Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Αγαπημένα παιχνίδια μωρών.


Υπάρχουν ένα σωρό παιχνίδια για μωρά, με ωραία χρώματα, ωραία υλικά, ωραίους ήχους και φυσικά ... ωραίες τιμές.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα πολύ συναρπαστικά που τα σύγχρονα αλλά και να παλαιότερα πιτσιρτούδκια ανακαλύπτουν και ανακάλυπταν από μόνα τους όπως:

Να θωρούν τα σιέρκα τους με πολύ ενδιαφέρον.
Να κλωτσούν τα πόδκια τους τζαι τα σιέρκα τους συγχρονισμένα σχεδόν, απότομα και με δύναμη.
Να ποταυρίζονται να πιάσουν ότι θωρούν.
Να πιάνουν το πόδι τους και να προσπαθούν να το βάλουν το στόμα τους (απορία: το καταφέρνουν όλα τα μωρά αυτό;)
Να τσιριλλούν τζαι να κάμνουν ήχους δυνατούς, τσιριλλιχτούς και ζαλιστικούς όταν ανακαλύπτουν τη φωνή τους και πειραματίζονται με αυτήν.
Να τραβούν τα μαλλιά της μάνας τους, ειδικά αν είναι μακριά (το σγουρά ή ίσια νομίζω δεν παίζει ρόλο) την ώρα που τους αλλάσσει πανί ή που τους κρατά. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το παιχνίδι αυτό πάντα πιάνει και τους ησυχάζει, φτάνει να μην σε πειράζει να σου τραβούν τα μαλλιά. Το παιχνίδι αυτό μπορεί να το παίξει και ο παπάς αν είναι μακρυμάλλης, αν όχι όμως, οι πλείστοι κυπραίοι δεν έχουν πρόβλημα γιατί ως τριχωτοί που είναι μπορούν να τους τραβούν τις τρίχες των χεριών και του στήθους και καλά να πάθουν γι΄αυτό...
Να εξερευνούν το πρόσωπό σου, να σου τσιλλούν ή να σου τραβούν τη μύτη, να σου πιάνουν τα μάγουλα, ειδικά αν έχεις βουκκούες, να σου την διούν πάνω στο μέτωπο και γενικά οπουδήποτε στο πρόσωπο.

...και φυσικά όλα αυτά τα αντέχεις και τα βρίσκεις χαριτωμένα.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Γιατί ... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...




Μιλούσα πριν με μια φίλη μου δασκάλα, ξέρετε ποτζείνες του δημοτικού που κάθουνται τρεις μήνες το καλοτζαίρι (αν διαβάζει καμμιά δασκάλα, μεν με πατήσετε) και μου είπε την εξής κουβέντα.

Σήμερα ήρθε μια μαθήτρια μου και με ρώτησε ντροπαλά.
- Κυρία, είπεν μου η μάμα μου να ρωτήσω αν το σχολείο δίνει λεφτά σε εκείνους που θέλουν να αγοράσουν κομπιούτερ πόρταπολ, γιατί... εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...
Η μικρή είχε αγχωθεί για κάτι που τους είχαν ζητήσει να ψάξουν στο ίντερνετ και γι’ αυτό έγινε η όλη συζήτηση στο σπίτι. Το συγκεκριμένο μωρό είναι παιδί μεταναστών από τη Ρουμανία.

Χτες σκεφτόμουν τι δώρο να αγοράσω στη κόρη της αδερφής μου που είχε πριν λίγες μέρες τα γενέθλιά της. Να της πάρω κάτι δημιουργικό, κάτι εκπαιδευτικό, ίσως κάτι ωραίο να φορεί; Στο τέλος σκέφτηκα να τη ρωτήσω και πήρα την απάντηση.
- Ενα βιβλίο.
Μα ένα βιβλίο, πόσα θα μου στοιχίσει. Το πολύ σαράντα ευρώ. Κι εγώ που θέλω να αγοράσω κάτι πιο ακριβό, κάτι γύρω στα 70 - 80 ευρώ; Το βιβλιο που θα διαλέξει μπορεί να είναι φτηνό. Πώς θα της δείξω ότι την αγαπώ αν δεν της πιάσω "καλό" δώρο. Και στο μυαλό μας εμάς των Κυπραίων, το "καλό", δεν μπορεί να μην εξυπακούεται και ακριβό.

