Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Η ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων...


"Πώς τα πάει ο Γ..., είναι καλύτερα;"
"Καλημέρα, τι κάνεις, άρχισα να βλέπω το madmen. Μα πώς φέρονται έτσι στις γυναίκες; Πάντως άψογα τα φορέματά τους"
"Γεια, καιρό να τα πούμε. Θέλετε να κανονίσουμε κάτι το σαββατοκυρίακο;"
"Σκουλουκούιν μου πώς είσαι; Πριν μερικές μέρες πήρα το cd που μου έστειλες, έκανες πολλή δουλειά που θα με βοηθήσει. Ευχαριστώ"
"Σκουλουκούιν μου, please στείλε μου το τηλέφωνο του ... Θα σε πάρω μετά." (κατακρίβεια δε με πήρε)
"Χρόνια πολλά για τη γιορτούλα σου... πάντα υγεία και χαρές."

Μπιπ..., παίρνω το κινητό στα χέρια μου, πατώ το "open" και διαβάζω: "Κόρη, την τετάρτη πάμε για φαϊ;". Μια φίλη μου που αγαπώ, τη γνώρισα πριν τέσσερα χρόνια, πάντα περνούμε ωραία, χαχανίζουμε, κακαρίζουμε κτλ. Προσπαθώ να υπολογίσω τα πράγματα που έχω και σκέφτομαι τι να γράψω. Την ίδια στιγμή όμως συνειδητοποιώ ότι νιώθω μια απογοήτευση που δεν έχει σχέση με το αν θα καταφέρω τελικά να τη συναντήσω την Τετάρτη. Έχει καιρό να τα πούμε, αν με έπαιρνε τουλάχιστον τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή της... να με αποκαλέσει "φρενοκομείο" κι εγώ "μπέιμπυ" όπως το έχουμε καθιερώσει τελευταίως.

Τι συμβαίνει τελικά με αυτά τα σσου μμου σσου. Οκ, μας γλιτώνουν χρόνο, είναι άμεσα, αποφεύγουμε να ενοχλήσουμε τον άλλο όταν θα τον πετυχαίναμε σε κάπως ακατάλληλη φάση... μήπως όμως χάνουμε κάτι...;

Δεν είμαι οπαδός των τηλεφωνημάτων μακράς διαρκείας και σίγουρα δεν έχω χρόνο για τέτοια, θα ήθελα όμως πέντε λεπτά έστω τρία ή τέσσερα. Να ακούσω τη χροιά και τον τόνο της φωνής της φίλης που μου στέλλει το μήνυμα, να φανταστώ την έκφραση του προσώπου της και των ματιών της, να μπούμε έτσι αυθόρμητα σε άλλα θέματα που μας απασχολούν, να πούμε ένα αστείο, ένα πείραγμα, να νιώσουμε πιο κοντά. Ένα μικρό τηλεφώνημα, έστω την ώρα που περπατά προς το πάρκινγκ του αυτοκινήτου φεύγοντας από τη δουλειά, την ώρα που περιμένει σε κάποιο ραντεβού, καθώς βγάζει τα πιάτα ή τα ρούχα από το πλυντήριο.

Πάντως θα το παραδεχτώ. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι: "να πάρω τηλέφωνο ή να στείλω μήνυμα;" Και επιλέγω το δεύτερο, γιατί δεν έχω αρκετό χρόνο για το πρώτο. ΄Η γιατί δεν ξέρω αν θα ενοχλήσω με το τηλεφώνημα, αν είμαι σε διάθεση να μιλήσω, αν θα έχουν όρεξη και χρόνο να μου μιλήσουν. Κάτι τελοσπάντων με κάνει να μη νιώθω άνετα. Μα, με τους φίλους μου;

Παλιά όταν ήταν τα γενέθλια ή η γιορτή μου (της Αγία Σκουλούκας εννοώ), περνούσα ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου απαντώντας τηλεφωνήματα φίλων. Τώρα οι περισσότεροι μου στέλλουν μηνύματα. Χαίρομαι που με θυμούνται, θέλω όμως να τους ακούσω, να νιώσω αυτό το παραπάνω που μου προσφέρει το άκουσμα της φωνής τους έστω και από κάποια απόσταση, ακόμα κι αν έχει να περάσει από μια συσκευή και ένα καλώδιο.

Μαθαίνουμε λοιπόν νέα, κανονίζουμε εξόδους, εκφράζουμε συναισθήματα, λέμε ανέκδοτα, ανταλλάζουμε ευχές, όλα μέσα από μηνύματα στο κινητό. Μέχρι 160 πάει η χρέωση, αν έχεις παραπάνω χρεώνεσαι διπλά. Μήπως τελικά ζούμε τη ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων;

Υ.Γ. Στο λύκειο είχα επιλέξει το τελείως άχαρο μάθημα της δακτυλογραφίας. Πώς μου ήρθε; Άλλη πονεμένη ιστορία. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έμαθα να γράφω γρήγορα στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζω το πληκτρολόγιο. Προχθές διαπίστωσα ότι σχεδόν έμαθα να γράφω μυνήματα στο κινητό, με τον ίδιο τυφλό τρόπο. Το δάχτυλό μου πάει αυτόματα στο συγκεκριμένο κουμπάκι του κινητού και ξέρει ακριβώς πόσες φορές να το πατήσει.

