Κυπραίοι άντρες στον Πρωταρά.

Αυτό το καλοκαίρι παρακολούθησα τις ακόλουθες δύο σκηνές σε εξοχικό λευκωσιατών στον Πρωταρά.

Σκηνή 1: Κυπραίος άντρας τζαι η μάνα του.
Ο κυπραίος άντρας επιστρέφει από τη θάλασσα και είναι έτοιμος να κάμει το μπάνιο του. Λέει στη μάνα του.
Κυπραίος άντρας: Φέρ' μου τον ττόρο μου.
Κυπράια μάνα: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Φέρ' μου τζαι τα ρούχα μου.
Κυπραία μάνα: Τώρα να σου τα φέρω. (πάει τζαι φέρνει τα). Να σου φέρω τζαι τα τσιαρίκκια σου;
Κυπραίος άντρας: Όϊ
Κυπραία μάνα: (Ως πρίχτισσα μάνα επιμένει) Να σου φέρω τα τσιαρίκια σου;
Κυπραίος άντρας: ΄Οϊ είπα.
Κυπραία μάνα: Τώρα εννα σου τα φέρω. Μα έχουν τα χάλια τους, μυρίζουν. Πρέπει να αγοράσεις τζινούρκα.

Σκηνή 2: Κυπραίος άντρας τζαι η γεναίκα του.
Ο κυπραίος άντρας πάλε επιστρέφει από τη θάλασσα και είναι έτοιμος να κάμει το μπάνιο του.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τον ττόρο μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τζαι τα ρούχα μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.
Κυπραίος άντρας: Κ... μου, φέρνεις μου τζαι το σιαμπού μου.
Κυπραία γεναίκα του: Εντάξει.

Και στις δύο περιπτώσεις ο κυπραίος άντρας κάμνει το μπάνιο του τζαι βκαίνει λουμένος τζαι μοσχομυρισμένος.

Ερώτηση 1: Οι κυπραίοι άντρες εν μπορούν να έβρουν μόνοι τους τα πράματα που χρειάζουνται για να κάμουν μπάνιο. Πρέπει να κόφκουν διαταγές τζαι να τους τα φέρνουν διάφορες γεναίτζες. Σταματούν να βασίζουνται πάνω σε γεναίτζες για τέτοια απλά και βασικά θέματα σε κάποια ηλικία και αν ναι σε ποιαν; (μήπως σε καμμιάν;)
Ερώτηση 2: Οι κυπραίες μανάδες σε ποια ηλικία θα σταματήσουν να σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν τους γιούδες τους; Περνά τους μήπως που το μυαλό ότι πρέπει να γίνουν κάποτε ανεξάρτητα άτομα τζαι να μεν χρειάζουνται πάντα μια γεναίκα να τους βουρά που πίσω;
Ερώτηση 3: Υπάρχουν κυπραίοι άντρες που πακετάρουν εκείνοι τα πράγματα του ζευγαριού όταν θα πάει ταξίδι και δεν ρωτούν συνέχεια τες γυναίκες τους που είναι το ένα και το άλλο;
Ερώτηση 4: Εννα κάμνω τζαι εγω ετσι στο γιούδιν μου άμαν μεγαλώσει;

Υ.Γ. Τα περιστατικά που περιγράφονται πιο πάνω είναι πραγματικά. Κυπραίοι άντρες που μπορεί καταλάθως να διαβάσετε το μπλοκ μου μεν μου κόψετε την καλημέρα.

Φίλοι που ξέρουν να ακούν . . .

