Μια κουβέντα που μου άρεσε.

Το είπε κάποιος αρχαίος φιλόσοφος, ψέματα, σόρρυ, κάποιος που ξέρω και μου άρεσε.

Όλα είναι ψεύτικα στην εποχή μας,
ξεκίνα που τα βυζιά
τζαι πήαιννε στα γρασίδκια.

(λίγο χωριάτικο αλλά αληθινό).

Γυναίκες της Κίνας

Πολλές φορές παραπονιέμαι για μικρές ή μεγάλες ανισότητες που παρατηρώ ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες στην εποχή μας. Γενικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα, σε υπολογίζουν λιγότερο, δίνουν λιγότερη σημασία στην άποψή σου, κάνεις περισσότερες δουλειές, αναλαμβάνεις περισσότερες ευθύνες στο σπίτι και για αρκετούς άλλους λόγους που δεν είναι της ώρας να γράψω. Όσο σοβαρά και υπαρκτά και αν θεωρώ αυτά για τα οποία παραπονιέμαι, κάποιες φορές σκέφτομαι ότι τουλάχιστον είμαι πολύ τυχερή που γεννήθηκα σ' αυτή την εποχή. Σκεφτήτε απλώς πως ήταν οι γυναίκες στην Κύπρο κάποια χρόνια πριν.

Τελευταίως διάβασα ένα βιβλίο που πραγματικά με άγγιξε. Ο τίτλος του είναι γυναίκες της Κίνας και το έγραψε η Ζινράν, η οποία παρουσίαζε για οχτώ χρόνια μια πρωτοποριακή ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία καλούσε τις γυναίκες από όλη την Κίνα να τηλεφωνήσουν και να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Σιγά σιγά κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και γυναίκες από όλες τις περιοχές της Κίνας της τηλεφωνούσαν για να της πουν την ιστορία τους.

Οι ιστορίες αυτές είναι στην καλύτερη περίπτωση συγκινητικές ενώ τις περισσότερες φορές συγκλονιστικές και τραγικές. Ιστορίες γυναικών που βιάστηκαν από τον πατέρα τους και η μητέρα τους συνέτεινε στο να κρατηθεί μυστική και να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή. Γυναίκες που τις εκμεταλλεύτηκε η επανάσταση του Μάο Τσετουνγκ και γυναίκες που διώχτηκαν και βιάστηκαν γιατί είχαν κάποια σχέση, μεγάλη, μικρή αλλά και πολλές φορές καθόλου, με πολιτικούς του αντιπάλους. Γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους στο σεισμό στην Τανγκσαν το 1976 αλλά και γυναίκες που έμειναν πιστές σε μια αγάπη για χρόνια. Το βιβλίο δεν περιορίζεται μόνο σε ιστορίες από το παρελθόν της Κίνας αλλά αναφέρεται και στο παρόν της. Μιλά για γυναίκες που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους στη σύγχρονη Κίνα βρίσκοντας σα διέξοδο το να καταστείλουν τα αισθήματά τους και να διώξουν τον έρωτα από τη ζωή τους. Τέλος μιλά για γυναίκες ομοφυλόφιλες αλλά γυναίκες σε χωριά απομακρυσμένα που ζουν σε άθλιες συνθήκες που δεν μπορούμε καν να τις φανταστούμε, αφημένες τελείως στις διαθέσεις και τις νοοτροπίες των αντρών και της αναχρονιστικής κοινωνία στην οποια ζουν, που δεν τις υπολογίζει καθόλου (μάνα μου τους Κυπραίους μας και την Κύπρο μας).

Ήταν ένα πολύ δυνατό βιβλίο που με έκανε να δακρύσω αρκετές φορές. Με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή είμαι που γεννήθηκα σ' αυτή την εποχή και σε αυτό τον τόπο.

Καληνύχτα αστέρι...

