Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τριανταμίες δωδεκάτων... ξανά και ξανά



31.12 ξανά. Τελευταία μέρα του χρόνου.

Σκέφτομαι όλες τις 31.12 που έχω ζήσει. Κάθε φορά να αποχαιρετούμε και μια χρονιά.
Έχει κάτι μοναδικό αυτή η μέρα. Σκέψεις γι' αυτά που φεύγουν, αυτά που αναμένουμε, αυτά που ελπίζουμε ότι κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε, στιγμές που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές για πάντα και άλλες που ελπίζουμε ότι θα 'ρθουν.

Απόψε θα πάω στο σπίτι που πάω συνήθως τέτοια μέρα και θα υποδεχτώ το νέο χρόνο οικογενειακά και "συμπεθερικά" (με λίγα λόγια, όλο το σόι). Μαζί με τη γιαγιούλα μου που έχει κλείσει τα ογδονταέξι και το μικρό μου "πρίγκιπα" που μόλις έχει κλείσει τους 9. Στο ενδιάμεσο βρισκόμαστε όλοι οι άλλοι. Το όνειρό μου να υποδεχτώ μια νέα χρονιά σε μια πλατεία μιας μεγαλούπολης, τελείως ανώνυμη και χαμένη στο πλήθος, με ένα σωρό αγνώστους κάθε λογής εθνικότητας και θρησκείας και να μετρούμε όλοι αντίστροφα για τη νέα χρονιά, θα παραμείνει απραγματοποίητο και φέτος, ίσως κάποτε..

Τέτοια μέρα σκέφτομαι τις πρώτες χρονολογίες που έγραφα στα τετράδιά μου στο δημοτικό. Μετά από κάθε πρωτοχρονιά έπρεπε να θυμηθώ να γράψω τη σωστή χρονιά 1984,... 1986,...1993,... και τώρα φτάνουμε στο 2011. Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που εβλεπα μικρή, διαπιστώνω ότι διαδραματίζονταν στο παρελθόν ή βρίσκονται στο πολύ κοντινό μέλλον. Θυμάμαι και μια εγκυκλοπαίδεια που διαφήμιζαν τότε από πόρτα σε πόρτα, κάλυπτε όλα τα σύγχρονα θέματα και είχε το όνομα 2002, μια χρονολογία μακρινή, τώρα κι αυτό είναι σχεδόν μια δεκαετία πίσω, άσε που και οι εγκυκλοπαίδειες είναι είδος προς εξαφάνιση. Σαν χτες μου φαίνεται πως ήρθε και το μιλλένιουμ, όμως έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια, και τα κομπιούτερ που θα μπλόκαραν με τα πολλά του μηδενικά, ζουν και βασιλεύουν. Eίναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος, δεν επιστρέφει ποτέ και δεν περιμένει κανένα.

Το 2010 ήταν για μένα καλό σε πολλούς τομείς. Επαγγελματικά φυσικά, με κρύο με βράστη... αλλά who cares, τουλάχιστον δεν έχω επηρεαστεί από την κρίση. Η πεθερά μου κάλμαρε... εκτός από κάποιες μικροκρίσεις. Τα κιλάκια που θέλω να χάσω, δε λένε να μ' αφήσουν, αλλά δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε. Έχω καταφέρει να κρατήσω επαφές με φίλους καλούς κι αγαπημένους. Επίσης ξεκίνησα αυτό το μπλοκάκι. Ο Άης Βασίλης μου έφερε το πιο ωραίο δώρο κάπου στις αρχές της χρονιάς, δεν έχω λοιπόν να του ζητήσω τίποτε άλλο, εκτός από υγεία και αγάπη. Τα ίδια λοιπόν εύχομαι και σε όποιον φίλο, μπλοκοφίλο ή μπλοκοπεραστικό πιθανόν να διαβάσει το μικρό μου σκουλουκομπλοκάκι.
xxx...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Οι φίλοι που "παντρευόμαστε"... Σκέψεις...


Προχθές έχασα μια συνάθροιση φίλων. Θα γινότανε στο σπίτι μιας πολύ αγαπημένης φιλενάδας, την τελευταία στιγμή όμως, κάτι έτυχε και αναγκάστηκα να ακυρώσω. Για λίγο όμως έζησα το "πάρτυ" αυτό στο μυαλό μου. Από τη μια οι φίλοι που διάλεξα, αυτοί που ξέρω από πολύ καιρό και με δένουν πράγματα μαζί τους και από την άλλη οι φίλοι που "παντρεύτηκα", όχι εγώ (ένας σύζυγος μου φτάνει), αυτοί που παντρεύτηκαν οι φίλες μου κυρίως και που μπήκαν στην παρέα.