Η ώρα είναι 1:00μ.μ., μόλις έχω ταϊσει τον μπέμπη και είμα έτοιμη να κλειστώ στο υπνοδωμάτιο μου παρέα με το λατρεμένο μου air condition. Χτυπά το τηλέφωνο. Το απαντώ. Είναι μια φίλη που έχουμε καιρό να βρεθούμε και μου προτείνει να πάμε στο IKEA για φαγητό. Δεν ήθελα δεύτερη κουβέντα, κουρτίστηκα. Φορτώνω τον μπέμπη στο αυτοκίνητο, ευτυχώς είναι σε ηλικία που δεν έχει άποψη δική του ακόμα και τον παίρνω όπου θέλω εγώ. Φτάνω σε λίγο στο ΙΚΕΑ (δεν τους κάνω διαφήμηση, ούτε παίρνω λεφτά), συναντώ την Λένα και καθόμαστε για φαγητό. Όλες οι συναντήσεις μας τα τελευταία χρόνια κανονίζονται με αυτό τον τρόπο. Με παίρνει ή την παίρνω τηλέφωνο αυθόρμητα και απρογραμμάτιστα και αν βολεύει συναντιόμαστε. Με αυτό τον τρόπο έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε ακόμα τη φιλία μας ζωντανή, σε μια εποχή και σε μια ηλικία που λόγω περιορισμένου χρόνου και δουλειών κυρίως χάνεις παρά κάνεις νέους φίλους. Ίσως τελικά ο προγραμματισμός δυσκολεύει τη ζωή μας και μας κάνει όλο και λιγότερο ευέλικτους. Γιατί η πιο καλή στιγμή για κάτι να μην είναι το τώρα;

Καθόμαστε στο τραπέζι και αρχίζουμε το φαγητό μας. Και ως τυπικές γεναίτζιες μιλούμε ασταμάτητα. Κατακρίβειαν μιλώ εγώ, ανάβω το ράδιο και η ταχύτητα με την οποία μιλώ ξεπερνά την ταχύτητα εκφωνητή ποδοσφαίρου. Η Λένα ακούει, χαμογελά, με τα σχόλιά της με κάνει να χαλαρώνω. Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που υπάρχουν πλέον που ξέρουν να ακούν. Οι περισσότεροι προτιμούμε να μιλούμε, ίσως γιατί ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας και τα θέματα που απασχολούν εμάς, ίσως γιατί θεωρούμε πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή, ίσως γιατί θέλουμε να εντυπωσιάσουμε με τις γνώσεις και τις ιδέες μας. Συναντιόμαστε με κόσμο για να ικανοποιήσουμε τη δική μας ανάγκη για κοινωνική επαφή και συνήθως αδιαφορούμε για το πως νιώθει, τι σκέφτεται και τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο άλλος που μας ακούει. Πολλές φορές μου έτυχε να μιλώ σε κάποιον για κάτι και όταν τελειώνω να μου λέει κάτι που δείχνει ότι δεν άκουγε αυτό που έλεγα. Ίσως πολλλές φορές να το κάνω κι εγώ. Σε μια συνομιλία αλλά και στις σχέσεις μας, μας νοιάζει περισσότερο το τι θα πάρουμε εμείς παρά το τι θα δώσουμε. Το να δίνουμε εξάλλου είναι πιο δύσκολο.

Οι συναντήσεις μας πάντοτε με χαλαρώνουν, με ξεκουράζουν, με βοηθούν να βλέπω αυτά που με απασχολούν από άλλη οπτική γωνιά και να τα αντιμετωπίζω καλύτερα. Όχι γιατί πρόκειται κάποιος άλλος να μου δώσει μια έτοιμη λύση, αυτήν πρέπει να τη βρω εγώ. Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον, μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο. Ένα άνθρωπο που να ακούει προσεκτικά χωρίς να διακόπτει ή να σκέφτεται κάτι άλλο. Κάποιον που απλώς να κατανοεί. Ελπίζω κάποιες φορές να έχω λειτουργήσει κι εγώ έτσι για τους άλλους. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω.

Η επόμενη μέρα...

Πώς αντιδρούμε όταν ακούμε μια δυσάρεστη είδηση, χάνουμε κάτι ή αποτυγχάνουμε σε μια προσπάθεια στην οποία είχαμε επενδύσει πολλά; Ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι τελειωτικό και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Στην αρχή παγώνουμε, ξεσπούμε ίσως σε κλάματα, θέλουμε να αποτραβηχτούμε και να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ίσως πάλι αντιδρούμε με τον αντίθετο τρόπο, μας πιάνει υπερκινητικότητα, αρχίζουμε να κάνουμε διάφορες δουλειές π.χ. του σπιτιού ή θέλουμε να είμαστε με κόσμο για να ξεχάσουμε. Καταφέρνουμε έτσι να ξεπεράσουμε τη μέρα στην οποία δεν εκπληρώθηκε το όνειρο για το οποίο προσπαθήσαμε πολύ σκληρά.