7 σχόλια:

  1. Egw genika misw ta thlefwna. Protimw kai egw omws na parw tel na akousw ton allo. Ta mhnumata einai lush gia periptwseis opws eipes pou de theleis na enoxlhseis ton allo.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μπορώ κι εγώ να γράψω τυφλά. ούτε εγώ είμαι των μακριών τηλεφωνημάτων αλλά σίγουρα το θεωρώ πιο προσωπικό και μεγαλύτερη εκτίμηση. εξαρτάται βέβαια από το τι θέλεις να πεις, αν θέλεις ο άλλος να το δει αμέσως κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι είχα τζαι εγώ το τυφλό σύστημα γραφής. Αλλά τωρά με το touch δύσκολα τα πράγματα.

    Εξαρτάται από το άτομο. Σε τι φάση είναι, πόσο βαρκέσαι να του μιλήσεις, πόση δουλειά έσιεις κτλ. Όσο ήμουν τζαι εγώ εξωτερικό το φατσοβιβλίο τζαι τα μηνύματα ήταν πιο εύκολα. Τωρά επιδιώκω όσο γ΄νεται να συνενοούμαι μέσω τηλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αν πρόκειται για διαδικαστικά (οργάνωση εξόδου κλπ) τα μυνήματα είναι οκ. επίσης με τη σύζυγο δε χρειάζεται να μιλήσεις, ένα μήνυμα κάνει τη δουλειά του (-εν καλά το μωρό; - κοιμάται). αν είναι για να μιλήσεις με κάποιον που έχει καιρό να δεις τότε θα μιλήσεις. το κάθε πράμα έχει τη χρήση του πιστεύω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. με τις κολλητές μου μου αρέσουν τα μακρά τηλεφωνήματα, αν και συναντιόμαστε συχνά. είναι ένας τρόπος για να αναπληρώσουμε την εποχή που βλεπόμαστε κάθε μέρα.
    κάθε μέσο είναι καλό για να συντηρείς μια σχέση που αξίζει. μια μέρα που πνίγομαι και δεν βρίσκω χρόνο ούτε για να πάω τουαλέτα, ένα sms του στιλ τι κάνεις ή κουράγιο μέρα είναι θα περάσει από κάποιον που αγαπώ με ανεβάζει και μου αρέσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παλιά έστελνα μανιωδώς μηνύματα...Με τον τότε φίλο μου και νυν σύζυγο, συνέχεια και όλη την ώρα. Με φίλες, γνωστές, συγγενείς κ.ο.κ. Εννοείται μπορώ να γράφω μήνυμα και να μαγειρεύω, συμαζεύω, κάνω οτιδήποτε άλλο, χωρίς να κοιτάω την οθόνη.

    Πλέον με καμάρι λέω πως τα έκοψα και στέλνω μόνο όταν είναι μεσημέρι και θέλω να μιλήσω σε φίλες που ίσως κοιμούνται και λέω "κοιμάσαι?πάρε τηλ!"

    Με τον σύζυγο πλέον ποτέ (τελευταία φορά του έστελνα μηνύματα πριν 1 χρόνο που πήγα Αγγλία με το μωρό και τα τηλεφωνήματα δεν ήταν συχνά). Ό,τι είναι να του πω σε ώρες που ήμαστε στη δουλειά, του τηλεφωνώ και αν δεν μπορεί μου λέει "σε παίρνω σε λίγο" και έτσι ξέρω πως δεν τον ενοχλώ. Με φίλες μόνο μέσω τηλ. (να είναι καλά η εταιρεία στο σταθερό μου, που μου δίνει απεριόριστα εσωτερικού και εξωτερικού σε 43 χώρες!!χαχα!!!!)

    ΥΓ. Μου λείπουν λίγο οι βλακειούλες που λέγαμε μέσω μηνυμάτων με τον σύζυγο, όπως "είσαι το κομματάκι μου"-"σε αγαπάω πολύ πολύ πολύ!" και καμιά φορά σκέφτομαι να του στείλω για να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά δεν έχω χρόνο για να γράψω!χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μερικές φορές τα μηνύματα σε βοηθούν... στέλλεις 2 λέξεις στον άλλο... τους λες αυτό που σκέφτηκες, αυτό που θέλεις να μάθεις... δεν έχεις ώρα για ένα μισάωρο τηλεφώνημα... αλλά κρατάς επαφή... ίσως εσύ κι εγώ έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη για επαφή και επικοινωνία... για αυτό και δεν μας φτάνουν αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή