Τα 6 και 2 μου...

Χάτες, αφού με εκούρτισεν η Ωραία Ελένη και η Μάνα ας γραψω κι εγώ θετικά και αρνητικά του blogging.

Θετικά:
1. Το blog σου είναι πάντα εκεί, σε ακούει και σε καταλαμβαίνει. Κάτσε τώρα κάθε φορά που θέλεις να πεις κάτι που σκέφτεσαι ή νιώθεις, να γυρεύεις φίλους και γνωστούς, καθένας είναι χαμένος στην καθημερινότητά του και στις σκοτούρες του, μικρές ή μεγάλες.
2. Ενώ στη πραγματική ζωή δύσκολα γνωρίζεις νέο κόσμο, στα μπλογκς γνωρίζεις πολύ πιο ευκολα, ενδιαφέροντα και αξιολογα άτομα.
3. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι η άποψη σου σημαίνει κάτι και ακούεται.
4. Κάποιες φορές απλά χαμογελάς...
5. Κάποιες φορές προβληματίζεσαι και σκέφτεσαι ότι δεν είσαι μόνος..
6. Και κάποιες άλλες φορές έχεις την ευκαιρία, αν είσαι γυναίκα, να γράφεις και εσύ τον άντρα/σύντροφο κτλ (κάποιο αρσενικό τέλος πάντων) για χάρη του κομπιούτερ ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο (εδώ βγάζω απωθημένα).

Αρνητικά δε βρίσκω ιδιαίτερα γιατί εξαρταται πόσο σοβαρά θα το πάρεις... Γι' αυτό θα αναφέρω μόνο ένα, το ότι προσπαθείς να βρεις χρόνο από τον ήδη πολύ πολύ λιγοστό "ελεύθερο" χρόνο που έχεις... και επίσης τον χρόνο αυτό τον κλέβεις από άλλο ωραία πράγματα που θα μπορουσες να κάνεις π.χ. βιβλία, μουσική κ.α. ή την ξεκούρασή σου (άρα έγιναν δύο).

Φιλάκια, σε όλους... Χ Χ Χ

Υ.Γ.
1. Ωραία Ελένη και Μάνα, ήβρα από που επιάσετε τις εικόνες σας, nice pictures :)
2. Όποιος άλλος αδκιασερός θέλει ας γράψει τα δικά του.

Αχ, αυτή η ελπίδα...

Υπάρχουν στιγμές, που ξέρεις ότι κάτι δεν πρόκειται να συμβεί.

Κάτι που θέλεις πολύ, κάτι για το οποίο πάλαιψες με νύχια και με δόντια στο παρελθόν αλλά δεν κατάφερες να το πετύχεις, τουλάχιστον με τον τρόπο που εσύ ήθελες.

Η λογική, τα γεγονότα, τα "επιστημονικά" στοιχεία σου δείχνουν πως "αποκλείεται".

Κι όμως εσύ ελπίζεις. Εξακολουθεί να υπάρχει μέσα σου μια ελπίδα μικρή, αδύνατη, που τρεμοσβήνει σαν το κερί, αλλά δε λέει να σβήσει εντελώς. Δύσκολα, ίσως αποφασίσεις να την ομολογήσεις σε πρόσωπα πολύ κοντινά, ίσως πάλι να την κρατήσεις για πάντα για τον εαυτό σου.

Γιατί, όπως λέει και το γνωστό μπλακ χιούμορ ανέκδοτο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, κι αν λένε την πεθερά σου Ελπίδα... (πεθερούλαα μου, αν το διαβάσεις (σιγά...) μην παρεξηγηθείς, είσαι καλή πεθερά εσύ).

Αχ, αυτή η ελπίδα, που επιμένει να αχνοφέγγει, αδύναμη, αλλά ζωντανή.

Από την άλλη όμως, ίσως αυτή να είναι που μας δίνει τη δύναμη να ονειρευόμαστε....

Ίσως τελικά εμείς να είμαστε αυτοί που την κρατούνε με το ζόρι ζωντανή.

Η ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων...