Και ξημερώνει η επόμενη μέρα. Και ενώ κάθε καινούρια μέρα φέρνει νέες ελπίδες, αυτή η μέρα, σε φέρνει αντιμέτωπο με την απώλεια, με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, με τον κόπο και τις ελπίδες που χάθηκαν. Η επόμενη μέρα κάνει αυτά που δεν κατάφερες να αποκτήσεις, αυτά που ήθελες να αλλάξεις καθημερινή πραγματικότητα. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν η μέρα αυτή, αν είχες το αποτέλεσμα που ήθελες. Βλέπεις για λίγο τον εαυτό σου ευτυχισμένο σε ένα παράλληλο σύμπαν, όμως δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις κάποτε να ζήσεις πραγματικά σε αυτό. Προς το παρόν, πρέπει να μαζέψεις τα συντρίμια σου, να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς, να βρεις τι δεν πήγε καλά και ίσως αν έχεις ακόμα δύναμη κι ελπίδες να ξαναπροσπαθήσεις.

Ο χρόνος που κυλά σε αναγκάζει να σταθείς στα πόδια σου. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις δύσκολες, που γίνονται ακόμα πιο δύσκολες κάτω από τη σκιά του ονείρου που έσβησε. Αποφάσεις δικές σου, με ρίσκο που κανένας άλλος δε μπορεί να πάρει για σένα. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξη. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Πρέπει να προχωρήσεις...

Αγγουράκια, ντομάτες, πεπόνια, φακούσια τζαι άλλα πολλά.

Αγαπητοί αναγνώστες αυτού του μπλοκ που προφανώς δεν έχετε τίποτε καλύτερο να κάνετε τζαι δκιαβάζεται στο σκουλουκούιν, κατάγομαι από μια γεωργική οικογένεια ενός μεγαλοχωριού πολύ κοντά στη Λευκωσία δεν σας λαλώ το όνομα, για να σπάζετε την τζιεφαλίν σας να το έβρετε) . Ο παπάς μου, στην ουσία είναι γεωργός, αφού είναι πορωμένος και ασχολείται με τα γεωργικά μέχρι τελικής πτώσεως, αν και στο επάγγελμα ήταν πριν να αφυπηρετήσει δημόσιος υπάλληλος που μάλισταν ασχολείτουν με λογιστικά. Αν και ήταν από τους κυβερνητικούς που εδουλεύκαν, όταν περνούσε το σαββατοκυρίακό του μαζεύοντας ελιές, έλεγε ότι θα πάει τη Δευτέρα στη δουλειά να ξεκουραστεί.

Η μανία του με τα γεωργικά εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Συγκεκριμένα όπου έβρει λίην γην φυτεύκει διάφορα πράματα, ντομάτες, αγγουράκια, πιπέρια, πεπόνια, καρπούζια, κρεατοκόλοκα (όποιος εν ηξέρει τι εννοώ να τα δοκιμάσει με γέμιση των κουπεπιών τζαι αν μεν του αρέσουν σημαίνει εν καταλάβει) και φακούσια. Τι είναι τα φακούσια; Πολύ λίγοι άνθρωποι στους οποίους τα ανέφερα ξέρουν τι είναι. Αν κάποιος από εσάς ξέρει τι είναι, να μου στείλει μια φωτογραφία του και θα τον ανακυρήξω "Μις ή Μιστερ φακούσιην". Λοιπόν είναι κάτι ανάμεσα σε κολότζιην και αγγουράκιν που φκάλλεις τις κοκκόνες του που είναι όπως του κολοτζιού τζαι το τρώεις όπως το αγγουράκι. Το χειμώνα ο παπάς μου βάλλει μαρούλλιν, ρόκκαν, κραμπιά, λαχανάκια βρυξελλών (για να μεν νομίσετε ότι είμαστε τίποτε χώρκατοι), κουνουπίδια και μπρόκολο. Σε όλα αυτά δε βάλλει λιπάσματα και ορμόνες. Α, ξέχασα να σας πω ότι βάλλει τζαι λουβί.