Θυμούμαι όταν είμασταν εμείς παιδιά, πίσω στη δεκαετία του 80 (ου, επρόδωσα την ηλικία μου, εν θα μπορώ να το παίζω νέα τωρά). Δεν είχαμε πολλά λεφτά, δε ζητούσαμε ιδιαίτερα πράγματα να μας αγοράσουν, δεν υπήρχαν τόσα καταστήματα... Εντάξει λιμπιζόμασταν διάφορα παιχνίδια όταν βλέπαμε τις διαφημίσεις πριν τα χριστούγεννα, αλλά ξέραμε ότι μάλλον δε θα παίρναμε κάτι τέτοιο, δε μας ένιαζε όμως γιατί όλοι ήταν λίγο πολύ όπως εμάς. Θυμάμαι όποτε θα τρώγαμε σοκολάτα, υπήρχε μια στο ψυγείο π.χ. twix, lion bar, mortisers, και την μοιράζαμε πάντα στα τρία αφού είμασταν τρία αδέρφια. Το είχα πάντα καημό να φάω μια twix μόνη μου. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που μπορούσα να πάρω μια twix και να την φάω μόνη μου, δεν το έκανα γιατί σκεφτόμουν τον παράγοντα βάρος. Δεν είχαμε πολλά, αλλά δε νιώθαμε ότι μας έλειπε και κάτι. Ήταν οι ανάγκες μας πολύ λιγότερες, ήταν και η εποχή μας πιο απλή...

Διερωτούμαι όμως πώς είναι να μην έχει κάποιος πολλά λεφτά σ’ αυτή την εποχή. Πώς είναι το να βιώνεις την έλλειψη χρημάτων όταν γύρω σου υπάρχουν και προσφέρονται τα πάντα. Πώς είναι το να νιώθεις ότι δεν μπορείς να αγοράσεις στο παιδί σου αυτά που έχουν οι άλλοι όχι μόνο ως είδη πολυτελείας αλλά και ως πιο "βασικά". Σε μια εποχή που πριν ακόμα γεννηθούν τα μωρά μας, έχουμε ξοδέψει γι’ αυτά τόσα χρήματα όσα κάποιο άλλο μωρό κάπου αλλού στον κόσμο δε θα έχει σε όλη του τη ζωή. Πώς είναι επίσης το να λες στο παιδί σου, ότι «ξέρεις, εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...» και πώς νιώθει εκείνο το παιδί που αγχώνεται ότι θα φανεί αδιάβαστο στο σχολείο και δικαιολογείται «ξέρεις κυρία, επειδή εμείς δεν έχουμε πολλά λεφτά...»

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Μικρές πρωινές μουσικές...

Τα τελευταία χρόνια είτε καθημερινά, είτε κάποιες μέρες, έπρεπε να ταξιδέψω για κάποιο χρονικό διάστημα για να πάω στη δουλειά. Αυτό ήταν κουραστικό και μου στερούσε χρόνο από τον πρωινό μου ύπνο ή τη ξεκούρασή μου, είχε όμως κάτι καλό. Είχα την ευκαιρία να ανταλλάζω πολλές κουβέντες και σκέψεις, ειδικά όταν ταξίδευα με καλή παρέα - από θέματα καθημερινά, συνταγές, οικογένεια, φίλους μέχρι αμπελοφιλοσοφίες για τα πάντα. Μπορούσα επίσης να ακούω μουσική, τα κομμάτια που εγώ ήθελα, στην ένταση που γούσταρα, ειδικά όταν ήμουν μόνη μου. Μπορούσα ακόμα να τραγουδήσω και να έχω την ψευδαίσθησή ότι τραγουδώ ωραία, στις περιπτώσεις που η φωνή του τραγουδιστή ακουγόταν πιο δυνατά και επισκίαζε τη δική μου. Πριν την ανώμαλη προσγείωση στο χώρο δουλειάς και στην πραγματικότητα, μπορούσα να ταξιδέψω στον κόσμο της φαντασίας, όπου με έπαιρναν τα τραγούδια που άκουα. Βλέπετε, όταν είσαι μόνος στο αυτοκίνητο μπορείς να συγκεντρωθείς και να ακούσεις τους στίχους και άλλες λεπτομέρεις της μουσικής που ακούς που δε θα πρόσεχες αν ήσουν με παρέα. Στην περίπτωση πάλι που έχεις παρέα με την οποία επικοινωνείς, μπορείς να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα, απλά ακούγοντας την ίδια μουσική, ιδιαίτερα όταν είναι δυνατός και ο στίχος.

