Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

...μένει να βρούμε, τη ζωή μας ξανά...

Όλα ήρθαν ανάποδα...
Αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε καλά...
Ζωές που χάθηκαν, όνειρα που έμειναν στη μέση, ένας τόπος στο χείλος του γκρεμού.
Ευθύνες που δεν πρόκειται να αποδοθούν, κάποιοι που συνεχίζουν να μας πουλούν ψέματα, αφού σ' αυτό είμαστε πραγματικά πολύ καλοί και εμείς που ξεχνούμε τόσο εύκολα και χανόμαστε στα δικά μας, τα καθημερινά. Η λήθη είναι τόσο δυνατή και όσοι εξακολουθούν να φωνάζουν και να αγωνίζονται καταντούν γραφικοί.

Από την άλλη, στα δικά μας τα καθημερινά, κρύβονται τα δικά μας όνειρα, οι μικρές μας ελπίδες, οι δυσκολίες μας, που συνεχίζουν να μας φράζουν το δρόμο. Κι εμείς να προσπαθούμε να προχωρήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή... κι όποιος αντέξει... κι όποιος φανεί τυχερός.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι... ας ελπίσουμε ότι "θα βρούμε τη ζωή μας ξανά".



Στραγγάλισε τις νύχτες που μυρίζουν γαλήνη
Σπάσε τις πόρτες όλες, τρέξε μακριά
Κι αν ξημερώσεις στο σφαγείο της μνήμης
Κέρνα τους δαίμονες που σου τρώνε την καρδιά

Βυθίσου μέσα στα βρόμικα νερά της οδύνης
Γλείψε τις ρόδινες πληγές της χαράς
Αγκάλιασε ένα ξόανο που μόνο του πίνει
Μάζεψε αστρόσκονη απ’ τα γένια του Μαρξ

Αγάπησε κάτι αληθινό που ν’ αξίζει
Τη λάμψη μιας απελπισμένης τροχιάς
Μια καταιγίδα που στα δυο σε σκίζει
Το δηλητήριο μιας γυναίκας-οχιά

Σ’ αυτήν την πονεμένη γη που βαδίζεις
Ανέστιος, μόνος δίχως ελπίδα καμιά
Γίνε παλμός κάποιας γιορτής που αρχίζει
Και σπείρε τους εφιάλτες μιας χαμένης γενιάς

Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
Μένει να βρούμε τη ζωή μας ξανά
Έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
Πάνω από την άβυσσο που χάσκει για μας


ΥΓ. Μέσα σε όλα αυτά, ξέχασα και τα γενέθλια του μπλογκ, στις 24 του Ιούλη. Συγνώμη μπλοκάκι μου, σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κρατάς.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Ελπίδα...


Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και σε βασανίζει, σε καταδιώκει σαν τις ερινύες. Δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Πιάνεσαι από μικρά κι ασήμαντα πράγματα που παρουσιάζονται εμπρός σου και εκεί που πας να αγγίξεις το όνειρο, πετά και χάνεται, κοροϊδεύοντάς σε.

Κι όμως, αν τη σκοτώσεις; Τι γίνεται; Μήπως μόνο τότε ηρεμάς και είσαι παγματικά ελεύθερη; Πώς να σχεδιάσεις όμως και πώς να κάνεις ένα τέτοιο φονικό; Έχεις τη δύναμη; Κι από την άλλη, αυτή πάντα βρίσκει τον τρόπο και ανασταίνεται.

Με πόσο θάρρος έχει ειπωθεί: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Μα πόση μαγκιά χρειάζεται για να το δεχτείς.