Έτσι λοιπόν είμαστε μια οικογένεια που τρώει κάμποσα πράματα γιόρκην, που είναι τζαι οργκάνικ τζαι η αλήθκεια είναι ότι η γεύση τους εν παίζεται. Καμία σχέση με αυτά που βρίσκεις στις φρουταρίες και τα σουπερμάρκετ και ειδικά τα εισαγόμενα. Τα αγγουράκια που τρώμε έχουν γεύση, τα πεπόνια εν γλυτζιά όπως το μέλιν τζαι οι ντομάτες μας εν πιο ζουμερές τζαι γευσάτες. Φυσικά όταν σταματήσει ο παπάς μου να βάλλει που τούτα ούλλα, εμείς εν θα ξαναφάμεν, αγγουράκι γευσάτον τζαι πεπόνιν γλυτζιήν όπως το μέλιν. Τούτες τις γεύσεις, που θυμούνται οι γονιοί τζαι οι παππούδες μας, τα μωρά μας εν θα τες ξέρουν τζαι τα φρούτα που τρων εν να έχουν την ίδια γεύση, τη γεύση του άγευστου. Θα μας μείνει μόνο η ανάμνηση μιας παλιάς καλής εποχής που υπήρχαν ακόμα πράγματα γνήσια και απείραχτα από την τεχνολογία (λιπάσματα, φυτοφάρμακα κτλ). Για να νιώσεις λίγην γεύση παραπάνω και για να φάεις κάτι υγιεινο, θα πρέπει να βαστάς παραπάνω λεφτά που τους άλλους, να πιαίνεις στα καταστήματα τα οργκάνικ τζαι να πληρώνεις διπλά τζαι τρίδιπλα με την ελπίδα ότι αυτά που θα αγοράσεις θα είναι υγιεινά τζαι γευσάτα. Εφόσον όλα πληρώνονται και αγοράζονται στην εποχή νας γιατί να μην αγοράζονται και οι γεύσεις.

Υ.Γ.
Πάντως μου έτυχε τελευταίως να αγοράσω από το τμήμα των οργκάνικ γνώστης υπεραγοράς τέσσερα μήλα κοστωμένα προς τέσσερα ευρώ, που όταν τα καθάρισα αυτά που έφαγα αντιστοιχούσαν σε δύο.

Μολύβια για αριστερόχειρες

Μια συνήθεια που έχω όταν πηγαίνω σε βιβλιοπωλία, υπεραγορές και άλλα καταστήματα είναι να κοιτάζω τα πάντα γύρω μου και να παίζει το μάτι μου λες και είμαι καμμιά κλεπτομανής. Προχτές λοιπόν ενώ ήμουν έτοιμη να πληρώσω στο ταμείο του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς μου βλέπω μπροστά μου κάτι μολύβια και μια καρτελίτσα να γράφει "μολύβια για αριστερόχειρες". Εντελώς αυθόρμητα λέω στο βιβλιοπώλη (ένα πολύ συμπαθητικό νεαρό παιδάκι).
- Μολύβια για αριστερόχειρες, κύριε ελέησον, μα ποιος το σκέφτηκε τούτον;
Εκείνος προς στιγμήν έσβησε και μετά μου είπε.
- Ναι, είναι μολύβια που βοηθούν τους αριστερόχειρες να γράφουν.
- Τζαι καλάν, πώς έγραφαν οι αριστερόχειρες τόσον καιρόν; ΄Αδε κόψιμον του νου τους.
- Ε, ναι (απάντησε εκείνος και χαμογέλασε) εφόσον υπάρχουν όμως δεν μπορούσαμε να μην τα φέρουμε κι εμείς αφού θα τα έχουν τα άλλα βιβλιοπωλεία.
Τότε κι εγώ συμφώνησα μαζί του και αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε και να θαυμάζουμε την νέα εφεύρεση, τα μολύβια για αριστερόχειρες που έχουν μια καμπύλη σαν σταγόνα στο πλάι με κλίση προς τα αριστερά (πρέπει να τα δείτε για να καταλάβετε, είναι δύσκολο να περιγράψω αυτή τη νέα θαυμαστή εφεύρεση).

Επιτέλους η ανθρωπότητα άρχισε να προχωρά προς το καλύτερο αφού προσφέρει διευκολύνσεις στα άτομα που ανήκουν σε κάποιες μικρότερες και διαφορετικές ας το πούμε ομάδες. Από την άλλη όμως έχω φίλους αριστερόχειρες και ποτέ δεν άκουσα κανέναν να παραπονιέται ότι δεν τον βολεύουν τα μολύβια. Αν το διαβάζει αυτό καποιος αριστερόχειρας ας μας πει.