Καθένας με τη δική του προσωπικότητα, τα χαρίσματά του, τα κόμπλεξ του και τις ανασφάλειές του. Μοιάζει με μια συνταγή μαγειρικής, που ενώ την ξεκινάς με κάποια υλικά, τα υλικά αυτά αλλάζουν, αλλάζουν και οι ποσότητές τους ανάλογα με το πόσο έντονη κάνει την παρουσία του ο καθένας και η γεύση βγαίνει διαφορετική, άλλοτε καλύτερη και άλλοτε όχι.

Τελικά όλα αλλάζουν, αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζουνε κι οι φίλοι μας... Στην πορεία αυτή, πολλές φορές, μαθαίνουμε να προσαρμοζόμαστε, να ανεχόμαστε και να υποχωρούμε. Άλλες φορές κερδίζουμε από ωραίες γνωριμίες και ανανεωνόμαστε. Δεν είμαι σίγουρη πιο συμβαίνει πιο συχνά... Αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, θα πω, πως είναι το δεύτερο. Αν θέλω να είμαι ρεαλίστρια, ίσως πω, πως είναι το πρώτο.

Ποιος είναι όμως τελικά ο τρόπος να προχωρούμε;
Ίσως το να παίρνουμε τα πράγματα χαλαρά και να ζούμε με ότι έρχεται...
Ίσως το να ξεκολλούμε, να προχωρούμε μπροστά, να επιλέγουμε αυτά που προτιμούμε και που μας εκφράζουν.
Ίσως πάλι να νικούν κάποιες σχέσεις και πρόσωπα που αγαπάμε, για χάρη τους να προσαρμοζόμαστε και να αποδεχόμαστε τα νέα... και να αγαπούμε στο τέλος αυτούς τους φίλους, τους φίλους που "παντρευτήκαμε".
Πόση σημασία έχει όμως στο τέλος, το να προσπαθούν όλοι και να είναι αυτές οι σχέσεις αμφίδρομες;

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

"Μουρμούρες" γυναίκες, "ταλαίπωροι" άντρες...


Χτες πήγα για ψώνια με μια φίλη. Στο διάλειμμα για καφέ μου έλεγε για τη νέα της ζωή, αφού πριν εφτά μήνες μετακόμισε με το πρώην φίλο της και έγιναν όπως λέμε εμείς οι Κυπραίοι και γεμώνει το στόμα μας, "χαρτωμένοι".

Περνούν καλά, στο θέμα των δουλειών όμως σαφώς εκείνη κάνει περισσότερες (άτε ρε...). Τη βοηθά στο καθάρισμα του σπιτιού και μάλιστα όταν καθαρίζει προσέχει τις λεπτομέρειες και τα κάνει πολύ καλά, τα σιδερώματα όμως τα κάνει αποκλειστικά μόνη της. Όταν του πει να κάνει κάτι, π.χ. να πάρει τα σκουπίδια κάτω, το κάνει, δε θα σκεφτεί από μόνος του όμως και θα πρέπει να του το πει κάποιες φορές. Επίσης το κάνει όταν ο κάδος ξεχειλίσει. Προσπαθεί να κάνει τις δουλειές του σπιτιού όταν εκείνος εργάζεται το ένα απόγευμα της εβδομάδας που έχει στη δουλειά (λάικ μοστ συπριοτς), έτσι ώστε όταν είναι μαζί να μπορούν να είναι όσο το δυνατόν πιο χαλαροί και ξεκούραστοι. Πολλές φορές όμως είναι αναπόφευκτο να σιδερώνει το βράδυ όταν εκείνος βλέπει τηλεόραση...

Κάτι που θυμίζει αυτή η ιστορία. Την έχω ζήσει, την έχω δει και την έχω ακούσει χιλιάδες φορές...
Έχω δει και έχω ακούσει επίσης χιλιάδες φορές τους άντρες να παραπονιούνται ότι οι γυναίκες τους είναι μουρμούρες και δε χαλαρώνουν...

