρέπει να τιμωρηθεί. Συμφωνώ. Το δικό σας το έγκλημα όμως, θα τιμωρήθει;

Δεν ξέχασες να το πεις... πάνω απ' όλα η ενότητα. Συμφωνώ. Τη διχόνοια όμως που σπέρνετε όλοι σας ανάμεσα μας τόσα χρόνια, και προσπαθείτε να τη σπείρετε και τώρα, γιατί την αγνοείς;

Θυμώνω με την ανευθυνότητα σας που έφερε την καταστροφή, θυμώνω όμως ακόμα παραπάνω γιατί ξέρω ότι για ακόμα μια φορά δε θα αποδοθούν ευθύνες.
Απογοητεύομαι για το πώς καταντήσατε τον τόπο μας και την επιστροφή μας στο μεσαίωνα, απογοητεύομαι όμως ακόμα παραπάνω γιατί αντιλαμβάνομαι πως με εσάς και τους όμοιούς σας, πραγματικά δεν έχουμε σωτηρία.
Λυπούμαι που δεν άκουσα μιαν απολογία, λυπούμαι όμως ακόμα παραπάνω για το θράσος και την έπαρσή σας.

Τώρα αν στεναχώρησα κάποιον, "η απολογία μου είναι δεδομένη" (σαν να τζαι κάπου το άκουσα αυτό τελευταίως).

Υ.Γ.: Είπα να δείξω νηφαλιότητα και συγκράτηση και χρησιμοποίησα πολύ πιο ήπια ρήματα από αυτά που νιώθω.

Ματαίωση και μοναξιά...

Και ξαφνικά όλα μένουνε στη μέση. Τα όνειρα, οι ελπίδες, το όμορφο μετά. Μια απάντηση οριστική και αδιαμφισβήτηση... "δυστυχώς...".

Κόβεται η ανάσα... Παγώνεις.
Σιντρίμια... Κενό... Τίποτα...
Το λες δυνατά, το λες από μέσα σου, για να το χωνέψεις, για να μάθεις να ζεις χωρίς αυτό.

Θυμός...
Γιατί; Γιατί σε μένα; Είναι κρίμα, είναι άδικο... Μα για ρίξε μια ματιά γύρω σου; Ασήμαντοι και εφήμεροι είμαστε όλοι, έρμαια της τύχης, των συμπτώσεων και των πιθανοτήτων;

Απογοήτευση...
Όλα άδικα, ολα χαμένα, μάταια. Κι όμως μπορούσαν όλα να είναι τόσο ωραία... μόνο αν ήταν αλλιώς.

Μοναξιά...
Καθένας χαμένος στη δική του καθημερινότητα, στα δικά του σημαντικά ή ασήμαντα προβλήματα. Πώς μπορεί να καταλάβει κάποιος, αν δεν έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι με σένα; Ακόμα κι αν το μιλήσεις με κάποιον. Εύκολο να πεις δυο λόγια συμπόνοιας, δύσκολο το να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Μια καλή κουβέντα, κάποιος που να νοιάζεται, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά...

Δε βαριέσαι... Στο τέλος της μέρας καθένας είναι μόνος του με τον ευατό του. Σα σβήνεις το φως και πας για ύπνο, δεν είσαι παρά μονάχος εσύ, οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου λύπες κι αγωνίες.

Αύριο... ίσως... ποιος ξέρει;

Θυμός και αηδία...

Κάποιος που γίνεται υπουργός ή πρόεδρος ή αναλαμβάνει ένα αξίωμα (π.χ. αρχηγός εθνικής φρουράς) πρέπει να συνειδητοποιεί την τεράστια ευθύνη που αναλαμβάνει και το πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να τα βγάλει πέρα. Αν μπορεί να ανταπεξέλθει ας αναλάβει. Αν δεν μπορεί, λόγω του νου που διαθέτει, της ευσυνειδησίας που δεν έχει ή λόγω ηλικίας, κάθεται έσσω του με τα εγγονούθκια του τζαι τη γεναίκα του τζαι βρίσκει τέλοσπάντων κάποια απλά και ωραία πράγματα να γεμίσει το χρόνο του.

Στην ωραία αυτή νήσο όμως, τα κόμματα που εδώ και χρόνια μας κυβερνούν, βάζουν στελέχη τους σε τέτοιες θέσεις για να μπορέσουν να βολέψουν διάφορους, για να εξυπηρετήσουν το συμφέρον του κόμματος, φυσικά, και την ομάδα του κόμματος. Αν δεν εξυπηρετήσουν διάφορους, πώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πώς θα κρατήσουν ή και να ανεβάσουν τα ποσοστά τους.