Η εξειδίκευση λοιπόν μπαίνει δυναμικά ακόμα και στο χώρο των μολυβιών, τα οποία μας εξυπηρετούσαν μια χαρά μέχρι τώρα, δημιουργώντας νέες ανάγκες με σκοπό φυσικά ποιο άλλο, το κέρδος αυτού που τα σκέφτηκε και τα κατασκεύζει. Τώρα οι αριστερόχειρες θα πρέπει να αγοράζουν τα δικά τους μολύβια και οι δεξιόχειρες τα δικά τους. Και τα μωρά του δημοτικού τωρά καλά κάμνουν να μεν ξιχάνουν την κασετίνα τους στο σπίτι όπως εκάμναμεν εμείς στον τζαιρό μας γιατί ο διπλανός τους μπορεί να γράφει με το αντίθετο χέρι από εκείνους τζαι να μεν τους κάμνουν τα μολύβια του. Νέος χαμός στις τάξεις του δημοτικού, καλά να πάθουν όμως οι δασκάλοι που κάθουνται τρεις μήνες το καλοτζαίρι ενώ οι άλλοι δουλεύκουν (αν το διαβάζει κανένας δάσκαλος ή δασκάλα ελπίζω να μεν μαλλώσει μαζί με το σκουλουκούιν τζαι να χάσει τζαι τους λίγους αναγνώστες που έχει).

Σκέψεις για μια φίλη...

Καλή μου φιλενάδα......

Σε γνώρισα στο γυμνάσιο, στα δώδεκα μου χρόνια, που τώρα μου φαίνονται τόσο μακρινά. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα στη δευτέρα τάξη, όταν με κάθε ευκαιρία, όταν έλειπε η διπλανή μου ή η διπλανή σου καθόμασταν μαζί. Στην τρίτη τάξη γίναμε επίσημα διπλανές και κολλητές. Στο λύκειο είμασταν σε χωριστά τμήματα κατάφερες όμως να έρθεις στο δικό μου. Θυμάμαι μάλιστα τα λόγια της μαθηματικού μας, όταν ήρθες στο τμήμα μου και της είπες τους βαθμούς σου στα μαθηματικά (Α στα τρίμηνα και 20 στις εξετάσεις) "Τότε είναι τιμή μας που σε έχουμε μαζί μας".

Ακολούθησε το πανεπιστήμιο και η δουλειά. Συνεχίσαμε να είμαστε φιλενάδες, να συναντιόμαστε, να βγαίνουμε έξω μαζί και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα προβλήματά μας. Πάντα ήσουν και είσαι ένας θετικός άνθρωπος, απλός, με πολύ καλή καρδιά που καταλαμβαίνεις τους άλλους και τους συμπαραστέκεσαι. Πάντα θαύμαζα και ζήλευα ίσως λίγο τον αυθορμητισμό σου και το μελωδικό σου γέλιο, για το οποίο είχες κάποτε κάνει και γραφική παράσταση. Θυμάμαι ακόμα ότι ήσουν η μόνη που ερχόταν μαζί μου στις εξόδους με το Γ τον οποίο είχα ερωτευτεί και το φίλο του (που βαριόμασταν αλλά αντέχαμε για να συναντώ εγώ το Γ που έγινε τελικά ο σύντροφος της ζωής μου). Αν δεν ερχόσουν πιθανόν να μην ήμουν μαζί του τώρα.

Τα τελευταία χρόνια ένα κοινό πρόβλημα μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Σήμερα πας να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό σχετικά με αυτό, κάτι που θα αλλάξει τη ζωή σου. Κάτι που θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις ότι πιο ωραίο μπορεί να έχει κανείς. Είχες ήδη μια αποτυχία που σε έριξε κάτω αλλά πρέπει να βρεις τη δύναμη να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις, δεν έχεις εξάλλου άλλη επιλογή. Πρέπει να φανείς δυνατή και να είσαι αισιόδοξη. Σε τέτοιες στιγμές χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση των φίλων μας, την παρουσία τους στο πλάι μας και τη θετική τους ενέργεια. Τις μέρες αυτές θα σε σκέφτομαι συνεχώς και θα εύχομαι το καλύτερο για σένα. Πέρσι ήμουν εγώ στη θέση που είσαι τώρα και σε καταλαμβαίνω απόλυτα. Σου εύχομαι λοιπόν ολόψυχα "καλή τύχη" και όλα να πάνε καλά.