Θα ξυπνούσες κάθε πρωί με το ζόρι, όπως όλοι μας, θα ντυνόσουν και θα πήγαινες στη δουλειά. Θα αγαπούσες τη δουλειά σου, είχες καταφέρει μόνος σου να σπουδάσεις κάτι που σου άρεσε και να συνεχίσεις με υποτροφία τις σπουδές σου στο εξωτερικό. Θα ήσουν φίλος με τους συναδέλφους σου και θα ήσουν πάντα μια ευχάριστη παρουσία στο γραφείο. Μετά τη δουλειά θα πήγαινες στο σπίτι σου όπου είμαι σίγουρη ότι θα σε περίμενε κάποια που θα σε αγαπούσε, πιθανότατα θα είχες και παιδιά. Πολύ συχνά θα επισκεπτόσουν τους φίλους σου, θα ερχόσουν και στο δικό μας σπίτι, θα γελούσαμε και θα περνούσαμε ωραία. Θα ήσουν ο κουμπάρος μας, εκτός αν παντρευόσουν εσύ πρώτος. Στα πάρτυ θα ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας, θα έπινες και θα ερχόσουν στο κέφι, πιθανόν κάποια φορά να κατάφερνες να κάνεις και το Γ. να μεθύσει.

Θα ζούσες μια ζωή απλή, συνηθισμένη, όπως οι ζωές όλων μας, γεμάτη όμως με μικρές, ωραίες, χαρούμενες στιγμές. Σου άξιζε να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να κάνεις παιδιά. Να έχεις φίλους που να ανυπομονούν να σε δουν. Δυστυχώς τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Έφυγες πολύ νωρίς για ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Δε ξέρω το λόγο, ούτε μπορώ να βγω από μέσα αν κάτσω να σκέφτομαι πόσο άδικο ήταν. Ξέρω μόνο ότι θα σε θυμόμαστε πάντα. Θα είσαι ένα αστέρι που θα φωτίζει τον ουρανό μας και θα κρατήσουμε ένα χώρο στην καρδιά μας μονάχα για σένα.

Καληνύχτα αστέρι
Να μου γνέφεις που πας,
να ‘σαι πάντα ψηλά, φωτεινό
κι από εκεί να με βλέπεις....
(Στίχοι – μουσική: Διονύσης Τσακνής)

Πίτ τ ες σουβλακιών για λιλιπούτειους κυπραίους.

Ακόμα μια μέρα περνά. Είμαι τέζα και είμαι έτοιμη να ξαπλώσω στο ωραίο κρεβατούδιν μου αλλά ξαφνικά μια σκέψη περνά από το μικρό μου μυαλουδάκι. Τι θα φάει αύριο στη δουλειά ο γλυκύτατος μου σκούλουκος; Αμέσως θυμούμαι ότι έφερε πιτ τούδες σουβλακιών μικρές από το φούρνο. Ωραία θα του βάλω μέσα τυρούδιν και ντοματούδαν που του αρέσει.

Ανοίγω το σακούλι και διαπιστώνω ότι οι πιτούδες έχουν μικράνει από την προηγούμενη φορά, που ήταν πιο μικρές από την προπροηγούμενη, που ήταν πάλε πιο μικρές από την προπροπροηγούμενη. Μα για να χορτάσει ο σκούλουκός μου πρέπει να του κάμω τουλάχιστον τέσσερις. Άτε εγώ χορτάνω με τρεις αλλά πάλε εν μας κανεί τζαι του δυο ένα κουτί και ας στοιχίζει και 1,85 ευρώ. Όμως πρέπει να του το αναγνωρίσουμε του φούρνου, εν αύξησε την τιμή τελευταίως. Μπράβο τους που σκέφτουνται τον κυπραίο καταναλωτή. Ασχετον ότι το μέγεθος τους έγινε μισό. Εν επειδή σκέφτουνται τη σιλουέτα μας τζαι θέλουν να μας γλυτώσουν από τα λεφτά του διαιτολόγου. Όσο για τους Κυπραίους δωσ' τους που πάνω τζαι αντέχουν πολλά. Εν παραπονιούνται, άτε μπορεί να μουρμουρίσουν λίγο με τον κουμπάρο τζαι την κουμέρα αλλά δεν πρόκειται να κάμουν τίποτε πιο δυναμικό. Στο τέλος εν να σιωπήσουν τζαι θα συνεχίσουν να ψουμνίζουν που τον ίδιο φούρνο. Εξάλλου τι μπορεί να κάμει ένα πλάσμα μόνο του, αφού το κράτος είναι τελείως αδιάφορο και οι δήθεν συνδέσμοι καταναλωτών κατσιαρίζουν λλίον αλλά ουσιαστικά κοιμούνται. Εν μπορει να είναι τυχαία εξάλλου η ομοιότητα μας με το γαδούρι, το εθνικό μας ζωάκι (χωρίς να θέλω να προσβάλω το συμπαθέστατο ζωάκι, κατακρίβειαν σκέφτομαι τελευταίως να υιοθετήσω κανένα που το καταφύγιο των γαϊδουριών που υπάρχει). Ξέρουμε να υπομένουμε τζαι να σιωπούμε.