Τα τελευταία χρόνια, ταξιδεύοντας στο αυτοκίνητο προς τη δουλειά, άκουσα ολόκληρους δίσκους και γνώρισα καλά τις τρύπες, τα διάφανα κρίνα, τον κωνσταντίνο βήτα κ.α, αυτοί οι τρεις όμως ήταν που πραγματικά με άγγιξαν. Κάποιους στίχους τους ακούω ακόμα στ' αυτιά μου.

Στίχους για τα πολλά πρόσωπα που έχουμε και αλλάζουμε, συνειδητά αλλά και άθελά μας, είτε για να πετύχουμε κάτι, είτε απλά για να επιβιώσουμε,
"Πριν λυτρωθείς από τα δάκρυα που πνίγεις
πριν σε προδώσει η μυρωδιά της φωτιάς
Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις
κάτω απ' τη μάσκα που φοράς". (τρύπες)

Στίχους που έχουν να κάνουν με τη ζωή και την ύπαρξή μας
(χωρίς να θέλω να γίνομαι και πολύ μελό)
"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρα μας;" (διάφανα κρίνα)

Στίχοι για τη φυγή και τη μοναξιά, ειδικά όταν η έλλειψη επικοινωνίας και η διάσταση απόψεων με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου και το κατεστημένο (του οποίου είσαι κι εσύ τελικά ένα κομμάτι) σε κάνει να νιώθεις πραγματικά μόνος:
"Κοίταξε πώς δύει ο ήλιος σα σφαίρα
οι άνθρωποι φεύγουν μέσα σε τρένα
η επανάληψη της κίνησης, σημείο ζωής
με χτυπάει σα σφαίρα, πέφτω καταγής
Στο πέρα τού κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλυτώνει"
(κ.βήτα)

αλλά και για τα όνειρα που σου δίνουν ζωή, έστω κι αν ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν:
"Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας.
(κ.βήτα)

Μετά από όλα αυτά, προσγειώνεσαι ανώμαλα στο χώρο της δουλειάς, βάζεις τη μάσκα του καλού υπαλλήλου, υποτάσσεσαι στο σύστημα και περνάς την είσοδο.

Αυτό το έχω χάσει φέτος, αφού εργάζομαι πολύ κοντά στο σπίτι μου, τόσο κοντά που μετά βίας μπορώ να ακούσω ένα ολόκληρο τραγούδι - ειδικά αν πρόκειται για Διάφανα Κρίνα, ξέχασέ το. Όσο γελοίο κι αν φαίνεται, όσο αχάριστη κι αν ακούγομαι, μου λείπει.



Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους μοιραστήκαμε τις ίδιες μουσικές ταξιδεύοντας μαζί στο αυτοκίνητο, ειδικά όμως στην Η... που "ταξιδέψαμε" μαζί πολλά πρωινά τα τελευταία χρόνια και στον X που μου γνώρισε τους πιο πάνω στίχους και μουσικές.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Important milestones - Ουγκί ουγκί


Ένα παιδί γεννιέται, η είδηση διαδίδεται αστραπιαία στην Κύπρο και όλο το συγγενολόι, συναδελφολόι και υπόλοιπο αδκιασερολόι τρέχει στην κλινική να το δει. Αμέσως αρχίζουν τα σχόλια, ποιου μοιάζει (μάμας, παπά, παππού, προπάππου, προπροπάππου), ποιου μοιάζουν τα μάτια, τ' αυτιά, τα χείλη, μόνο για την πουλλού του δεν έχουν να πουν (αν είναι αγόρι).