"Πώς τα πάει ο Γ..., είναι καλύτερα;"
"Καλημέρα, τι κάνεις, άρχισα να βλέπω το madmen. Μα πώς φέρονται έτσι στις γυναίκες; Πάντως άψογα τα φορέματά τους"
"Γεια, καιρό να τα πούμε. Θέλετε να κανονίσουμε κάτι το σαββατοκυρίακο;"
"Σκουλουκούιν μου πώς είσαι; Πριν μερικές μέρες πήρα το cd που μου έστειλες, έκανες πολλή δουλειά που θα με βοηθήσει. Ευχαριστώ"
"Σκουλουκούιν μου, please στείλε μου το τηλέφωνο του ... Θα σε πάρω μετά." (κατακρίβεια δε με πήρε)
"Χρόνια πολλά για τη γιορτούλα σου... πάντα υγεία και χαρές."

Μπιπ..., παίρνω το κινητό στα χέρια μου, πατώ το "open" και διαβάζω: "Κόρη, την τετάρτη πάμε για φαϊ;". Μια φίλη μου που αγαπώ, τη γνώρισα πριν τέσσερα χρόνια, πάντα περνούμε ωραία, χαχανίζουμε, κακαρίζουμε κτλ. Προσπαθώ να υπολογίσω τα πράγματα που έχω και σκέφτομαι τι να γράψω. Την ίδια στιγμή όμως συνειδητοποιώ ότι νιώθω μια απογοήτευση που δεν έχει σχέση με το αν θα καταφέρω τελικά να τη συναντήσω την Τετάρτη. Έχει καιρό να τα πούμε, αν με έπαιρνε τουλάχιστον τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή της... να με αποκαλέσει "φρενοκομείο" κι εγώ "μπέιμπυ" όπως το έχουμε καθιερώσει τελευταίως.

Τι συμβαίνει τελικά με αυτά τα σσου μμου σσου. Οκ, μας γλιτώνουν χρόνο, είναι άμεσα, αποφεύγουμε να ενοχλήσουμε τον άλλο όταν θα τον πετυχαίναμε σε κάπως ακατάλληλη φάση... μήπως όμως χάνουμε κάτι...;

Δεν είμαι οπαδός των τηλεφωνημάτων μακράς διαρκείας και σίγουρα δεν έχω χρόνο για τέτοια, θα ήθελα όμως πέντε λεπτά έστω τρία ή τέσσερα. Να ακούσω τη χροιά και τον τόνο της φωνής της φίλης που μου στέλλει το μήνυμα, να φανταστώ την έκφραση του προσώπου της και των ματιών της, να μπούμε έτσι αυθόρμητα σε άλλα θέματα που μας απασχολούν, να πούμε ένα αστείο, ένα πείραγμα, να νιώσουμε πιο κοντά. Ένα μικρό τηλεφώνημα, έστω την ώρα που περπατά προς το πάρκινγκ του αυτοκινήτου φεύγοντας από τη δουλειά, την ώρα που περιμένει σε κάποιο ραντεβού, καθώς βγάζει τα πιάτα ή τα ρούχα από το πλυντήριο.

Πάντως θα το παραδεχτώ. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι: "να πάρω τηλέφωνο ή να στείλω μήνυμα;" Και επιλέγω το δεύτερο, γιατί δεν έχω αρκετό χρόνο για το πρώτο. ΄Η γιατί δεν ξέρω αν θα ενοχλήσω με το τηλεφώνημα, αν είμαι σε διάθεση να μιλήσω, αν θα έχουν όρεξη και χρόνο να μου μιλήσουν. Κάτι τελοσπάντων με κάνει να μη νιώθω άνετα. Μα, με τους φίλους μου;

Παλιά όταν ήταν τα γενέθλια ή η γιορτή μου (της Αγία Σκουλούκας εννοώ), περνούσα ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου απαντώντας τηλεφωνήματα φίλων. Τώρα οι περισσότεροι μου στέλλουν μηνύματα. Χαίρομαι που με θυμούνται, θέλω όμως να τους ακούσω, να νιώσω αυτό το παραπάνω που μου προσφέρει το άκουσμα της φωνής τους έστω και από κάποια απόσταση, ακόμα κι αν έχει να περάσει από μια συσκευή και ένα καλώδιο.