Το πιο ωραίο χαμόγελο.

Ένα χαμόγελο είναι η πιο ωραία έκφραση που μπορεί να πάρει ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Μας χαλαρώνει, μας φτιάχνει τη διάθεση, μας κάνει να ξεχνούμε τα προβλήματά μας. Αυτόν που το δίνει αλλά και αυτόν που το παίρνει. Μπορεί να σημαίνει σ'ευχαριστώ, μ' αρέσει αυτό που λες, μου έφτιαξες τη διάθεση, είμαι ευτυχισμένος, νιώθω ωραία και άλλα πολλά. Η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο όμορφη αν δίναμε και αν παίρναμε περισσότερα χαμόγελα. Εξάλλου είναι και μεταδοτικό (χαμογελάστε είναι μεταδοτικό... λέει ένα τραγούδι). Δεν είναι τυχαίο το ότι χαμογελούμε εξάλλου όταν βγάζουμε μια φωτογραφία. Το χαμόγελο μας δίνει μια γλυκιά έκφραση και μας κάνει να φαινόμαστε πιο όμορφοι.

Το πιο ωραίο χαμόγελο όμως, είναι το αυθόρμητο και άδολο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, που δεν ξέρει τίποτε ακόμα γι'αυτό τον κόσμο, για τη ζωή, για τους ανθρώπους. Δεν ξέρει τίποτα για την κακία, τη ζήλια, τη ματαιοδοξία, την εκμετάλευση, το χρήμα και όλα τα καθημερινά που κάνουν δύσκολη τη ζωή μας.
Τους τελευταίους 3-4 μήνες αυτό το χαμόγελο ήταν από τα πρώτα πράγματα που έβλεπα κάθε μέρα, με γέμιζε με χαρά και συγκίνηση, με έκανε να λιώνω. Το χαμόγελο ενός μικρού αγοριού 5 μηνών. Το πιο γλυκό χαμόγελο που πολλές φορές συνεδευόταν από μια χαριτωμένη κίνηση των ποδιών και των χεριών ή ακόμα και ένα χαρούμενο επιφώνημα. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που προκαλεί το χαμόγελο αυτό, χαίρομαι πολύ όμως ακόμα και με μια μικρή υποψία ότι το χαμόγελο αυτό ωφείλεται σε μένα.

Αυτό το χαμόγελο θα μου λείψει πολύ τη Δευτέρα που θα πάω πίσω στη δουλειά μετά από ένα πολύ πολύ μεγάλο διάλειμμα. Τα πρωινά μου δε θα είναι τόσο όμορφα, γι' αυτό θα προσπαθήσω σήμερα να το δω όσο πιο πολύ μπορώ ώστε να κρατήσω το χαμόγελο αυτό στο μυαλό μου για τις δύσκολες στιγμές που θα συναντώ. Πραγματικά όμως, θα μου λείψει όσο τίποτε άλλο...