how fragile we are, how fragile we are

11 Σεπτεμβρίου οι δίδυμοι πύργοι
11 Μαρτίου το τσουναμι.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι με τον αριθμό 11, απλώς εγώ έκανα τη σύνδεση λόγω ενός τραγουδιού που γυροφέρνει σε τέτοιες περιπτώσεις στο μυαλό μου.

...On and on the rain will say
how fragile we are, how fragile we are

Ένα τραγούδι που έγραψε ο Sting το 1987 για τον Ben Linder, ένα αμερικανό μηχανικό, που σκοτώθηκε από τους Contras, μια επαναστατική οργάνωση στη Νικαράγουα που χρηματοδοτούσε η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. 14 χρόνια μετά, στις 11 του Σεπτέμβρη το αφιέρωσε στα θύματα της μέρας αυτής, αφού ακύρωσε την προγραμματισμένη του συναυλία στην Τοσκάνη της Ιταλίας.

Θυμάμαι τι λέγαμε στο σχολείο όταν συζητούσαμε τις αρχαίες τραγωδίες. Ο άνθρωπος πάντα έφτανε στην ύβρη, στο ψηλότερο σημείο της έπαρσής του και ακολουθούσε η τιμωρία. Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ίσως σήμερα με τη δύναμη που έχουμε αποκτήσει... έλα όμως που κάθε λίγο κάτι συμβαίνει και μας θυμίζει ... how fragile we are ... how fragile we are.

Διαβάζω τις ειδήσεις ...
"...η υπηρεσία πυρηνικής ασφάλειας της Ιαπωνίας ανακοίνωσε ότι το ραδιενεργό ιώδιο είναι 1150 φορές υψηλοτερο από το ανώτατο επιτρεπτό όριο, σύμφωνα με τις μετρήσεις που έγιναν σε δείγματα νερού τα οποία λήφθησαν από τη θάλασσα σε απόσταση μόλις 30 μέτρων από τους αντιδραστήρες 5 και 6 του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα.
Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας δήλωσε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση βρίσκεται με κατάσταση ύψιστου συναγερμού για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προέρχονται από τον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα. Πρόσθεσε δε ότι η κατάσταση παραμένει "απρόβλεπτη" στον πυρηνικό σταθμό".

Λοιπόν, πόσο δίκαιο έχει τελικά ο Sting ... how fragile we are.



If blood will flow when flesh and steel are one
Drying in the colour of the evening sun
Tomorrow's rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetime's argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
How fragile we are how fragile we are

Ένας χρόνος...

Ένας χρόνος... που αφουγκράζομαι ν' ακούσω την ανάσα σου μαζί με τις δικές μας, που ξυπνώ και γυρίζω με λαχτάρα να σε δω, που γίνομαι παιδί και εγώ μαζί σου και γνωρίζουμε ξανά τον κόσμο, που κάνω ό,τι βλακεία περνά απ' το μυαλό μου, απλά και μόνο για να σε ακούσω να γελάς, που πάω για ύπνο τη νύχτα, τόσο κουρασμένη, αλλά γεμάτη.

Ελπίζω να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, το πρώτο σφίξιμο του χεριού, το πρώτο σου χαμόγελο, την πρώτη αγκαλιά, κάθε νέο ήχο και λέξη, κάθε μικρή γλυκειά σου στιγμή.

Σαν να 'ταν χτες που ήρθες στον κόσμο και όμως πέρασε ήδη ένας χρόνος. Κάθε μέρα που περνά σε αγαπώ πιο πολύ... Μικρέ μου πρίγκιπα, χρόνια σου πολλά.

Τι ωραίο κάγκελο... ας το πάρω μαζί μου.

Κάτι τέτοιο σκέφτηκα νομίζω την ώρα που έβγαινα με το αυτοκίνητο από την αυλή του σπιτιού μου (της μάμας μου). Mια διαδρομή που κάνω κάθε μέρα... Δεν έπιασα ανοιχτά τη στροφή. Το κατάλαβα λίγο πριν το τρίψιμο, νόμιζα όμως πώς θα τη γλύτωνα... Τι να κάνω; Η αισιοδοξία μου.

Αποτέλεσμα:
Καμμιά τρακοσιά ευρώ ζημιά και κάποιες μέρες χωρίς το αγαπημένο μου "οικολογικό" αυτοκίνητο. Σορρυ περιβάλλον.

Συμπέρασμα:
Είμαι φαίνεται που τζείνες τες φτανές γυναίκες που σχολιάζουν οι άντρες ότι δεν ξέρουν να οδηγούν και παίρνουν μαζί τους ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Φταίνε οι σκέψεις που έχω στο νου, τα πράγματα που πρέπει ή θέλω να κάμω και δε χωρούν στις 24 ώρες του εικοσιτετράωρου, το ότι είμαι γενικώς λίγο στην κοσμάρα μου; Ποιος ξέρει;
Δε βαριέσαι όμως... άμαν κάτι διορθώνεται με λεφτά, πάλε καλά... Σήμερα άκουσα δύο περιπτώσεις ατόμων με πρόβλημα υγείας.