Εν μέρει έχουν κάποιο δίκαιο... Ίσως το άγχος και η έννοια των γυναικών για τις δουλειές και τα καθημερινά να είναι μεγαλύτερο από ότι πρέπει... Ίσως σε κάποιες φάσεις να γίνονται πολύ φορτικές... Μήπως αυτό όμως οφείλεται στο ότι το σηκώνουν κυρίως μόνες τους; Μήπως τελικά γίνονται μουρμούρες γιατί αλλιώς ο άντρας δεν πρόκειται να κάνει κάτι αν δεν του πουν δυο τρεις φορές... Πολλές φορές επίσης οι καθημερινές δουλειές δεν περνούν καν από το μυαλό των αντρών, ποτέ δεν περνούσαν άλλωστε, αφού οι κυπραίες μανούλες τους τα ετοίμαζαν όλα για αυτούς. Ενας άντρας ο οποίος κάνεις κάποιες δουλειές θεωρείται ότι βοηθά στο σπίτι... Εγώ όμως ήμουν καλή στα μαθηματικά και ξέρω ότι όταν διαιρώ διά δύο διαιρώ σε δύο ίσα μέρη (φυσικά αυτό το ξέρει και η φίλη μου η Μαρία που την αγαπώ πολύ αλλά όπως ξέρει και η ίδια ήταν τελείως άσχετη στα μαθηματικά).

Όταν θέλω να βγάλει ο αγαπημένος σκούλουκος τα σκουπίδια έξω, αρχίζω να του το λέω λίγες ώρες πριν και πριν βρωμίσουμε τελείως για να τα κάνει εγκαίρως (αρκετές φορές τα βγάζω και εγώ). Σκούλουκε μου, αγαπώ σε... εκτιμώ σε... (ας μην αρχίσουμε εξομολογήσεις δημόσια) αλλά...

Ίσως τελικά είμαι κι εγώ μια γυναίκα που μουρμουρά...

Υ.Γ. Ο επόμενος που θα μου πει το ανέκδοτο στο οποίο ο άντρας λέει στη γυναίκα "αγάπη μου εν μπορώ να σε βλέπω να κάμνεις δουλειές... κλείσε την πόρτα" θα τις φάει και θα με βάλουν στις ειδήσεις.
Το θέμα αυτό λύνεται εν μέρη όταν το ζευγάρι αποκτήσει οικιακή βοηθό που αναλαμβάνει τις δουλειές. Πάλι όμως η συνεννόηση μαζί της γίνεται από τη γυναίκα. Ας μη ξεχνούμε άλλωστε ότι οι γυναίκες "γενιούνται" με ένα ειδικό "ταλέντο" να αναλαμβάνουν δουλειές...
Πάλι άργησα για τη δουλειά...

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Άγιε Φανούριε, φανέρωσε....


Σήμερα έκανα κάτι που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα. Φανουρόπιττα. Κατακρίβειαν, ήταν μια πράξη απόγνωσης γιατί πρέπει να βρω κάτι. Μια φωτογραφία μονοδικής συναισθηματικής αξίας για μια θεία μου, που μου την εμπιστεύτηκε πριν πέντε χρόνια για να την πάρω σε φωτογραφικό εργαστήριο για μεγέθυνση. Όπως τα "100 χρόνια μοναξίας". Στην περίπτωσή μου "5 χρόνια εξαφάνισης". Κατακρίβειαν η τελευταία φορά που την είδα ήταν στο παλιό το διαμέρισμα που νοικίαζα, στο σπίτι όπου μένω τώρα δεν την έχω δει ποτέ. Λες και γυρεύω ψύλλο στ' άχυρα.

Αποφάσισα λοιπόν να επικαλεστώ τις μεγάλες δυνάμεις. Άγιε Φανούριε, φανέρωσε... απόψε που θα κοιμηθώ ελπίζω να μην δω όνειρο την θεία μου να με αποκληρώνει αλλά να δω πού είναι καταχωνιασμένη η φωτογραφία.

Δεν κάθισα να γυρέψω μονοστέφανους ή μονοστέφανες (εφτά κατακρίβειαν πρέπει να βρεις, αλλά τι προπαγάνδα κι αυτή υπερ του γάμου, όσες για διάφορους λόγους δεν έχουν παντρευτεί, είναι καταδικασμένες να θωρούν τα κομμάτια της φανουρόπιττας να πηγαίνουν στις μονοστέφανες, και όσες έχουν παντρευτεί για δεύτερη φορά, ότι εφάαν εφάαν). Πάντως το κομματούιν που έφαγα ήταν πολλά ωραίο, με μπόλικη κανέλλα... πάλε επήεν περίπατο η δίαιτα (εν πολλά χωρκοϋρα τελικά).

Εβαρέθηκα τον εαυτό μου μια ζωή να χάνω πράγματα και να τρώω τις ώρες μου να τα γυρεύκω. Πλιζ, συγγενείς, φίλοι, συναδέλφοι, γνωστοί. Μην μου ξαναδώκεται ποττέ τίποτε... Εν αντέχω να χάσω άλλο πράμα και να το γυρεύκω...

ΥΓ. Δεν έχω σκοπό να κοροϊδεύσω οποιοδήποτε θρησκευτικό έθιμο, απλά κουβέντα να γίνεται...