Και ενώ μπορεί να δώσουν μεγάλη μάχη για το ποιος θα βολευτεί σε μια θέση, αδιαφορούν και αντιμετωπίζουν με προχειρότητα σοβαρότητα θέματα όπως το ότι 98 κιβώτια με πυρίτιδα βρίσκονται αφύλακτα κάτω από τον ήλιο. Αγνοούν τις ανησυχίες των ατόμων που εργάζονται εκεί, δεν είναι τα δικά τους παιδιά άλλωστε, και στέλνουν δύο δίδυμα στρατιωτάκια να τα ραντίζουν με νερό.

Τώρα θα αρχίσουν να ρίχνουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Θα απορρίπτουν την κριτική που τους γίνεται και θα μιλούν για συμπαράσταση προς τις οικογένειες των θυμάτων. Και είμαι περίεργη. Θα έχουν το θράσος να πάνε στις κηδείες τους; Θα έχουν το θράσος να παρουσιάζονται δημόσια και να μιλούν για μαύρο Ιούλη και άλλες συναισθηματικές μαλακίες, και να βουρκώνουν τα μάτια τους και αν τα καταφέρουν (θα τα καταφέρουν, οι περισσότεροι από αυτούς είναι τόσο καλοί ηθοποιοί που πάνε για όσκαρ) να πέφτει και κανένα δάκρυ;

Ελπίζω επιτέλους, ο κόσμος σ' αυτό τον τόπο να αντιδράσει. Να αφήσει για λίγο τις βεραντούλες του, τα φραπέ του, την παττιχα με το χαλλούμι που απολαμβάνει τα βράδια και επιτέλους να βγει έξω να φωνάξει. Αυτή τη φορά, ας μην τη γλιτώσουν τόσο εύκολα.

Déjà vu

Ίδια πρόσωπα, ίδιος χώρος, ίδιες διαδικασίες. Πράγματα που έζησες, αλλά πρέπει να ξαναζήσεις, αφού... δε γίνεται αλλιώς... Αγωνία, γερά νεύρα, ελπίδα, αναμονή και στο τέλος η απάντηση. Και είναι τελεσίδικη.

Δύσκολο να τα περνάς μόνη σου, αλλά δύσκολο και να τα μοιράζεσαι. Ίσως τελικά δεν είμαστε μόνοι, μόνο στον ερχομό και στο τέλος μας, αλλά και σε όλη την πορεία μας.

Μαζί σου, μόνο οι στιγμές που εναλλάσσονται συνεχώς. Το παρόν που γίνεται παρελθόν και το μέλλον που γίνεται παρόν. Σαν τις περιμένεις μοιάζουν μακρινές, πάντα όμως έρχονται και μέχρι να συνειδητοποιήσεις αυτό που ζεις, γίνεται παρελθόν.

Μακάρι να πάνε όλα καλά...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...

Τελικά αυτός ο γάμος με συγκλόνισε. Πώς αλλιώς εξηγείται το ότι μετά το γάμο του Γουίλ και της Κέιτ, σόρρυ "Katherine", δεν έχω γράψει ούτε μια ανάρτηση. Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι άλλους φίλους διάβαζα, κάτι αποσπάσματα μόνο στην αρχή, μετά μόνο τίτλους και μετά τίποτα αφού ούτε τον υπολογιστή δεν άνοιγα. Όσο πιο πολύ απέχεις όμως ξεκόβεις και σιγά σιγά τα παράτησα. Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται... Ομως πάλι να φύγω χωρίς ούτε ένα αντίο; Η αλήθεια είναι μου λείψατε, οι συζητήσεις, τα αστεία, οι αμπελοφιλοσοφίες, τα τραγούδια...

Είχα πολλά τελευταίως είναι η αλήθεια. Από την άλλη δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο, μόνο τα καθημερινά. Πόσο δίκαιο έχει ο αλκίνοος "πώς χάθηκε η ζωή στο κάθε μέρα;"

Από την άλλη σκέφτομαι, πόσο πραγματικός είναι τελικά ο κόσμος των μπλοκς; Ίσως κάποιες φορές να ζητώ κάτι πιο χειροπιαστό. Έχει τα καλά της η ανωνυμία, έχει μια γοητεία και ελευθερία, αλλά πάλι είναι στο μεταίχμιο ύπαρξης και ανυπαρξίας. Αξίζει τον κόπο να επενδύεις το χρονο σου, ή ας το δω πιο χαλαρά, να τον περνάς σε κάτι τέτοιο; Και από την άλλη δε μένει τίποτα, μόνο κάποια κείμενα στον ασύλληπτο όγκο πληροφοριών του ίντερνετ. Ενυγουέι, είτε σου βγαίνει, είτε δε σου βγαίνει. Και όσο σου βγαίνει το κάνεις.

Λοιπόν καλό καλοκαίρι, κι ας είμαστε σχεδόν στη μέση του. Χτες έφαγα το πρώτο μου γλυκό κι απολαυστικό λιωμένο παγωτό. Εύχομαι έτσι να είναι το καλοκαίρι αυτό για όλους μας. Και να μας πάνε όλα καλά... μια και είμαστε ακόμα εδώ...