Φίλε αδελφή ψυχή... Αντίο...

Δεν ακούω νέα, δε διαβάζω εφημερίδα, ούτε και βλέπω τηλεόραση.
Κακώς, αλλά έτσι που τρέχω τελευταία... τι να πω...

Χτες έμαθα την είδηση του θανάτου του Μανώλη Ρασούλη... πάγωσα...

Τον θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια όταν τον είδα στο Ριάλτο, πρώτη φορά και δυστυχώς... τελευταία.

Τόσο ζωντανός, τόσο νέος, τόσο τρυφερός, τόσο εύστοχος... μοναδικός...
Και τα τραγούδια του, πόσο αγγίζουν τη ψυχή...
Θα μας λείψει...


Με την περούκα την ξανθιά
φάνηκες μες τη γειτονιά
μπήκες σε βαριούς μπελάδες
με κατιτί πιτσιρικάδες
Είσαι στο στενό απ’ ώρα
με τη φούστα τη στενή
και του έρωτα σου η φόρα
πόρτα ψάχνει για να βγει
Ήμασταν φίλοι από παλιά
μα τώρα ζεις στη μοναξιά
κρύφτηκες στις βλεφαρίδες
και μέσα στις θολές ελπίδες
Σαν να παίζεις κάποιο ρόλο
σε παράξενη σκηνή
μέσα στο δικό σου κόσμο
δίπλα στην οικοδομή
πάρε απ τους άλλους τα φιλιά
μα δώσ’ σε μένα τα κλειδιά
μπαίνοντας στα μυστικά σου
να αλαφρώσει η καρδιά σου
Σε πονώ γιατί είμαι μόνος
φίλε αδελφή ψυχή
όσο μόνος είναι ο κόσμος
στη δική του ενοχή.

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Τραγούδι: Νίκος Παπάζογου

Πόσοι είναι μόνοι τελικά, πόσοι νιώθουν μόνοι και πόσοι ψάχνουν κάποιον να ακουμπήσουν, να τους καταλάβει, να τους νιώσει. Μια αδελφή ψυχή... Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας, απρόσωπος, αδιάφορος, καθένας κλεισμένος στο καβούκι του, χαμένοι στο κυνήγι του πλούτου και της επιτυχίας... ψάχνοντας την δική μας ευτυχία, κι ας μην ξέρουμε πού και πώς. Και πόσο σκληρή και αδίσταχτη είναι η κοινωνία μας σε ότι διαφέρει, σ' αυτό που δεν κινείται στα δικά της άκαμπτα πλαίσια.

Ένα τραγούδι ταπεινό και τρυφερό, όπως το δημιουργό του.

Απλά, κάτι που διάβασα...

Δε μου αρέσουν οι επετείοι, τις βρίσκω πολύ χαζές και γεμάτες υποκρισία.

Απλώς θα γράψω κάτι που διάβασα πριν από λίγο καιρό και μου άρεσε... μάλλον δε μου άρεσε, λυπηρό το βρήκα κι ενδιαφέρον.

Στην κλασική μορφή της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας συναντάμε πολλές και διαφορετικές επιμέρους δομές:
α) την οικογένεια με την παραδοσιακή κατανομή των ρόλων, όπου ο σύζυγος έχει την οικονομική ευθύνη του σπιτιού και η σύζυγος την ευθύνη των παιδιών και του νοικοκυριού.
β) την οικογένεια με ημι-παραδοσιακή κατανομή των ρόλων, όπου ο σύζυγος και η σύζυγος εργάζονται, αλλά η σύζυγος έχει επωμισθεί και τις δουλειές του σπιτιού (δομή που συναντάται μόνο στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας) και, τέλος
γ) την οικογένεια διπλής σταδιοδρομίας, όπου και οι δύο σύζυγοι εργάζονται και επιπλέον μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού (μια δομή οικογένειας που προσιδιάζει περισσότερο στα πρότυπα των δυτικών κοινωνιών και σιγά σιγά αρχίζει να συναντάται και στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία).
(Βασιλική Παππα, "Επάγγελμα γονέας", σελ 19, Εκδόσεις Καστανιώτη)

Έτσι είμαστε εμείς, μια ζωή μπροστά...

Από την άλλη αυτά για πολλές γυναίκες του όμορφου αυτού πλανήτη, είναι ψιλά γράμματα.

Άτε αφήνω σας, πάω έξω με τες φιλενάδες μου, να χορέψουμε πάνω στα τραπέζια !!!

Ευτυχώς σήμερα, εν εβρέθηκε κανένας να μου προσφέρει γαρύφαλλο για τη μέρα της γεναίκας γιατί ήταν να ακούσει...