Φίλοι που ξέρουν να ακούν . . .

Η ώρα είναι 1:00μ.μ., μόλις έχω ταϊσει τον μπέμπη και είμα έτοιμη να κλειστώ στο υπνοδωμάτιο μου παρέα με το λατρεμένο μου air condition. Χτυπά το τηλέφωνο. Το απαντώ. Είναι μια φίλη που έχουμε καιρό να βρεθούμε και μου προτείνει να πάμε στο IKEA για φαγητό. Δεν ήθελα δεύτερη κουβέντα, κουρτίστηκα. Φορτώνω τον μπέμπη στο αυτοκίνητο, ευτυχώς είναι σε ηλικία που δεν έχει άποψη δική του ακόμα και τον παίρνω όπου θέλω εγώ. Φτάνω σε λίγο στο ΙΚΕΑ (δεν τους κάνω διαφήμηση, ούτε παίρνω λεφτά), συναντώ την Λένα και καθόμαστε για φαγητό. Όλες οι συναντήσεις μας τα τελευταία χρόνια κανονίζονται με αυτό τον τρόπο. Με παίρνει ή την παίρνω τηλέφωνο αυθόρμητα και απρογραμμάτιστα και αν βολεύει συναντιόμαστε. Με αυτό τον τρόπο έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε ακόμα τη φιλία μας ζωντανή, σε μια εποχή και σε μια ηλικία που λόγω περιορισμένου χρόνου και δουλειών κυρίως χάνεις παρά κάνεις νέους φίλους. Ίσως τελικά ο προγραμματισμός δυσκολεύει τη ζωή μας και μας κάνει όλο και λιγότερο ευέλικτους. Γιατί η πιο καλή στιγμή για κάτι να μην είναι το τώρα;

Καθόμαστε στο τραπέζι και αρχίζουμε το φαγητό μας. Και ως τυπικές γεναίτζιες μιλούμε ασταμάτητα. Κατακρίβειαν μιλώ εγώ, ανάβω το ράδιο και η ταχύτητα με την οποία μιλώ ξεπερνά την ταχύτητα εκφωνητή ποδοσφαίρου. Η Λένα ακούει, χαμογελά, με τα σχόλιά της με κάνει να χαλαρώνω. Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που υπάρχουν πλέον που ξέρουν να ακούν. Οι περισσότεροι προτιμούμε να μιλούμε, ίσως γιατί ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας και τα θέματα που απασχολούν εμάς, ίσως γιατί θεωρούμε πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή, ίσως γιατί θέλουμε να εντυπωσιάσουμε με τις γνώσεις και τις ιδέες μας. Συναντιόμαστε με κόσμο για να ικανοποιήσουμε τη δική μας ανάγκη για κοινωνική επαφή και συνήθως αδιαφορούμε για το πως νιώθει, τι σκέφτεται και τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο άλλος που μας ακούει. Πολλές φορές μου έτυχε να μιλώ σε κάποιον για κάτι και όταν τελειώνω να μου λέει κάτι που δείχνει ότι δεν άκουγε αυτό που έλεγα. Ίσως πολλλές φορές να το κάνω κι εγώ. Σε μια συνομιλία αλλά και στις σχέσεις μας, μας νοιάζει περισσότερο το τι θα πάρουμε εμείς παρά το τι θα δώσουμε. Το να δίνουμε εξάλλου είναι πιο δύσκολο.

Οι συναντήσεις μας πάντοτε με χαλαρώνουν, με ξεκουράζουν, με βοηθούν να βλέπω αυτά που με απασχολούν από άλλη οπτική γωνιά και να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Όχι γιατί πρόκειται κάποιος άλλος να μου δώσει μια έτοιμη λύση, αυτήν πρέπει να τη βρω εγώ. Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον, μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο. Ένα άνθρωπο που να ακούει προσεκτικά χωρίς να διακόπτει ή να σκέφτεται κάτι άλλο. Κάποιον που απλώς να κατανοεί. Ελπίζω κάποιες φορές να έχω λειτουργήσει κι εγώ έτσι για τους άλλους. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω.