"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής..." - η εποχή της κρίσης

Και να που έφτασε η ώρα της κρίσης. Κατακρίβειαν ζούμε στην εποχή της κρίσης. Της οικονομικής κρίσης. Όλοι μιλούν γι' αυτήν, χτυπά τις πόρτες μας, κατ' ακρίβειαν δεν της χτυπά, μπαίνει από μόνη της στα σπίτια μας. Και ξαφνικά θυμάμαι ένα στίχο αγαπημένο:
"Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα..."
και όλα όσα θεωρούσαμε σίγουρα... αρχίζουν να τρέμουν...

Χτίσαμε τη ζωή μας γύρω από τόσα σίγουρα. Ένα σίγουρο μισθό που θα αυξάνεται με ένα σταθερό ρυθμό, μια σίγουρη δόση που θα δίνουμε στα δάνειά μας για να μη μας λείψει τίποτα, μια σίγουρη δουλειά.

Το απόγευμα ήμουν σε μια φίλη.
- Να σου πω ένα νέο; μου λέει.
Κι εγώ στην κοσμάρα μου ως συνήθως:
- Είσαι έγγυος; (η επόμενή μου κουβέντα θα ήταν να βαφτίσω το μωρό)
- Όχι, αυτό το μαγαζί έχει κλείσει. Φεύγω απ' τη δουλειά. Κατακρίβεια με αναγκάζουν να φύγω.

Και οι δόσεις; Τα ιδιαίτερα των μωρών που κανονίστηκαν ώστε να μην υστερούν σε τίποτα; Να έχουν τις ευκαιρίες που δεν είχαμε εμείς;
Και πώς περνά ο χρόνος στο σπίτι χωρίς δουλειά; Πώς νιώθει κάποιος ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα για δουλειά και πηγαίνοντας σε συνεντεύξεις που δεν τις ακολουθεί μια ουσιαστική πρόταση, αφού όλοι παρακολουθούν μουδιασμένοι και μετρούν ξαναμετρούν τα κουκιά τους; Πώς νιώθει κάποιος χωρίς να παίρνει λεφτά, σε ένα κόσμο χτισμένο στο χρήμα;

Θα μαζευτούμε στα σπίτια μας. Μα από την άλλη τι θα γίνει όταν σταματήσουμε να ξοδεύουμε; Ένα σύστημα βασισμένο στην κατανάλωση... Και πώς θα ξεπεραστεί η κρίση αν δε συνεχιστεί η ανάπτυξη; (ανάπτυξη τη λέμε τώρα) Μα για ποια ανάπτυξη μιλάμε αφού η "αναπτυξη" γίνεται συνεχώς εις βάρος της φύσης; Τι θα γίνει όταν η δική μας γενιά, συνεχίσει να εξαφανίζει με ξέφρενους ρυθμούς τους πόρους της γης; Δεν είμαι οικονομολόγος... όπως μου έλεγε όμως τελευταία ένα φίλος αγαπημένος, ο καπιταλισμός έχει μέσα του την αυτοκαταστροφή, πρώτα το περιβάλλον... και μετά εμείς. Μια κατάσταση που δε μπορεί να συνεχιστεί για πάντα.

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα, καταστάσεις που δε μπορούμε να κατανοήσουμε και να ελέγξουμε. Κρίμα... Εκεί που όλα μοιάζαν σίγουρα και παντοτινά. Χωρίς να μας λείπει τίποτα. Σίγουρα δε θα είμαστε οι ίδιοι όταν βγούμε, αν βγούμε, απ' αυτή την "κρίση". Δεν έχω απαντήσεις, ξαναγυρνά όμως στ' αυτιά μου ο στίχος:
"Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια".

Υπομονή... κι όποιος αντέξει...



ΥΓ. Είναι δυνατόν, να ακούμε στις ειδήσεις για τα τεράστια ποσά που παίρνουν τα κόμματα και για τους μισθούς των βουλευτών - βολευτών και να μην πηγαίνουμε έξω από τη βουλή και να μην το κουνούμε απ' εκεί αν δεν ξεκινήσουν τις περικοπές από τους ευατούς τους; Είναι δυνατόν να βλέπουμε απαθείς από τον καναπέ μας το σάπιο σύστημα που μας κυβερνά και να μένουμε απαθείς, λες και παρακολουθούμε τον καιρό;

Η ανθοδέσμη.