Μαθαίνουμε λοιπόν νέα, κανονίζουμε εξόδους, εκφράζουμε συναισθήματα, λέμε ανέκδοτα, ανταλλάζουμε ευχές, όλα μέσα από μηνύματα στο κινητό. Μέχρι 160 πάει η χρέωση, αν έχεις παραπάνω χρεώνεσαι διπλά. Μήπως τελικά ζούμε τη ζωή μας σε μηνύματα των 160 χαρακτήρων;

Υ.Γ. Στο λύκειο είχα επιλέξει το τελείως άχαρο μάθημα της δακτυλογραφίας. Πώς μου ήρθε; Άλλη πονεμένη ιστορία. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έμαθα να γράφω γρήγορα στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζω το πληκτρολόγιο. Προχθές διαπίστωσα ότι σχεδόν έμαθα να γράφω μυνήματα στο κινητό, με τον ίδιο τυφλό τρόπο. Το δάχτυλό μου πάει αυτόματα στο συγκεκριμένο κουμπάκι του κινητού και ξέρει ακριβώς πόσες φορές να το πατήσει.

Κάρτα γεναικών !

Δυστυχώς για μένα δεν είμαι ιδιαίτερα ετοιμόλογο άτομο. Κατακρίβεια μετά από μια συνομιλία μπορώ να σκεφτώ αρκετά εύστοχα σχόλια που θα μπορούσα να είχα κάνει, την ώρα όμως που κάποιος μου λέει κάτι συνήθως σβήνω και δεν απαντώ. Το ίδιο έπαθα και σήμερα μετά από ένα τηλεφώνημα που πήρα.

Ντριν ντριν (κατακρίβειαν "Ain't No Sunshine when she's gone...", αφού έτσι χτυπά το κινητό μου).
Εγώ: Παρακαλώ (κάμνω την ευγενική αφού δεν ξέρω το νούμερο που με παίρνει)
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Γεια σας, η κ. Σκουλουκούιν
Εγώ: Η ίδια
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Από την ...... τηλετράπεζα είμαστε, εχετε λίγο χρόνο να σας ενημερώσουμε για κάτι;
Εγώ: Πολύ λίγο, γι'αυτό πείτε μου γρήγορα (το παίζω busy άτομο).
Υπάλληλος τηλετράπεζας: Θέλουμε να σας ενημερώσουμε για την Woman's Card της ...
Εγώ (αμέσως χτυπούν λαμπάκια): Α, όχι δεν ενδιαφέρομαι.

Αφού τελειώνει η συνομιλία, σκέφτομαι χίλια δυο πράγματα που ήθελα και θα μπορούσα να πω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά εκείνη τη στιγμή δε μου ήρθαν. Έτσι τα λέω τώρα:
Νευριάζει με η συγκεκριμένη κάρτα γιατί
1. Τη θεωρώ σεξιστική μόνο και μόνο γιατί διαχωρίζει τις γυναίκες από τους άντρες.
2. Παρουσιάζει τις γυναίκες ως άτομα που η μόνη τους έννοια είναι τα ρούχα τους, τα διάφορα βαψιμιά (λες και χωρίς αυτά δεν θωρκούνται), κοσμήματα, οπτικούς, ταξιδιωτικά γραφεία και home appliances δηλαδή μίξερς, πλυντήρια ρούχων και πιάτων, τοστιέρες, καφετιέρες, γκριλιέρες, φούρνους και όλα αυτά που χρειάζεται ένα πλάσμα που η θέση του είναι στην κουζίνα και που πρέπει να αναλαμβάνει τις δουλειές του σπιτιού. Θα υπήρχε κάτι τέτοιο σε μια κάρτα μόνο για άντρες άραγε;
3. Έχει ποιο άλλο χρώμα, το καημένο το ροζζζζζ, το οποίο έχει τόσο πολύ συκοφαντηθεί αφού έχει ταυτιστεί με τις barbies, τις διάφορες πριγκίπισσες και άλλες κούκλες που καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία οι διάφορες εταιρείες να πουλήσουν στα κοριτσάκια γεμίζοντας τις δικές τους τσέπες με πολλά ευρωπουλάκια (ετσιάττισα το).
4. Μόνο και μόνο το ότι έκαναν μια κάρτα που απευθύνεται στις γυναίκες δείχνει ότι θεωρούν τις γυναίκες εύκολη λεία.