Στη συνέχεια το ζευγάρι πάει στο σπίτι και τα πράγματα ησυχάζουν για λίγο. Αφού περνά το πρώτο τρίμηνο και το μωρό αρχίζει να αντιδρά και να επικοινωνεί τα σχόλια ξαναρχίζουν και αρχίζουν και οι προσδοκίες. Στην εποχή μας με τα ίντερνετ και τα βιβλία που διαβάζουμε, είμαστε όλοι ειδικοί (κατακρίβειαν "ειδικοί ημιμαθείς") σε όλα. Πώς πάει το μωρό, είπε άγου, έκαμε άλλαϊλί, κάθισε, αρκούδισε, περπάτησε, μίλησε, έλυσε ολοκληρώματα και διαφορικές εξισώσεις κτλ. Δε θα ξεχάσω μια φορά σε ένα σπιτι φίλων όπου δύο ζευγάριων νεαρών γονιών, έβαλλαν εναλλάξ τα μωρά τους να τραγουδήσουν μήπως τζαι φανεί ότι το ένα κόφκει πίσω σε σχέση με το άλλο. Αυτό που συνέβαινε πραγματικά όμως ηταν ότι ανταγωνίζονταν, όπως κάνουν συχνά οι ενήλικες σε παρέες, αυτή τη φορά όμως μέσω των παιδιών τους. Κάτι τέτοιο τραυματικό συνέβαινε και σε μένα όταν ήμουν στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, όταν κάποιοι συγγενείς ήθελαν να τραγουδήσω όποτε πηγαίναμε στη μια από τις δυο γιαγιάδες μου. Εγώ δεν τραγουδούσα, αφού δεν γούσταρα (ίσως είχα από τότε επίγνωση της μελωδικής παράφωνης φωνούλας μου και το έκανα για το καλό τους χωρίς αυτοί να το εκτιμούν) και τότε όλοι άρχιζαν τα σχόλια, "εν πειράζει, εν αντροπιάρα". Αμέσως μετά άρχιζαν να τραγουδούν κάποιες άλλες ξαδέρφες και όλοι έμεναν ευχαριστημένοι που η τσικνοπέφτη ας πούμε, είχε και καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Όσο για μένα, απέκτησα σιγά σιγά την ετικέττα της ντροπαλής, ενός κατακρίβειαν καθόλου αρνητικού χαρακτηριστικού, αν σκεφτώ τη μανία για προβολή που υπάρχει στην εποχή μας.

Καθώς μεγαλώνουν τα μωρά, αρχίζουν τα διαφορα ιδιαίτερα, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε τα ταλέντα του μωρού μας αλλά τζαι για να μεν κόψει πίσω σε σχέση με το μωρό της γειτόνισσας ή της πέμπτης ανιψιάς του παππού του, με τη γλυκειά και τρυφερή δικαιολογία ότι θέλουμε να του προσφέρουμε ευκαιρίες για γνωριμία με διάφορες δραστηριότητες, κάτι που εμείς δεν είχαμε στην εποχή μας. Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό ισχύει. Χωρίς να το καταλάβουμε όμως μπαίνουμε σε μια κούρσα επιτευγμάτων που πρέπει να καταφέρει το μωρό με σκοπό να ικανοποιήσει τη δική μας ματαιοδοξία.
Υποτίθεται όμως ότι φέραμε στον κόσμο για να του προσφέρουμε την ανιδιοτελή αγάπη και τη φροντίδα μας...

Προς το παρόν εμένα το μωρό μου λέει "ουγκί ουγκί". Σε μια γλώσσα δική του, ακαταλαβίστικη, που όμως σε κάνει να λιώνεις κάθε φορά που το ακούς. Ούτε τα τα τα, ούτε μάμα, ούτε παπά, ούτε παππού Γιαννή, ούτε γιαγιά Ππινού, ούτε συμπέθερε Ττοουλή. Μπορεί εξάλλου να μη θέλει να πει γιαγιά γιαγιά αλλά στετε στετέ. Ας κάμει το μικρό μου πλασματούδιν ότι του έρτει χωρίς να έχει εμάς να περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα από αυτό. Και ελπίζω πραγματικά να καταφέρω να αντισταθώ και να μην μπω στην κούρσα των επιτευγμάτων, τον δήθεν important milestones που αναμένεται να καταφέρει καθώς μεγαλώνει (όπως δκιαβάζω κι εγώ σαν ψωνάρα που είμαι στα ιντερνετ). Το μόνο ζητούμενο σε τελικη ανάλυση είναι να είναι ευτυχισμένο. Όχι πως υπάρχει περίπτωση να γλυτώσει τον ανταγωνισμό, ας μην του τον φέρουμε όμως εμείς από τώρα.