- Πού έβαλες την ανθοδέσμη; Θα πάω να την πάρω τώρα που βρήκα ώρα. Τώρα που ήρθατε εσείς και αναλάβατε τα παιδιά σας η κάθεμια. Θα την δώσω στην Τ., τη Φιλιππινέζα της (απ' όπου κι αν είναι, φιλιππινέζα τη λέμε εμείς τέλος πάντων). Να τη βάλει στο βάζο, να τη στολίσει στο τραπέζι δίπλα απ' τη φωτογραφία του. Αυτή τη φωτογραφία που είναι εκεί, εδώ και 37 χρόνια, από τότε που σταμάτησε ο χρόνος. Τότε ήταν 23, τώρα θα ήταν 50, αν ζει θα είναι 50, δε νομίζω όμως να ζει... καλύτερα ίσως να μη ζει, παρόλο που δεν είμαι εγώ που αποφασίζω γι' αυτό, καλύτερα όμως να γλίτωσε από τα βάσανα. Μας φτάνουν αυτά που ακούσαμε από τις ιστορίες των άλλων.

- Δηλαδή τον θυμάται; Τον ψάχνει; Μιλά γι' αυτόν; Η μνήμη της έχει αδυνατίσει τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό. Γι' αυτό εξάλλου έχει και τη Φιλιππινέζα. Αυτή όλο ξεχνά. Δε θυμάται αν ήπιαμε καφέ, αν μας κέρασε κάτι, πόσα παιδιά έχει και πού μένει η κάθε μια, και ρωτά τα ίδια και τα ίδια. Πολλές φορές θυμώνει που δυσκολεύεται να βγάλει νόημα.

- Κι όμως, δεν τον ξέχασε. Αρκετές φορές τον αναφέρε., Έχει πολλά βάσανα πάνω της όπως λέει, και εννοεί αυτό το βάσανο. Ένα βάσανο, μια απορία, μια ερώτηση που δεν απαντήθηκε εδώ και 37 χρόνια. Και τα μάτια της βουρκώνουν, δακρίζουν, όπως δάκριζαν πάντα όταν τον σκεφτόταν, παρόλο που ποτέ δε μίλησε δημόσια, δεν πήγε σε καμμιά εκδήλωση, δεν είναι σε καμμιά φωτογραφία να κρατά μια φωτογραφία όπως οι άλλες. Και εμείς να γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού... Ποτέ δεν τολμήσαμε να την κοιτάξουμε στα μάτια, όσες φορές προέκυψε το θέμα αυτό.

- Όχι, δεν πρέπει να καταλάβει πού βρέθηκε η ανθοδέσμη. Ποιοι της την έδωσαν και γιατί. Δεν πρέπει να μάθει ότι τον τίμησαν τον Γ., του έστησαν και μνημείο μαζί με τους άλλους που χάθηκαν. Ένα από αυτά τα μνημεία που στήνουμε για να νιώσουμε καλύτερα με τη συνείδηση μας εμείς, που είμαστε ακόμα εδώ και γυρεύουμε από κάπου να πιαστούμε. Ίσως πάθει κάτι, δε θα το αντέξει και ποιος θα πάρει την ευθύνη γι' αυτό.
θα πάρω την ανθοδέσμη με τρόπο, μια ζωή όλα με τρόπο, όλα με υπεκφυγές, γιατί η αλήθεια είναι τόσο βρώμικη και πονά... Ας μην το ρισκάρουμε, όλα με τρόπο και υπεκφυγές.

Καληνύχτα...

Τέλος της μέρας.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Είμαι κουρασμένη...
Έκανα αρκετά πράγματα, δεν τα πρόλαβα όμως όλα, ποτέ δεν τα προλαβαίνω όλα, δεν πειράζει, θα συνεχίσω αύριο. Και 36 ώρες να είχε η μέρα, εμείς θα τις γεμίζαμε και πάλι δε θα μας αρκούσαν.
Σε βλέπω δίπλα μου. Κοιμάσαι ήρεμος. Επιτέλους... ήρεμος... όλη μέρα δεν κάθισες λεπτό. Όλα θα τα αγγίξεις, όλα θα τα δοκιμάσεις. Όλα είναι καινούρια και θέλεις να τα ανακαλύψεις.
Ελπίζω να πέρασες καλά, να χάρηκες, να γέλασες, να ένιωσες στοργή και αγάπη.
Ελπίζω να σε φρόντισα καλά, να σε αγκάλιασα αρκετά, να ένιωσες την αγάπη που έχω για σένα. Ελπίζω να με νιώθεις δίπλα σου, ελπίζω όμως να μη σε πνίγω και να νιώθεις ελεύθερος. Είσαι ό,τι πιο σημαντικό έχω, ό,τι αγαπώ πιο πολύ.
Να 'σαι παντα καλά... να χαίρεσαι... και να σε αγαπούν.
Καληνύχτα...
Εύχομαι μια νέα μέρα να ξημερώσει, ρόδινη και δροσερή.


Υ.Γ. Λίγο μελό μου βγήκε. Απολογούμαι.