Τα δήθεν πλεονεκτήματά της, διπλούς βαθμούς, ψευτοκαλύψεις κτλ δεν τα συζητώ, είναι κοροϊδία όπως τα πλεονεκτήματα που δήθεν προσφέρουν όλες οι κάρτες των τραπεζών.

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο λοιπόν και συνειδητοποίησα την ευκαιρία που έχασα, πήρα πίσω, μπήκα όμως στον τηλεφωνητή, θα ήταν αδύνατο να βρω τον υπάλληλο με τον οποίο μίλησα και να του τα πω. Όχι πως μου φταίει εκείνος, το ψωμί του προσπαθεί να βγάλει στο κάτω κάτω, είχα όμως μια μικρή ελπίδα ότι τα σχόλια μου θα μπορούσαν να μεταφερθούν πιο πάνω (εδώ γελάμε). Φυσικά δε νομίζω να χρειάζεται, για να τηλεφωνούν να ενημερώνουν μάλλον δεν έχουν και πολλές πελάτισσες.

Υ.Γ. Τι θα περιλαμβάνει άραγε μια κάρτα για άντρες; Εξαργύρωση βαθμών από καταστήματα ηλεκτρονικών, κυνηγιού, ποδοσφαίρου, καφενέδες κτλ;

Χρόνος για "μένα"...

Ξυπνώ το πρωί. Ακόμα μια φορά ξυπνώ από μόνη μου, δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι του κινητού μου. Πρόκειται για ένα ακομα επίτευγμά μου, να ξυπνώ από μόνη μου πριν το ξυπνητήρι, για κατάντια πρόκειται κατακρίβειαν μια και δείχνει ότι έχω χάσει την ανεμελειά μου, την ικανότητα να με παίρνει βαθιά ο ύπνος και να ξεχνώ πώς έχω να πάω στη δουλειά. Αρχίζω να τρέχω, σάντουιτς, ξύπνημα του μωρού, άλλαγμα πάνας, τάισμα, ντους δικό μου, ντύσιμο, μια φέτα ψωμί με τυρί στα πεταχτά και στ' αυτοκίνητο, να πάρω το μωρό στη γιαγιά του αν δεν το έχει πάρει ο άντρας μου και να πάω στη δουλειά.

Μόλις που καταφέρνω να φτάσω εγκαίρως, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το χρόνο, πάντα ήμουν αυτή που αργοπορούσε στα ραντεβού και στις εξόδους της παρέας. Η καθυστέρησή μου πάντα γύρω στα 10-20 λεπτά, οι προσπάθειές μου να είμαι συνεπής ήταν πραγματικές, το αποτέλεσμα όμως κανένα.

Ο χρόνος στη δουλειά κυλά γρήγορα, δεν κάνω και καμμιά δουλειά καριέρας, έχω πολλά να κάνω όμως, όχι απαραίτητα ουσιαστικά (αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία) αλλά αρκετά ώστε να μην μ' αφήνουν να ησυχάσω.

Τελειώνω και επιστρέφω στο σπίτι. Δουλειές δεν έχω ιδιαίτερες, φαγητό βρίσκω έτοιμο ή αγοράζω και πληρώνω άτομο μια φορά την εβδομάδα για το βασικό καθάρισμα του σπιτιού. Κάποια πράγματα όμως μένουν και για μένα (ψώνια, μικροκαθαρίσματα, μικροσυγυρίσματα, σιδερώματα κτλ κτλ). Και είναι φαίνεται αρκετά να μου γεμίσουν ένα μεγάλο κομάτι της μέρας μου.

Έρχεται το βράδυ. Γύρω στις 10 τελειώνω με όλα όσα πρέπει να κάνω και αρχίζει ο χρόνος ο "δικός" μου, είμαι όμως τόσο κουρασμένη που ό,τι κι αν κάμω κοιμούμαι πάνω μου, στην πολυθρόνα, στον καναπέ, παντού. Τα παρατώ λοιπον και πάω να κοιμηθώ.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά το μυαλό μου ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο, όπου ο χρόνος κυλά πιο αργά, πιο ανθρώπινα. Έχω χρόνο να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου, να παίξω με το μωρό, να μιλήσω και να γελάσω με τον σύντροφό μου, να επισκεφτώ τη γιαγιά μου που είναι μόνη της στο σπίτι με το σμιλί και τις σειρές της στην τηλεόραση. Έχω χρόνο να διαβάσω το βιβλίο που άρχισα από το καλοκαίρι χωρίς να αποκοιμιέμαι στα πρώτα πέντε λεπτά που το παίρνω ή να ακούσω μουσική χωρίς να κάνω και κάτι άλλο ταυτόχρονα. Έχω χρόνο για μένα και για αυτούς και αυτά που πραγματικά αγαπώ και νοιάζομαι. Σκέφτομαι στα γενέθλιά μου να μη ζητήσω κανένα δώρο, μόνο μια μέρα τελείως ελεύθερη απο οτιδήποτε, μια μέρα μόνο για μένα, για τα ουσιαστικά της ζωής μου και γι' αυτά που πραγματικά αγαπώ.

Βροχή μου ...

Όταν είμαι με κόσμο και μιλώ για τον καιρό μπορεί να συμβαίνουν δύο πράγματα. Είτε δεν έχω τίποτε κοινό για να συζητήσω έτσι καταφεύγω στο θέμα του καιρού, είτε πρόκειται για εγγλέζους που μιλούν συνέχεια για τον καιρό. Τον τελευταίο καιρό όμως το θέμα του καιρού με απασχολεί πολύ, όπως και πολλούς άλλους. Ο στίχος της Νικολακοπούλου που τραγουδά πολύ ωραία η Πρωτοψάλτη, "λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό..." κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Έχει μπει ο Νιόμβρης, το φθινόπωρο φεύγει όπου και να 'σαι και ακόμα είμαστε με τα κοντομάνικα και τα κοντοτσιάτταλα. Είναι ακόμα καλοτζαίρι... Και δυστυχώς, έχουν πέσει ελάχιστες σταγόνες βροχής... καταλάθος.

Η κατάσταση δε φαίνεται να αλλάζει μέσα στην εβδομάδα, αφού ο καιρός θα είναι ηλιόλουστος και η θερμοκρασία σταθερά 25-26 βαθμούς. Βοήθεια... Ήταν η τύχη μας φαίνεται να ζήσουμε στην εποχή του global warming. Ξέρω ότι είναι κάπως μπανάλ το θέμα, αλλά ήρτεν μου.

Όσοι μεγάλωσαν σε χωριά (λάικ μουά) δε θα μυρίσουν, ούτε και θα αναγνωρίσουν, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Οι δασκάλες που επιμένουν να βάλλουν τους μαθητές τους να γράφουν έκθεση στο σχολείο για τα πρωτοβρόχια, θα περιμένουν ακόμα, ας σκεφτούν κανένα άλλο θέμα καλύτερα.
Οι ρομαντικοί που τους αρέσει να οδηγούν στη βροχή θα μείνουν προς το παρόν με το παράθυρο του αυτοκινήτου καθαρό.
Όσοι τους αρέσει να σκουλλίζουνται στο κρεβάτι και να ακούνε τις βροχές προς το παρόν δε θα βάλουν ούτε μια μικρή κουβερτούλα.
Ο καημένος ο παπάς μου θα συνεχίσει να λαλεί "Εϊβα τζαι καλές βροχές" κάθε φορά που τσουγκρίζει ποτήρι με το θείο μου τον Αντώνη... ακόμα λίγον θα αρχίσω να το λαλώ τζαι εγώ.
Οι κυπραίοι προγόνοι μας αντί καρτζιλαμάδες αντικρυστούς έπρεπεν να χορεύουν χορό της βροχής όπως τους ινδιάνους, αν τον ξέραμε θα μας ήταν χρήσιμος ίσως.

Καλό μήνα... και ένα τραγουδάκι σχετικό και άσχετο που μου αρέσει πολύ.